Vikan - 18.04.1963, Síða 50

Hann ók að kaffibarnum og læsti
bílnum vandlega. Barinn var fullur
af fólki, en hún var þar ekki. Hann
fór að hafa áhyggjur af, að það
væri ekki óhætt að skilja bílinn
þarna svona lengi eftir.
Hún beið aldrei eftir neinum, en
hún sá ekkert athugavert við að láta
aðra bíða eftir sér, eins lengi og
henni þóknaðist, hugsaði hann.
Hún kom klukkan hálf tíu og hún
var ekki eins og venjulega í síð-
buxum og blússu. Nú var hún í bóm-
ullarkjól — grænum með litlum
köflum. Hann var mjög einfaldur
að sniði, en samt virtist hann dýr.
Það glampaði á hár hennar í skini
auglýsingal jósanna og augabrúnirn-
ar voru eins og svöluvængir við
hunangsbrúna húð hennar. Hún var
falleg, allt of falleg fyrir þennan
óhreina bar. Hann leiddi hana út að
bílnum.
— Ég hélt að við ætluðum út
að ganga, sagði hún.
Hann opnaði bílhurðina.
— Hver á hann? Forstjórinn?
— Nei.
Þú átt hann þó ekki?
— Ekki ennþá. En ég er að hugsa
um að kaupa hann.
Hvernig gat hann sagt nokkuð
svona kjánalegt? Hann hataði sjálf-
an sig fyrir að reyna að sýnast mik-
ill í hennar augum, en það var eitt-
hvað í honum, sem þvingaði hann
til að láta hana halda, að hann gæti
veitt henni jafnmikið og kappakst-
ursvinur hennar.
— Þú hefur auðvitað gott vit á
bílum, og veizt hvar hægt er að fá
þá ódýra.
— Þessi hér er ekki ódýr, svaraði
hann.
Svipur hennar var kuldalegur og
óræður.
Hann ók út úr bænum og út á
þjóðveginn.
— Hann næstum svífur eftir veg-
inum, eða hvað finnst þér? sagði
hann hreykinn.
Hún kinkaði kolli, en leit ekki á
hann. Vangasvipur hennar var
þreytulegur og honum fannst hann
sjá, hvernig hún mundi líta út mið-
aldra.
Hann jók benzíngjöfina. Hann
hafði aldrei áður ekið svona hratt
og hann hataði það, en nú gat hann
ekki hætt, því að hann var neydd-
ur til að gera eitthvað til að rífa
Tessu út úr þessu þreytulega kæru-
leysi.
Það var næstum komið myrkur
og trén köstuðu skuggum sínum á
bugðóttan veginn. Ekið gat hann þó.
Hann átti enga peninga, en hann
kunni að fara með bíl, það gat
hann . ..
Meira benzín, pedalann í botn —
hraðamælirinn titraði og steig —
hundrað, hundrað og tíu, hundrað
og tuttugu, húndrað og þrjátíu ...
Hraðar en bíllinn, sem hafði drepið
föður hans — hraðara ...
En skyndilega heyrði hann eitt-
hvert hljóð og leit á hana og sá að
hún veinaði, en það heyrðist varla
fyrir þytinum í vindinum. — Líttu
á veginn asninn þinn! Gættu þín,
í guðanna bænum!
Fótur hennar hreyfðist upp og
niður eins og hún væri að leita að
bremsunni og augu hennar voru op-
in og starandi af skelfingu. —-
Dragðu úr hraðanum!
Hann tók fótinn hægt af benzín-
inu og hraðinn fór niður í sjötíu.
Nú var vindurinn, sem lék um þau,
orðinn að léttum andvara. Ilmur-
inn af sumarheitri jörðinni barst
til þeirra.
— Hvað er að þér? spurði hann.
— Ég hélt að þú værir vön hrað-
anum.
— Hvers vegna eruð þið allir
eins? hrópaði hún æst. — Það eina,
sem þið hugsið um, er að gera ykk-
ur mikla í augum einhverrar
stúlku — en það hefur engin áhrif
á mig. Ég er dauðleið á strákum,
sem ekki hafa áhuga á neinu,
nema að slá ný met og bílvélum.
Hún sló hnefunum í sætið. — Ég
vildi fara út að ganga í kvöld. Ég
hata alla jafnaldra mína og þessa
stráka, sem foreldrar mínir vilja
láta mig vera með. En það getur
þú auðvitað ekki skilið. Þú heldur,
að það mikilvægasta í lífinu sé að
aka bíl, eins og þesusm bíl. Svona
leikfangi — svona andstyggilegu
ríkisdæmistákni!
Hún tók andköf, en hélt síðan
áfram: — Ef þú kaupir þenna bíl,
þá hef ég ekki mikið álit á þér.
Hann verður þér þung byrði árum
saman, og ef þú ekur honum eins
og þú hefur ekið í kvöld, þá verð-
urðu búinn að eyðileggja hann áð-
ur en þú hefur borgað hann. Ég
veit vel hver þú ert. Ég hef séð
litlu systkinin þín og mömmu þína,
þegar hún er að fara í vinnuna á
sjúkrahúsinu. Ef þú kaupir þennan
bíl ertu vitlaus! Hvern ertu að reyna
að hafa áhrif á?
— Þig, sagði hann. •—- Ég ætlaði
bara að bjóða þér upp á það sama,
sem þú ert vön. Hlustaðu á mig.
Hann tók um hendur hennar, og
skammaðist sín ekki lengur fyrir
olíubrákina undir nöglunum. —
Pabbi minn fórst í bílslysi. Einhver
ók á hann — kom með hundrað og
tíu kílómetra hraða úr beygju. Síð-
an þá verður mamma mín að vinna
og ég get ekki keypt mér bíl næstu
árin.
— Getur það verið, að þú hafir
einhverja minnimáttarkennd þess
vegna? spurði hún. — Þá verð ég að
segja, að þú ert hræðilega óþrosk-
aður. Pabbi minn varð að vinna sig
upp, og veiztu það, mér fannst for-
eldrar mínir betri manneskjur áður
en þau eignuðust allt, sem þau ósk-
uðu sér. Það var ég líka. Þegar fólk
á næga peninga, lifir það fyrir hluti.
Það er auðvitað mjög þægilegt, en
þegar það hefur eignazt það sem
það óskar sér, finnst því sjálfsagt
að það sé þarna og byrjar strax
að hugsa um það næsta, sem það
langar í ...
Hún sat þögul um stund og hélt
svo áfram með lágri röddu: — Þú
mátt ekki verða þannig. Þú ert
ágætur eins og þú ert. Þú þarft ekki
á neinum bíl að halda. Hún stappaði
í gólfið. — Svona ferlíki! Ég mundi
frekar vilja eiga hjólbörur!
Allt í einu fór hann að hlæja.
— Hjólbörur — já, það er eitthvað
gQ — VIKAN 16. tbl.