Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 14

ft
Ég hafði sofnað út frá þættinum Á
blaðamannafundi, þar sem garnirnar voru
raktar úr skipaskoðunarstjóra. Ætlunin
var að hlusta á þáttinn allan, en þegar ég
heyrði, hve mjög hann hafði verið klippt-
ur til, missti ég áhugann og sofnaði.
Ég vaknaði við það, að Kristján Magn-
ússon Ijósmyndari kvaddi dyra. —- Óðinn
og Milwood eru komnir inn undir Gróttu,
sagði hann. — Eigum við ekki að skreppa
niður eftir og taka á móti þeim?
Við ókum vestur Hringbrautina og út á
Ánanaust. Óðinn var spölkorn á undan
togaranum, og ferðin virtist ekki vera
mikil. Við Ánanaust var krökkt af bílum;
allir voru að horfa á „her“-skipið og her-
fangið. Það var eftirtektarvert, að almennt
virtist álitið, að brezka ljónið hefði stung-
Framhald á bls. 46.
>
ALÞÝÐUBLAÐIÐ VAR ÞAR. Hér
ræðast þcir við, Árni blaðamaður
eg ljósmyndarinn, Rúnar.
>
Beðið á bryggjunni. Frá vinstri:
Fréttamenn Scottish Daily,
Rúnar og Árni Alþýðublaðs-
menn, Magnús af Tímanum,
Grétar af Þjóðviljanum (snýr
baki í vélina), Jónas Guð-
mundsson og loks Ingimundur
af Vísi.
>
Líklega er Elín Pálmadóttir cin-
hver allra ötulasti og ósérhlifnasti
blaðamaðurinn, sem við eigum, að
öllum öðrum ólöstuðum. Þrátt fyr-
ir óhagkvæmni kvenfatanna hik-
aði hún ekki við að stökkva um
borð í Óðin á eftir starfsbræðr-
um sínum, áður en hann var fylli-
lega lagstur að. Sveinn Þormóðs-
son rétti hcnni hjálparhönd.
— Hefði ég átt að láta þá skjóta?
hugsaði Pétur Sigurðsson, formað-
ur Landhelgisgæzlunnar um leið
og hann flýtti sér um borð.
V
14
VI Kj