Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 49

Smám saman fengu blaðamenn-
irnir nóg. Þeir flýttu sér burt, nú
var eftir að skrifa fréttirnar. Á
Morgunblaðinu var talið víst að
Matthías væri óþreyjufullur og eirð-
arlaus. Indriði hefur sjálfsagt fyllt
öskubakkana á Tímanum, ívar á
Þjóðviljanum hefur beðið með stak-
asta jafnaðargeði, en ég treysti mér
ekki til að spá í forsvarsmannamál-
in á Alþýðublaðinu.
Inni í messanum hittum við þrjá
yngstu skipsmennina á Óðni;
messadrengina þrjá, Hreiðar Gísla-
son úr Hafnarfirði, 14 ára, Ólaf
Sigurðsson 16 ára og Guðlaug Sig-
urðsson 15 ára úr Reykjavík Sá
fyrsttaldi hafði of mikið að gera
til þess að geta talað við okkur, en
hann er sá eini „vani“ af þessum
þremur, hefur verið messi síðan í
febrúar. Hjá hinum báðum var þetta
fyrsti túrinn. Gaman? Jú, en ekki
mjög. Ætla þeir aftur? Óvíst. Þeir
voru yfirleitt heldur svarafáir,
drengirnir. „f mínu ungdaémi“ hefði
þetta ekki þótt afslagur.
Upp bryggjuna urðum við sam-
ferða einum þeirra, sem fór á móti
Milwood. — Þeir voru illir, Skot-
arnir, sagði hann. — Illir út í Þór-
arin. Þeim finnst hann ekki „fair“.
Þeir segja, að hann sé alltaf uppi
með frekju og hótanir, og það vekur
mótvilja. Þeir segja, að honum sé
aðeins eitt í hug: Að taka fleiri tog-
ara í landhelgi en Eiríkur Kristó-
fersson.
Þetta stakk að vísu dálítið í stúf
við þá hugmynd, sem ég fékk um
manninn uppi í brúnni stundu fyrr,
en tvær hliðar eru óneitanlega á
hverju máli, eins og áþreifanlega
hefur sannazt oftar en einu sinni.
Og einhvers staðar austur af
Vestmannaeyjum var Palliser með
skozka skipstjórann John Smith.
Honum var haldið utan seilingar
réttra yfirvalda, í þakklætisskyni
fyrir það, að þessi sömu yfirvöld
vildu ekki fara að með illu og
sökkva undan honum togaranum.
Líklega hefðu þó fáir íslendingar
harmað þá afgreiðslu. sh.
MIÐGLUGGINN.
Framhald a£ bls. 21.
Þegar hún hafði lokið söngnum,
sat hún kyrr og horfði á titrandi
hendur sínar ... Nú myndi engrar
undankomu auðið lengur.
Ian kom og tók bókina, gekk aft-
ur að glugganum og las það, sem
á saurblaðið var ritað. Hann leit
við. „Þetta er merkilegt!" sagði hann
ákaftur. „Veiztu, hver þessi tvö
eru?“
Judy neyddi sig til að líta upp og
horfast í augu við hann. „Já. Þú
sagðir mér frá þeim, daginn sem
við komurn hingað fyrst ... Það var
hún, sem lét múra upp í miðglugg-
ann ... Hann hlýtur að hafa gefið
henni þessa bók, áður en hann fór
í uppreisnina.“
„Hann féll í henni.“
„Já. Hún skrifaði niður lögin, eins
og hann bað hana um, en hún söng
þau aldrei fyrir hann.“
Ian leit aftur á saurblaðið. „Þegar
ég kem aftur, setzt þú við harpsí-
kordið og syngur þau fyrir mig“.
Hann kastaði bókinni frá sér og
sneri sér snöggt að Judy. „Þegar ég
kem aftur ...“
„En hann kom aldrei aftur,“ hvisl-
aði hún.
„Ertu viss um það? Kannski er
hann kominn aftur.“
Judy leit skelkuð á hann. Ein-
hvern veginn var hann gjörbreytt-
ur, fullur af eldmóði og hita. Hún
þekkti hann naumast fyrir sama
mann og áður. Nú var hann líkari
höfðingjanum á málverkinu en
nokkru sinni fyrr.
„Hvað áttu við?“ sagði hún ó-
styrk.
Rödd hans var klingjandi af sann-
færingu. „Hvernig koma hinir fram-
liðnu aftur?“
„Þeir koma ekki aftur,“ sagði hún
lágt. „Hinir framliðnu eru horfnir
okkur.“
Ian starði á hana brennandi
augnaráði. Hún gat ekki mætt því.
„Nei, þeir eru ekki horfnir," sagði
hann. „Þeir eru lifandi. Þeir ná tök-
um á þeim, sem hér lifa.“
Ásókn hinna framliðnu! Óttinn,
sem hafði nagað hana hið innra all-
an þennan tíma, náði valdi yfir
henni.
Hún greip um andlitið. „Storm-
urinn er að koma!“ hrópaði hún.
Fyrsta eldingin leiftraði á himn-
inum. Ian veitti því enga athygli.
„Judy, skilurðu ekki, hvað er að
gerast?" sagði hann æstur. „Fortíð-
in er vöknuð aftur til lífsins í okk-
ur báðum ... Þegar ég kom fyrst
hingað, fannst mér eitthvað ásækja
mig, það var eins og annar maður
hefði náð tökum á mér. Hugsjónir
og minningar, sem ekki tilheyrðu
mér sjálfum, rifjuðust upp. Fram-
liðinn maður náði tökum á mér.
Framliðinn maður, sem hafði áform-
að að byggja hér Útópíu, en dó, áð-
ur en hann gat hrundið hugsjón
sinni í framkvæmd, er nú að halda
starfi sínu áfram gegnum mig.“
„Þú átt við Ranald Macdonald,
sem skrifaði á saurblað bókar-
innar?“
„Já. Þannig koma hinir framliðnu
aftur til jarðarinnar. Þeir lifa í af-
komendum sínum.“
„En ég? Hvað um mig?“
„Judith Macdonald, eiginkona
hans, náði valdi yfir þér, þegar þú
komst til Kinmohr fyrir nokkrum
vikum ... Er það kannski ekki
satt? “
„Nei, nei!“ stundi Judy. „Það er
ómögulegt ■— hinir framliðnu snúa
ekki aftur — það er hræðilegt, ó-
hugsandi!“
Orð hans skullu yfir hana eins og
flóðbylgja. „Hvers vegna er það
hræðilegt? Þá er enginn dauði leng-
ur til. Ranald Macdonald ætlaði sér
að byggja Útópíu hér í dalnum ...
Allir héldu, að hann væri brjálaður,
alveg eins og allir halda, að ég sé
brjálaður .. . Og þeir drápu hann,
eins og þeir drepa yitfirringa. En
dauðinn gat ekki þurrkað hann út.
Hann lifir og starfar í mér.“
„Og Judith?“ hvíslaði Judy.
„Hann elskaði hana, eins og ég
elska þig.“ Hann lækkaði róminn,
eins og hann væri að hafa yfir orð,
KÁPUR eru framleiddar í eftirtöldum gerffum:
ULLARKÁPUR m. loffskinni
TERELYNEKÁPUR
RÚSKINNSKÁPUR
NAPPASKINNSKÁPUR
FATASKINNSKÁPUR
og
DELT A-FERMIN GARKÁPUR
án effa meff loffskinni.
DELTA ER ÞAÐ BEZTA
ma
VIKAN 21. tbl. —