Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 43

læst, hratt hún henni frá stöfum,
þó ekki meir en svo að nægði'til
þess að hún gæti stungið höfðinu
inn i gættina og kallað nafn hans.
„Ég er inni i svefnherberginu,“
svaraði hann. „í rúminu.“
Connie hraðaði sér inn ganginn;
veitti því athygli um leið og hún
stikaði yfir gólfið i dagstofunni,
að íbúð hans var sízt smekklegri
en íbúð þeirra hafði verið meðan
þau voru saman, og umgengnin sízt
betri. Þetta hafði verið eitt af þeirra
sundurþykkismálum. Norman hafði
stðugt verið að minna hana á að
hengja fötin inn i slcáp, þvo upp,
kasta dagblöðunum í ruslatunnuna
um leið og þau höfðu verið lesin.
Hins vegar hafði hann aldrei virzt
taka eftir því hve hún hélt íbúð-
inni alltaf vel hreinni, en það var
aðalatriðið i hennar augum, hitt
smáatriði, sem litlu máli skiptu.
Og þegar hún hafði tekið sérlega
herberginu, gat ég fundið fyrir
veggnum. Það er að segja, ég skynj-
aði nálægð hans.“
Connie teygði út höndina yfir
andlit hans. „Geturðu skynjað hvar
ég hef höndina?“ spurði hún.
„Ég er ekki frá því. Þú heldur
henni rétt fyrir ofan andlitið á
mér, er það ekki?“
„Jú.“
Hún lagði höndina á enni hon-
um. Svo tók hún að strjúka enni
hans og gagnaugu. Hann hafði allt-
af haft eins konar nautn af þvi að
hún gældi þannig við hann, stryki
hár hans eða bak eða arma hans. Á
kvöldin struku þau hvort öðru
bakið til skiptis, þegar þau voru
háttuð. Það var fastur og reglu-
bundinn forleikur að öðrum nán-
ari atlotum þeirra, unz þau sofn-
uðu.
„Ég skal sjá um kvöldmatinn
handa þér,“ sagði Connie. „Þér
hann hafði opin augun.
Honum stóð ótti af óloknu verk-
efnunum í skjalatöskunni. Ef liann
drægist aftur úr, var eins líklegt
að hann heltist úr lestinni. Þeir
Halvorsen og Jacobs mundu báðir
verða hækkaðir i stöðu á undan
honum. En þá kom honum það i
liug, að alla sína ævi hafði hann
tekið verkefni með sér heim. Skjala-
taskan hans var alltaf troðfull af
óleyslum verkefnum, öldungis eins
og töskurnar skólastrákanna, og
þegar hann leit á skjölin og reikn-
ingana frá þvi sjónarmiði, varð
þetta ekki eins mikilvægt. Þeim
er það mest kappsmál, þessum yfir-
boðurum, hugsaði hann, að þú sjáir
aldrei út úr því, sem þú þarft að
koma af, svo að þú hafir aldrei
næði til að hugsa, vega og meta
hlutina frá þinu eigin sjónarmiði,
hugleiða hvað þig langi mest sjálf-
an til að gera.
hún þarfnaðist hans og löngun hans
varð ekki vakin. Og þessi heimsku-
lega afbrýðissemi hennar gagnvart
vinnu hans. Hún hafði beinlínis
verið óþolandi, og loks varð hann
að taka ákvörðun. Hann hafði því
flutt að heiman, að visu ekki nema
í næstu götu, en það jafngilti í
sjálfu sér þvi að hann hefði flutt
yfir þvert landið. Þau hittust yfir-
leitt ekki. Hann leit varla upp i
gluggann hennar, þótt hann sæi
þar ljós á kvöldin og það kom varla
fyrir að hann hlustaði eftir fóta-
taki hennar, þegar hann var kom-
inn heim og setztur að inni i íbúð-
inni að lokinni vinnu.
Loks sofnaði liann aftur, og þegar
hann vaknaði næst, var Connie
hjá honum og farin að undirbúa
morgunverðinn.
Allan sunnudaginn var hún önn-
um kafin við að taka til i ibúðinni,
ræsta og flytja til húsgögnin; fyrir
Dagstofusett
Stakir stólar
Svefnsófar
Svefnbekkír
Svefnstólar
vel til i ibúðinni, virtist hann aldrei
taka eftir því.
Henni fannst það í senn undar-
legt og ekki með öllu ógaman, að
sjá hann liggjandi i rúminu. Hún
hafði alltaf verið honum óhraust-
ari, oft legið rúmföst og verið þurf-
andi fyrir umönnun hans, en nú
gafst henni ef til vill tækifæri til
að annast hann.
„Ertu veikur?“ spurði hún.
„Það er ekkert alvarlegt. Dálitið
slæmur höfuðverkur, svo ég ætla
að liggja fyrir á meðan hann er að
líða hjá,“ svaraði Norman.
„En þú hefur byrgt augun?“
„Já, það er eins og verkurinn
liggi mest í augunum.“
Hún settist á rúmstokkinn og
lagði lófann á enni honum. Það var
ekki að finna að hann hefði sótt-
hita. „Segðu mér hvernig þetta
lýsir sér,“ mælti hún.
„Eins og ég sagði, þrautir i aug-
unum. Ekki ákaflega sárar. Og ein-
hver þrýstingur innan við gagn-
augun.“
„Kannski er það taugabólga ...?“
„Nei, það er einfaldlega höfuð-
verkur. Hann liður frá aftur von
bráðar.“
Hún sat á rekkjustokknum og
virti hann fyrir sér. Andlitið varð
einkennilega sviplaust þegar aug-
un voru byrgð.
„Ég var að hugleiða þetta með
þá blindu,“ sagði hann. „Skynjan-
ir þeirra verða margfalt næmari
en hinna sjáandi.“
„Já, svo kvað vera.“
„Á leiðinni hingað innan úr bað-
batnar fyr höfuðverkurinn, ef þú
þarft ekki að fara framúr.“
Connie dvaldist hjá honum þang-
að til á mánudagsmorgun. Hún sá
um kvöldmatinn lianda honum
þetta laugardagskvöld, bar honum
hann og hjálpaði honum að mat-
ast. Svo sat hún á rúmstokknum
og þau töluðu saman, það er að
segja ■— hún talaði, en liann var
venju fremur fámáll. Hún ræddi
við hann um starfið, sem hún hafði
fengið, fólkið, sem liún liafði
kynnzt á vinnustaðnum, fór svo
smátt og smátt að víkja að skilnaði
þeirra og lijónabandinu og þvi,
sem hún teldi orsök þess að svo
væri komið; bað hann síðan um
að lofa sér að vera um nóttina.
Hann neitaði henni um þá bón,
kvað það mundu eingöngu leiða til
þýðingarlausrar upprifjunar, and-
legrar og holdlegrar, sem gerði
þeim erfiðari skilnaðinn.
Þegar hann lá þarna með byrgð
augun og hlustaði á rödd Connie,
sá hann enn á ný brjóst hennar
fyrir liugskotssjónum sinum. Hann
bjóst við því að höfuðverkurinn
mundi verða sárari fyrir bragðið,
væri hahn ómeðvituð sjálfsrefsing,
en veitti þvi þá athygli að honum
var horfinn allur höfuðverkur.
Iíannski hafði Connie rétt fyrir sér;
þetta var kannski snertur af tauga-
bólgu. En honum féll vel að hafa
augun þannig byrgð. Það var eins
og liann ætti mun auðveldara með
að átta sig á hlutunum og skilning-
ur hans væri skarpari, en þegar
Connie ítrekaði beiðni sina um
að fá að vera hjá honum um nótt-
ina, bað hann hvað eftir annað,
bauðst jafnvel til að liggja á legu-
bekknum i dagstofunni, en hann
sat fastur við sinn keip. Svo voru
þau að tala saman um eitthvað
annað, og hann sofnaði, og þegar
hann vaknaði aftur, undir mið-
nættið, var hún farin.
Miðnætti, hugsaði hann, en raun-
ar gat hann einungis getið sér þess
til að það væri miðnætti, það
hlýtur að veri hinn ákjósanlegasti
timi til hugleiðinga. Þá er allt
kyrrt og hljótt, gnýrinn frá um-
ferðinn úti fyrir var þagnaður,
allir í nálægum íbúðum gengnir til
náða. Hann lá vakandi nokkrar
klukkustundir og braut lieilann um
höfuðverkinn og í hvaða tengslum
hann gæti staðið við Connie og
vinnuna. Þcssi fjögur ár, sem lijóna-
band þeirra hafði staðið, var eins
og þau vildu alltaf sitt hvað,
stefndu sitt í hvora áttina. Hún
virtist aldrei skilja orð af því, sem
hann var að tala um, sízt þegar
hann var að tala um eitthvað mik-
ilvægt, og þegar hún talaði við
hann, ræddi hún eingöngu um
sjálfa sig og aldrei neitt af viti.
Þau höfðu aldrei gert tilraun til
að breyta hvort öðru, en samt
höfðu þau breytzt með hverju ári
sem leið, og alltaf til hins lakara.
Og peningar. Þeim hafði aldrei
tekizt að leggja eyri fyrir, og þó
gat hann aldrei gert sér grein fyrir
í hvað peningarnir fóru. Og kynlíf-
ið. Yanmáttarkennd lians, þegar
bragðið ralt hann sig fyrst á stól
og siðan á kaffiborðið þegar hann
skrapp inn i baðherbergið. Hann
skipaði henni að koma þeim aftur
fyrir eins og áður og hún gerði það
og baðst afsökunar. Sunnudags-
kvöldið þegar hún kom til að sjá
um kvöldmatinn handa honum,
kvaðst hún ekki geta haldið áfram
að annast hann þannig og hafa
náttstað annars staðar, svo að hann
var tilneyddur að leyfa henni að
vera um kyrrt um nóttina. Og þeg-
ar lnin kom í rúmið tillians oghann
fann ylinn af henni, lét hann
undan skyndilegri ástríðu sinni.
Þar sem augu lians voru byrgð,
varð unaður hans fyllri en nokkru
sinni fyrr.
Á mánudagsmorguninn hringdi
hann til þeirra í skrifstofunni,
lcvaðst ekki vel frískur, vissi ekki
hvenær hann gæti mætt aftur til
starfa en mundi hafa samband við
þá. Allt þangað til simtal þetta
fór fram, liafði hann gert ráð fyrir
að hann mundi segja sem svo, að
hann kæmi aftur til starfa eftir
nokkra daga, en þegar hann ræddi
við yfirboðara sinn, fann hann að
hann var alls ekki viss um hvenær
hann hyrfi aftur til starfans og
hann hafði alls ekki i hyggju að
gera það í náinni framtíð. Og á
meðan hann talaði bar hann saman
i huganum töfrandi áhyggjuleysi
og frjálsræði rekkjulífsins og þving-
andi hraða og álag starfsins, hina
síauknu íþyngingu, óttann við að
manni kynni að mistakast, stöð-
uga viðleitni og klækjabrögð til að
VIKAN 13. tbl. — 43