Vikan - 18.04.1963, Qupperneq 51

í þá átt við það, sem þú færð, ef
þú heldur áfram að vera með mér.
★
Má bjóða yður gull?
Framhald af hls. 21.
mönnum var illa við að fara þannig
á sig komnir út á götu til slíkra
verka. Leikarar þekkjast flestir, þeir
sem oft eru á leiksviði, svo að við
vildum heldur ekki hætta á það.
Loks fundum við rétta manninn,
einmitt á okkar eigin ritstjórnar-
skrifstofum, — Jón Gunnlaugsson,
auglýsingastjóra Úrvals, en hann
hefur verið á leikskóla sjálfum sér
til gamans og skemmtunar, og
bregður oft fyrir sig annarlegum
gervum í kunningjahóp. Jón er
einnig þekkt hermikráka og hefur
oft undanfarið komið fram á
skemmtunum og í útvarpi með eftir-
hermur.
Það verður að segjast eins og er,
að Jóni var aldeilis ekki sama, þeg-
ar við vorum komnir niður í bæ,
og hann átti að fara að ganga þannig
til fara meðal almennings, enda
þekkti hann annanhvern mann, sem
hann sá.
Loks tók hann í sig kjark, er við
stöðvuðum bílinn niðri í Hafnar-
stræti, og snaraðist út á götuna.
Hann var of fljótur á sér að taka
konu tali, sem kom í sömu svifum
út úr verzlun þarna hjá. Hún hefur
líklega séð að maðurinn kom út úr
glansandi lúxusbíl, og fundizt það
grunsamlegt. Þess vegna brosti hún
við Jóni og spurði hvort þetta ætti
að vera eitthvert grín, þegar hann
bauð henni gullplötuna.
En svo kom þarna ungur og
hressilegur maður, sem virtist sjá
aumur á Jóni greyinu, því hann
var ósköp aumingjalegur þarna á
götunni. Hann gekk til Jóns og
spurði hvað hann væri að gera. Jón
bauð honum gullplötuna fyrir
hundrað krónur, en hann ætlaði
einna helzt að henda henni.
„Uss! Þessi bölvuð blikkplata!
Hentu þessu maður, og komdu held-
ur með mér vestur á Naust. Ég skal
gefa mat og nóg af brennivíni!
Láttu blikkfjandann eiga sig!“
En Jón vildi ekki fallast á það.
Hann þrábað manninn um að kaupa
af sér plötuna, en við það var ekki
komandi. Jón var eiginlega í hálf-
gerðum vandræðum með að losna
við að fara með honum á Naustið,
en loks gat hann sannfært manninn
um að hann væri hreint ekki til við-
tals nema viðvíkjandi gullverzlun,
og með það fór hinn.
Fyrir utan Björnsbakarí hitti Jón
einhver útlending, sem hann bauð
plötuna, en hann snéri sér laglega
út úr því og benti Jóni á að fara
með hana inn til næsta gullsmiðs
til að fá hana verðlagða, eða jafn-
vel að selja hana þar. Jón þakkaði
honum góð ráð, og fór ekki eftir
þeim.
Nokkru síðar skoðaði kona gull-
plötuna, og virtist alveg hissa á því
að þetta væri raunverulega gull.
Hún trúði því varla og lýsti undrun
sinni á því hvað þetta væri ómerki-
legt að sjá, en svo sagði hún „Nei
takk“ og gekk á braut.
Önnur var fljót að afgreiða Jón
með orðunum: „Ég hefi hreint engin
ráð á því ...“ og strunzaði burt.
„Kaupa þetta af þér ...?“ sagði
virðulegur borgari með fyrirlitn-
ingarsvip og horfði hæðnislega á
Jón.
„Já, þetta er ekta gull ... sagði
Jón af sannfæringu.
„Ég hefi ekkert með það að gera!“
svaraði hinn.
„En þetta er mikið meira virði
en hundrað krónur,“ sagði Jón.
„Góði maður ...!“ hreytti hinn
út úr sér og hálf hljóp í burtu.
Nú gekk Jón að verkamanni, og
ætlaði að reyna að gera honum
greiða með því að selja honum tíu
þúsund krónur fyrir hundrað kall,
en hann fékk skorinorð svör hjá
honum. „Ég ætti nú bara ekki ann-
að eftir!“ sagði hann og fór. Vildi
ekki meira við Jón tala.
Við vorum nú staddir í Pósthús-
stræti, rétt fyrir framan Hótel Borg,
og vorum að vonast til að ná í ein-
hvern þingmann eða aðra stórlaxa,
þegar þeir kæmu þaðan út eftir mat-
inn, en í hvert sinn, sem við sáum
einhvern líklegan, þá var það ann-
aðhvort að Jón þekkti hann, eða
einhvern sem var með honum, og
treysti sér ekki til að ráðast á þá.
En starfsmenn borgarskrifstof-
unnar voru að koma aftur til vinnu
eftir matartímann, og þegar Jón B.
Jónsson gekk framhjá, bentum við
Jóni að bjóða honum gull til fals,
því sagt er að Jón B. sé glöggur á
slíka hluti.
„Heyrðu, vinur,“ sagði Jón við
Jón. „Viltu ekki kaupa þetta af mér?
Þetta er skíra gull og ábyggilega
mörg þúsund króna virði. Þú skalt
fá það fyrir aðeins hundrað krónur."
„Kaupa . .. ! Til hvers ... ?“ spurði
Jón B.
„Það stendur svoleiðis á að mig
vantar peninga núna í snarheitum.
Þetta er ekta gull!“
„Nei, nei. Þetta er einskis virði,“
sagði Jón B. og flýtti sér til vinn-
unnar.
ísleifur Högnason framkv.stjóri
var næsta fórnardýrið, en Jón gat
varla stöðvað hann. Hann hristi
bara höfuðið og sagðist engan áhuga
hafa á slíkum hlutum, og hélt
sína leið.
Jóhann Hafstein Jóhannsson for-
stöðumaður Manntalsskrifstofunnar,
vildi sýnilega reyna að gera mann-
garminum greiða, og benti honum
vinsamlega á að fara með plötuna
til gullsmiðs, og reyna að selja hana
þar. Sjálfur sagðist hann engan á-
huga hafa.
Það ætlaði sýnilega að verða erf-
itt að seljá gullið. Nú fórum við nið-
ur að höfn og þar gekk Jón til nokk-
urra verkamanna, sem voru að vinna
við uppskipun. Þeir hópuðust nokkr-
ir saman og leituðu ráða hver hjá
öðrum, en það var greinilegt að
enginn þeirra hafði trú á því að
þessi plata væri úr gulli, og eng-
inn vildi kaupa, hvað sem Jón sór
og sárt við lagði að þetta væru
hreinustu reyfarakaup.
Við vorum alveg orðnir mát. Nú
vildum við fyrir alla muni reyna
er
betra
hf hreinn
VIKAN 16. tbl. —