Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 19

„Ég hefi engu frá að skýra ennþá,“ svaraði Cochrane. Þeir ræddust við í
lágum hljóðum. Annað veifið gekk Wallis að landabréfi miklu, sem hékk
á vegg og leiðirnar voru markaðar á með blýantsstrikum. Hann reyndi að
reikna út hve langt flugflotinn væri kominn. Þegar Cochrane leit á úrið sitt,
var klukkan 22,35. „Nú hljóta þeir að nálgast strönd Hollands,“ mælti hann.
HOLLANDSSTRÖND var að sjá sem dökk, óskýr rönd í dimmunni fyrir
neðan þá. Þeir Martin og Hopgood juku hraðann svo þeir komust á hlið við
Gibson, en viku svo lítið eitt út til hliða, svo Þjóðverjar fengju ekki óþarflega
stórt skotmark á að miða. Nokkrum kílómetrum á bakborða þaut röð af smá-
um, lýsandi kúlum uppí loftið. „Varðskip," tautaði Martin í styttingi. Kúl-
urnar sprungu langt frá þeim, og hann lét sem ekkert væri. Hin glampandi
geislarönd tunglsins á vatninu, er fylgt hafði þeim yfir Norðursjóinn, hvarf
nú skyndilega. Þeir þutu inn yfir brimgarðana úti fyrir ströndinni og voru
nú yfir landssvæði óvinanna. Beygðu síðan til vinstri, og nú hófst hið hættu-
lega krókflug aftur og fram milli loftvarnarstöðva Þjóðverja.
Annar flokkur renndi inn yfir ströndina svo til samtímis. Þegar þeir sáu
til Vlielands, beygðu þeir til suðausturs yfir mjótt eiði vestan við Suðursjó.
Munro var í fararbroddi er þeir flugu yfir eiðið. Það var svo mjótt, að þeir
sáu aftur á sjó eftir hálft mínútu. Höfðu þeir þá fram undan sér 100 kílómetra
En áður þá varði
tóku að birtast bloss-
ar fyrir neðan þá,
og morðkúlur ljós-
tundursins þutu
hvæsandi um þá.
flugleið, sem var tiltölulega
hættulítil. En áður þá varði
tóku að birtast blossar
fyrir neðan þá, og morð-
kúlur ljóstundursins þutu
hvæsandi um þá. Munro
fann hristinginn, er þær
skullu á vélinni. Hann kall-
aði til áhafnarinnar í tal
kerfið, en það var stein-
hljóð í heyrnartólunum.
Rétt á eftir kom loft-
skeytamaðurinn og öskraði
í eyrað á honum: „Útvarp
og talsími er í méli. Sundr-
að af tundurkúlu. Enginn
særður — svo ég viti til.“
Munro flaug fáeinum
kílómetrum lengra og
reyndi að telja sér trú um,
að hann gæti haldið áfram,
þrátt fyrir þetta óhapp. En
útvarpslaus gat hann ekki
stjórnað árásinni á Sorpe,
og talkerfislaus gat hann
ekki einu sinni skipað sín-
um eigin mönnum fyrir
verkum. Hann varð að snúa
bölvandi við og stefna heim
til Englands aftur.
Suðursjórinn lá undir
fótum þeirra eins og kol-
svart flæmi, og sléttur
vatnsflöturinn var hættu-
legur og svikull öllu hæð-
arskyni. Jeff Rice reyndi
að fara niður í tuttugu
metra hæð með aðstoð ljós-
verplanna neðan á vélinni,
en þeir voru ekki í nógu
góðu lagi og slepptu hon-
um of langt niður. Skyndi-
lega heyrðu þeir eins og
slegið væri tröllahamri
neðan undir flugvélina, og
dynjandi brestir kváðu við,
sem yfirgnæfðu hreyfil-
dunurnar. Rice heppnaðist
þó að ná vélinni á loft að
nýju, en búkurinn hafði
flettzt upp og sprengjan
var horfin. Margar lestir af
sjó höfðu flætt inn um
sprunguna, og lá við að
afturskyttan drukknaði í
klefa sínum, er vatnið
streymdi út á ný. Það gekk
kraftaverki næst, að vélin
skyldi haldast á lofti, en
hún dróst aftur úr, og
tókst Rice með naumind-
um að fljúga henni aftur
til Englands.
Tvær þeirra flugvéla sem
komust framhjá loftvarna-
virkjunum í Stavorentanga,
stefndu nú aftur inn yfir
óvinaland hjá Hardervijk.
Engar sögur fara nokkru
sinni af því, hvenær
sprengikúlur loftvarna-
byssanna hvæstu um þær
á ný. Það hefur aldrei spurzt til
þeirra síðan.
Nú var McCarthy einn eftir af
flokki þeim, sem ráðast skyldi á
Sorpe. Honura hafði gengið illa að
ná sér á loft og flogið aleinn hundr-
að kílómetrum á eftir hinum, alla
leið. Ef til vill hefur það orðið hon-
um til lífs.
Þeir Gibson,' Martin og Hopgood
æfðu sig í hindrunarhlaupi niðri
undir jörðu yfir Hollandi. Þegar þeir
komu háskalega nærri húsum og
trjám, vöruðu sprengjuvarpararnir
þá við.
Þegar þeir voru komnir framhjá
flugvellinum í Eindhoven beygði
Gibson lítið eitt til norðausturs og
fór nýja leið, sem lá framhjá Ruhr-
héraðinu með öllum þess fjölmörgu
loftvarnarstöðvum. Martin og Hop-
good héldu sig sinn til hvorrar hlið-
ar honum, til þess að geta varið
hvorir aðra, ef á þyrfti að halda.
Nokkrum kílómetrum aftar komu
síðari riðlar fyrsta flokks og fóru
nákvæmlega sömu leið. Dinghy
Young flaug inn yfir land á réttum
stað, við Roosendaal, en Bill Astell
var ekki handviss um, hvar hann
átti að beygja. Hann flaug ofurlítið
suður á bóginn, áður en hann sveigði
til norðurs, en við það varð hann
kílómetra á eftir hinum. Þeir sáu
hann aldrei framar. Annað hvort
hlýtur kúla úr orrustuflugu eða loft-
varnabyssu að hafa hæft hann
skömmu eftir þetta.
Fjórtán eftir.
Forustuvélarnar þrjár flugu nú
inn yfir landamæri Þýzkalands,
Nálguðust þeir Rín og loftvarna-
hreiðrin í Hiils og Ruhr. Skömmu
síðar var hafin skothríð á þá úr
léttum loftvarnabyssum. Skyttur
flugvélanna svöruðu með kúlnahríð
á staði þá, er þeir sáu ljóssprengj-
urnar koma frá, og í næstu andrá
voru þeir komnir úr skotfæri. Engin
vélin varð fyrir alvarlegum
skemmdum Rétt á eftir flugu þeir
út yfir Rín, og um leið gaus upp
til þeirra runa af ljóssprengjum, frá
ferju á ánni. En þeir sluppu óskadd-
aðir.
Tveim mínútum síðar var enn haf-
in skothríð að þeim, og að þessu
sinni náðu þrír ljósverplar miði á
flugvél Gibsons. Fremstu skytturn-
ar skutu sem óðar væru og fengu
eyðilagt einn ljóskastarann. En hin-
ir tveir héldu áfram að lýsa á vél-
ina og loftið nötraði af ljóssprengj-
um. Nú tóku afturskytturnar til að
skjóta og geislastafirnir misstu af
þeim. En þeir fundu Martin og
blinduðu hann gersamlega. Ofbirtan
var svo ofsaleg, að Gibson gat lesið
P-ið á hlið flugvélar hans. Allar vél-
byssur þeirra ólmuðust nú svo, að
vélarnar nötruðu við þrýstinginn.
-Gibson beygði til norðurs framhjá
Framliald á bls. 45
VIKAN 13. tbl. —