Vikan - 18.04.1963, Qupperneq 16

íteífeSllíliÖSI'lííSíS
u
• f,< tofííí
.

DÖGUM
SAMAN HÖFÐU
ÞÆR BEÐIÐ
ÁRANGURS-
LAUST,
EN LOKS VIRT-
UST
STRÁKARNIR
ÆTLA AÐ
SPYRJA
HINNAR LANG-
ÞRÁÐU
SPURNINGAR
Þetta hafði verið ágætt kvöld. — Það
er ekki hægt að segja annað en að það
hafi verið gaman, sagði Pam og lokaði
augunum meðan hún þurrkaði af sér
fjólubláan augnskuggann og miðnætur-
hláan ausnháralitinn.
Hún sagði þetta dálítið þrjózkulega,
eins og hún væri að reyna að fullvissa
sjálfa sig um það. Joyce og Carol svör-
uðu ekki strax, eins og þær væru ekki
alveg sannærðar um það. Þetta hafði
verið ágætt ball, en þær höfðu búizt
við einhverju meiru, þegar þær fóru í
þessa ferð. Pam hafði verið heppnust
— henni hafði þó verið boðið upp, þó
að ekki væri hægt að segja að Arthur
væri sérlega glæsilegur.
— Það var ekki sem verst, sagði
Joyce hikandi og þurrkaði sægræn augn-
lok sín með bómullarhnoðra.
Ágæt hljómsveit, tók Carol undir og
vafði hárið upp á rúllur.
Svo lituðust þær um í svefnherberg-
inu með ómáluðum augum — þrjár
seytján ára telpur. Nú voru andlit þeirra
nakin og varnarlaus, og óþroskaður
svipur þeirra varð skyndilega hrein-
skilnislegur. Sorgbitin bros þeirra þurftu
engrar skýringar við.
— Mér þætti garnan að vita, hvert
strákarnir fóru? sagði Pam, og hvorug
hinna þurfti að spyrja, hvaða stráka
hún ætti við. Það var líka óþarfi fyrir
Pam, að segja þeim að Arthur væri
ekkert nálægt því, sem hún hugsaði sér
draumaprinsinn sinn og liti ekki á það
sm neinn stórsigur, þótt hann hefði orð-
ið aðdáandi hennar. Hann var alltaf með
hálfopinn munninn og þar að auki var
hann bólugrafinn.
— Þeim þykir kannski ekkert gaman
HVAÐ
að dansa, sasði Joyce.
— Það getur líka verið, að þeir hafi
farið á hinn staðinn til þess að dansa,
stakk Pam upp á.
En Joyce os Carol vissu, að svo var
ekki. Þær höfðu nefnilega skroppið og
gáð að því, meðan Pam var að dansa
við Arthur.
— Þetta lagast allt, verið þið vissar,
sagði Pam og hoppaði upp í rúmið í
fjólubláum baby-doll náttfötum. — Það
kemur dagur eftir þennan dag. Sáuð þið
hringinn, sem Les var með? Fannst
ykkur hann ekki smart?
— Davíð hefur svo fallegt hár. Það
er alveg kastaníubrúnt, sagði Joyce.
— Mér finnst Tony vera svolítið lík-
ur Tab Hunter. Pam horfði dreymandi
út í bláinn, bæði vegna þess að tilhugs-
unin um eftirlætis kvikmyndaleikar-
ann hennar gerði hana alltaf dreym-
andi á svipinn, og líka vegna þess að
hún var dauðsyfjuð.
Þær sofnuðu allar um leið og þær
lögðust út af og gátu ekki hugsað hin-
ax sætu hugsanir um Les, Dave og Tony
til enda. Þær voru alveg búnar að gera
það upp við sig, hver átti að eiga hvern.
Pam vonaði, að hana dreymdi Tony,
Joyce Dave og Carol hugsaði um Les.
Kunningsskapur þeirra við piltana
var alveg nýr af nálinni. Síðdegis í dag
höfðu þeir komið að borði stúlknanna
í matsalnum. Þetta var sex manna borð
og það hafði frá byrjun gert þær von-
góðar. Og svo höfðu vonir þeirra rætzt
með því að þessir þrír strákar höfðu
komið á staðinn, án vinkvenna eða
nokkurrar fjölskyldu. Það var næstum
of gott til að geta verið satt.
Framhald á bls. 41.
Á AÐ GERA I
KVÖLD?