Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 37

var næstum búinn að sigra þau.
Tíminn stóð kyrr ... ekkert var til,
til að eyða tómleikanum. Þau reyndu
að taka sér alls kyns störf fyrir
hendur. Það var heppilbgt að það
var sunnudagur, en ennþá heppi-
legra að móðir Kents skyldi vera
veik. Hún hringdi og sagði að hún
og faðir hans myndu ekki koma í
þessa venjulegu heimsókn sína.
Þau voru saman ... öll þrjú. Síð-
degis hafði Kent lokið við allt ...
alls konar störf síðasta árs ... og
enn voru margar stundir til stefnu.
Þau fóru í leiki við Bruce, að lokum
kom kvöldmaturinn og þau létu
hann í rúmið. Þau voru enn komin
í svefnherbergið sitt ... rétt hjá
barnaherberginu ... hvort með sína
bókina.
Einhvern tíma, þegar þessu yrði
lokið, myndi hann hugsa um marga
hluti. En það varð allt að bíða, þar
til þetta tæki endi um miðnættið.
Til þess tíma gæti engin hugsun
komizt að.
Klukkan ellefu stóð hann á fæt-
ur. — Ég fer núna, sagði hann og
beygði sig til að kyssa hana. Hún
þrýsti sér að honum, og eitt and-
artak stóðu þau kyrr. Þau vissu að
strangt tiltekið var ekki kominn
tími til að slaka á.
Hann ók bílnum eins hljóðlega
og hann gat og skildi hann eftir við
enda götunnar, sex húsaraðir í
burtu. Hann gekk fram hjá nokkr-
um ósélegum húsum, fram hjá
tveim auðum lóðum og kom að hrör-
lega hliðinu hjá Peter. Húsið var
ljóslaust. Hann gekk að dyrunum
og barði lágt. Hann heyrði Peter
tauta: —- Hver er það?
— Hleyptu mér inn, Peter, kall-
aði hann lágt. Dyrnar opnuðust. —
Það er ég, Peter ... Kent Crothers.
Lofaðu mér að koma inn, Peter,
þeir eru að koma með barnið mitt
hingað.
— Til mín? Ég kveikja ljós.
— Nei, Peter, ekkert ljós. Ég
ætla að setjast hérna niður í myrkr-
inu, svona. Bara ekki læsa dyrun-
um, skilurðu? Ég ætla að sitja við
dyrnar. Hvar er stóll? Hérna. Hann
titraði, svo að hann lét sig falla á
stólinn, sem Peter ýtti til hans.
— Herra Crothers, þér vilja fá
að drekka? Ég eiga líkjör.
—■ Þakka þér fyrir, Peter. Hann
heyrði fótatak Peters fjarlægjast, og
eftir andartak var tinkrús þrýst í
hendur hans. Hann drakk vökvann
í botn. Það var eins og eldur brenndi
hann, en honum leið betur á eftir.
— Geta ég ekki hjálpað eitthvað,
herra Crothers? Hvískur Peters
kom draugalega út úr myrkrinu.
— Alls ekkert. Bara bíða.
— Ég bíða hérna. Gamla konan
min sofa. Ég bara hafa hátt, ef ég
fara í rúmið.
— Já, en við megum bara ekki
tala saman, hvíslaði Kent.
— Nei, herra.
Þetta var hámark þeirrar ang-
istar, sem greip hann við að bíða
... sem hann hafði orðið að þola
allan daginn. Að sitja alveg kyrr
... að leggja við hlustirnar ... að
vita ekkert ... að velta fyrir sér,
hvort ... Ef eitthvað kæmi nú fyrir
manninn í gráu fötunum eða ef þeir
gerðu nú einhverja skyssu og
hræddu manninn, sem ætlaði að
koma með Betsy. Ef hann sæti nú
hérna og biði og biði kannski alla
nóttina. Og heima var Allin að bíða.
Allur dagurinn var ekkert saman-
borið við þetta. Hann sat og endur-
gat sig ekki hreyft. Einhver kom
syngjandi niður götuna.
— Þetta vera drukkinn maður,
hvíslaði Peter.
Kent svaraði ekki. Og úti á göt-
unni varð allt hljótt aftur.
Og þá ... löngu eftir miðnætti
að því er honum fannst ... heyrði
hann í gegnum myrkrið að bíl var
................................................................. !
Hagstæðir afborgunarskilmálar
5 ára ábyrgð
SNORRABRAUT 44 - SÍMl 1R242
skoðaði líf sitt, hugur hans stað-
næmdist við þá skelfingu, sem þessi
voðaatburður hafði komið honum og
Allan í. Var þetta frjálst land? Eng-
inn var frjáls, ef hann varð að þegja
yfir glæp, vegna þess að annars yrði
barnið hans kannski myrt. Ef Betsy
var dáin, ef þeir kæmu ekki með
hana, myndi hann aldrei segja Allin
frá því að hann hefði hringt til grá-
klædda mannsins. Enn sem komið
var var hann feginn að hafa gert
það. Hvað sem öðru leið, áttu heið-
virðir menn og konur að vera á
valdi .. . ? En ef Betsy væri nú
dáin ... þá myndi hann óska þess
að hann hefði heldur stytt sjálfum
sér aldur heldur en að tala við þenn-
an náunga.
Hann sat og kreppti hnefana svo
fast saman að þeir voru orðnir hvít-
ir og blóðlausir og dofnir, en hann
ekið að hliðinu og hann stöðvaður
þar. Það marraði í hliðinu, þegar
það var opnað og því lokað á eftir.
Bílnum var ekið í burtu.
— Vísaðu mér niður þrepin, sagði
hann við Peter. Þetta var sú svart-
asta nótt, sem hann hafði séð. En
þegar hann kom út, skinu stjörnur
á himninum. Peter dró hann niður
stíginn. Við hliðið beygði Peter sig
niður. — Hún vera hér, sagði hann.
Kent hikaði og hann svimaði, en
þá fann hann hana í örmum sín-
um ... mjúkan líkama hennar og
þungan ... — Hún er heit, sagði
hann. — Það hefur sitt að segja.
Hann bar hana inn í húsið, og
Peter kveikti á kerti og hélt því
á lofti. Það var hún ... hún litla
Betsy hans .. . hvíti kjóllinn hennar
var óhreinn, og hún var klædd í
karlmannspeysu. Hún andaði djúpt.
— Eins og hún hafa fengið eitt-
hvað, tautaði Peter.
—• Ég verð að fara með hana
heim, hvíslaði Kent æðislega. —
Hjálpaðu mér út í bílinn, Peter.
— Já, herra, sagði Peter og
slökkti á kertinu.
Þeir gengu hljóðir niður götuna,
og Peter studdi hönd sinni á hand-
legg Kents. Þegar hann kæmi heim
með Betsy, þá ... þá ...
— Þér vilja ég aka með ykkur
heim? spurði Peter.
— Ég . .. kannski það væri betra,
svaraði hann.
Hann settist inn í bílinn með
hana. Hún var svo hræðilega mátt-
laus. Hann þakkaði Guði fyrir að
heyra hjarta hennar slá. Innan
fárra mínútna myndi hann leggja
hana í fang móður hennar.
— Þú skalt ekki bíða, Peter, sagði
hann.
— Nei, herra, svaraði Peter.
Allin beið við dyrnar. Hún opn-
aði þær, án þess að mæla orð frá
vörum og teygði sig eftir barninu.
Hann lokaði á eftir þeim.
Honum fannst hann vera orðinn
veikur. — Ég ætlaði að segja þér,
stundi hann. — Ég vissi ekki, hvort
ég átti að segja þér ... Hann missti
jafnvægíð og fann að hann datt á
gólfið.
Allin var óviðjafnanleg; Allin var
dásamleg, óbilgjörn kona. Og þessi
einstæða vera, sem hafði þolað alla
þessa kvöl þessa dagana, sat á rúm-
stokknum hans, þegar hann vaknaði
næsta morgun. Hún var brosandi,
en örlítið föl.
— Læknirinn segir, að þú eigir
ekki að fara í vinnuna í dag, elsk-
an mín, sagði hún.
— Læknirinn? endurtók hann.
— Ég bað hann að koma í gær-
kvöldi ... til þín og Betsy. Hann
segir engum frá þessu.
— Ég hef verið heimskur, sagði
hann ruglaður. — Hvar er hún?
Hvernig . ..
— Hún jafnar sig alveg aftur,
sagði Allin.
— Nei, en .. . þú ert ekki að segja
mér ...
— Komdu hingað inn og sjáðu,
svaraði hún.
Hann stóð upp og haltraði lítið
eitt. Það var skrýtið, hvernig fætur
hans höfðu svikið hann í gærkvöldi.
Og hann var enn máttlaus í herð-
unum. Þau fóru inn í barnaherberg-
ið. Og þarna lá hún, í rúminu sínu,
ástkæra barnið hans. Svefn hennar
var nú eðlilegri, hún var föl í and-
liti, en bar annars engin merki um
liðinn atburð.
— Hún mun sennilega ekki einu
sinni muna eftir því, sagði Allin. —
Ég er fegin að það var ekki Bruce.
Hann svaraði ekki. Hann gat ekki
hugsað ... hann þurfti ekki að
hugsa um neitt núna.
— Farðu aftur í rúmið, Kent,
sagði Allin. — Ég ætla að færa þér
morgunverðinn upp. Bruce er að
borða sinn niðri.
Hann fór aftur upp í rúmið,
skömmustulegur yfir þrekleysi sínu.
Framhald á bls. 40.
VIKAN 13. tw. — gy