Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 40

hann myndi aldrei þekkja með
nafni, en var einn af þessum mörgu,
sem voru að reyna að halda uppi
lögum fyrir þjóðina. — Við erum
löglaust fólk, hafði litli maðurinn
sagt þarna um daginn í bílnum. —
Ef við settum lög, sem bönnuðu
lausnargjöld, myndi enginn fara
eftir þeim frekar en öðrum bann-
lögum. Nei, þegar Ameríkumenn
Í skammdegisf jötrum.
Framhald af bls. 16.
vissi ekki hvað hann átti að haf-
ast að. Hann reyndi að einbeita
augunum að öskubakka, ef það
mætti verða til þess að móðan
skýrðist og kyrrðist, en augun hvik-
uðu stöðugt til. Eftir að hann
hafði hugsað málið um hríð, komst
r
Tí
¥
-S

f
f
#
f
TVu ÍM
L JJÍ

&
^JÍvannHergs Srœ6ur
— Ég verð betri, þegar ég er búinn
að fá svolítið kaffi. Ég fer þá á fæt-
ur, kannski. En rúmið hans var
ósköp þægilegt. Hann lagðist út
af, óendanlega þakklátur fyrir það
... og fyrir allt. En svo lengi, sem
hann lifði, myndi hann vakna kóf-
sveittur á næturnar í endurminn-
ingunni ...
Síminn hringdi við hliðina á
rúminu hans. Hann tók upp tólið
og sagði:
— Halló?
— Halló, herra Crothers, svaraði
rödd í símanum. Það var rödd grá-
klædda mannsins. — Segið mér, var
litla telpan nokkuð meidd?
— Nei, æpti Kent, — hún er
ómeidd.
---Allt í lagi. Jæja, ég ætlaði
bara að segja yður að við náðum
þessum náunga í nótt.
— Hvað? Kent stökk á fætur. —
Nei! Hvað, það er undursamlegt.
— Við umkringdum staðinn og
náðum honum. Og þér fáið pening-
ana yðar aftur.
— Það ... það skiptir engu máli.
Hver var hann?
— Náungi kallaður Harry Brown
... ungur maður, sem vinnur í lyfja-
búð.
— Ég hef aldrei heyrt hans getið.
— Nei, hann segir, að þér þekkið
hann ekki ... en faðir hans var í
skóla með föður yðar, og hann hef-
ur heyrt mikið talað um yður. Faðir
hans er fátækur vesalingur, og ég
býst við að hann hafi verið afbrýði-
samur út í föður yðar. Það er senni-
lega þannig. Náunginn segir, að
hann láti sem að þér skuldið hon-
um eitthvað. Vitleysa, auðvitað.
— Jæja, þetta var auðvelt við-
fangs ... hann varð alveg óður, en
var samt dauðhræddur. Þér voruð
skynsamur í þessu. Flestir eyði-
leggja allt með vitleysunni í sér.
Verið sælir, herra Crothers. Sam-
gleðst yður.
Það heyrðist smellur í símanum.
Það var allt og sumt. Allt var ó-
viðjafnanlegt. Kent horfði út í her-
bergið, sem var honum svo kunn-
ugt. Hafði þetta í rauninni gerzt?
Það hafði gerzt, og því var nú lokið.
Þetta var eitt af þessum barnaræn-
ingjamálum, sem gerðust í þessu
landi og enginn vissi neitt um, fyrr
en öllu var lokið og afbrotamenn-
irnir handteknir.
Þegar hann kæmi niður, ætlaði
hann að gefa þjónustufólkinu 100
dali hverju fyrir sig. Mollie var
ekkert við þetta riðin, þegar öllu
var á botninn hvolft. Leyndardóm-
urinn hafði gufað upp eins og dögg
fyrir sólu.
Allin kom í dyrnar með bakka
í hendinni. Bak við hana var Bruce,
tilbúinn að fara í skólann. Hún sagði
svo blátt áfram, að Kent gat varla
merkt skjálftann í rödd hennar. —
Hvað segir þú, elskan mín, ættum
við að láta Peter fara með Bruce
í skólann í dag? Augu hennar töl-
uðu sínu máli: — Nei? Ættum við
það ekki? Hvað eigum við að gera?
Þá mundi hann eftir nokkru, sem
þessi óbugandi gráklæddi maður
hafði sagt honum, maðurinn, sem
felldu sig ekki við lögin, þá bara
brutu þeir þau. Og þess vegna eru
barnaræningjar enn við lýði. Það
er það verð, sem við greiðum fyrir
lýðræðið.
Já, það var verðið. Allir borguðu
... hann og Allin; barnið, sem þau
voru næstum búin að missa; ná-
unginn í fangelsinu. — Bruce verð-
ur að lifa í sínu eigin landi, sagði
hann. — Ég hugsa, að þú getir farið
einn, getur þú það ekki, sonur minn?
— Auðvitað get ég það, sagði
Bruce ákveðinn.
Enðir.
Eann að þeirri niðurstöðu, að
hann mundi hafa lesið of mikið
að undanförnu, eða hann hefði
ofreynt augun á einhvern hátt, og
það mundi vera bezt fyrir sig að
leggjast fyrir. Hann hélt inn i
svefnherbergið og lagðist upp i
rúmið í öllum fötunum. Hann tók
svæfil og lagði hann yfir augun
og þrýsti honum að gagnaugunum,
svo að einungis blánasirnar stóðu
framundan jaðri hans.
Hann lá þarna og hugsaði. Skjala-
taskan hans var úttroðin af plögg-
um frá skrifstofunni, sem hann
hafði ætlað að athuga, og auk
þess þurfti hann að taka til i í-
búðinni og taka saman óhreinan
fatnað, sem hann þurfti að senda
i þvottahúsið. Honum fannst sem
hann kæmi ekki neinu af, einkum
veittist honum erfitt að inna af
hendi það starf, sem til var ætlazt
í skrifstofunni. Hann mátti sízt
af öllu við að dragast þar afturúr;
hann átti þar harða keppinauta,
sem létu einskis ófreistað til að
verða honum hlutskarpari, varð-
andi forfrömun og launahækkun
Og svo hringdi Connie og nú var
það liöfuðverkurinn. Hann spurði
sjálfan sig hvort nokkuð samband
gæti verið þar á milli. Hann sá
nakið brjóst hennar fyrir hugskots-
sjónum sínum, hvítt og hvelft með
útstæða, rauðbrúna geirvörtuna.
Og honum kom til hugar að höfuð-
verkurinn kynni að vera ómeð-
vituð sjálfsrefsing fyrir að hafa
séð nekt hennar og girnzt líkama
hennar.
Þegar liann hafði legið þannig
í nokkrar mínútur lyfti hann svæfl-
inum og svipaðist um í herberginu.
Sjónin virtist litið sem ekkert hafa
breytzt til batnaðar. Það eitt að
svipast um í svefnherberginu jók
á dapurleika hans. Hann leigði
þessa íbúð með húsgögnum, og
hún var ekki líkt þvi eins viðkunn-
anleg og íbúðin, þar sem Connie
bjó nú ein, því að þau liöfðu lagt
mikla vinnu i að gera hana sem
vistlegasta, meðan þau bjuggu sam-
an. Aftur á móti hafði hann ekk-
ert gert til að fegra þessa núverandi
íbúð sína, sætt sig við upplitað
veggfóðrið og þessi ósmekklegu
húsgögn, sem þar voru fyrir. Vegg-
fóðrið í svefnherberginu var föl-
grænt með purpurarauðum blóm-
um í síendurteknu mynztri, og
veitti augum hans livorki festu
né hvíld. Hann lagði svæfilinn
aftur yfir andlit sér.
Þessi annarleiki i augunum, sem
komið hafði svona allt í einu,
vakti með honum ótta. Ef hann
væri nú að verða blindur? Hvern-
ig átti hann að geta unnið sér
fyrir lífsviðurværi eftir að hann
hafði misst sjónina, og hvernig
átti hann að komast ferða sinna?
Ekki þar fyrir, að á ári hverju
missti fjöldi manns sjónina, og
björguðust samt af einlivern veginn.
Hann mundi líka komast af, ein-
hvern veginn. Það voru stofnanir,
Jjar sem blindu fólki var kennt
og það var Jjjálfað til ýmissa starfa.
Hann sá brjóst fyrrverandi eigin-
konu sinnar enn fyrir hugskotssjón-
um sínum, og gagnstætt vilja sínum
manaði hann ]>ar fram líkama
hennar, allsnakinn.
Allt í einu blygðaðist hann sín
fyrir að muna þannig líkama henn-
ar. Þau voru skilin að borði og
sæng, það voru ekki nema tveir
mánuðir þangað til lögskilnaður-
inn, sem hann hafði talið hana á
að sækja um, öðlaðist gildi. Tim-
inn hafði verið furðu fljótur að
líða. Hann hafði viljað að þau
skildu, viljað losna úr lijónaband-
inu, cn það var í meira samræmi
við sæmd hennar að hún sækti um
skilnaðinn. Það var hinn eðli-
40
VIKAN 13. tbl.