Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 50

SOLUBORN
NÚ FER AÐ YERÐA SPENNANDI AÐ
SELJA YIKUNA - ALLTAF EYKST SAL-
AN OG ÞIÐ SEM DUGLEG ERUÐ, FÁIÐ
VERÐLAUN.
NÆSTll VERDIAUN:
GÖNGUFÖR
AESJUNA
ÞETTA VERÐUR SKEMMTILEG HÓP-
FERÐ í SUMAR. ÞAÐ VERÐUR FARIÐ
UPP Á AUÐVELDUM STAÐ OG ÞIÐ FÁIÐ
AÐ GEFA YKKUR GÓÐAN TÍMA.
ÖLL SÖLUBÖRN, SEM SELJA 20 BLÖÐ
AF ÞESSARI VIKU OG FJÓRUM ÞEIM
NÆSTU, FÁ RÉTT TIL ÞÁTTTÖKU
í ÞESSARI SKEMMTIFERÐ.
er sögð hefðu verið endur fyrir
löngu. „Hún var sólin og tunglið og
stjörnurnar yfir dalnum, kertið og
hlýr loginn.“
Aftur blossaði elding fyrir utan
og hellti hvítu Ijósflóði yfir garð-
inn. Þrumurnar færðust nær. Skelf-
ingin gerði Judy viti sínu fjær.
Hún rauk upp. „Þessar eldingar!“
æpti hún. „Ég hata þær, hata þær!
Þær minna mig á það, sem ég gerði
þér. Þær rifja þetta allt upp. Þetta
hryllilega sár, sem ég veitti þér!“
Ian róaðist, þegar hann sá geðs-
hræringu hennar. „Hvaða sár?“
sagði hann. „Judy, um hvað ertu
að tala?“
Hún hljóp yfir gólfið og sleit sig
lausa, þegar hann ætlaði að hindra
hana. Hún féll á kné fyrir framan
miðgluggann og lagði höfuðið á
eikarkistuna.
Hún fór að gráta með þungum
ekka, og hann gat varla greint orð
hennar. „Ó, Guð minn góður, ó, Guð,
láttu mig deyja á hæðunum, þar sem
engir menn koma og allt er hljótt
nema spóarnir, sem kveina, og læk-
irnir, sem gráta ... Vatnið er
hreinna en blóð og regnið hreinna
en tár .. . Ég get ekki þvegið það
burt! Allt heimsins vatn getur ekki
þvegið burt glæpinn, sem ég framdi
gagnvart þér! Ég get látið múra upp
í gluggann á veggnum, en ég get
aldrei byrgt opið í hjarta mínu, sem
hleypir dauðanum inn.“
Ian varð svo hverft við, að hann
náði fullu valdi yfir sjálfum sér.
Hann var aftur orðinn Ian Mac-
donald. „Judy! Judy!“ Hann reisti
hana varlega á fætur og hélt fast
utan um hana.
Enn leiftruðu eldingarnar, og hún
huldi andlit sitt við brjóst hans.
„Ég þoli þetta ekki!“ kveinaði hún.
„Ég þoli ekki meira! Getur enginn
stöðvað þetta!“
„Eldingarnar, Judy?“ sagði hann.
Svo hristi hann hana skelkaður.
„Judy, Judy!“
„Nei.“ Hún leit upp. Augnaráð
henar skýrðist, og angistarsvipurinn
hvarf hægt. Hún var aftur orðin
Judy. Þau hölluðu sér hvort að öðru,
úttauguð og ringluð, en nú komin
til sjálfra sín.
„Hvað var ég að segja?“ hvíslaði
hún. „Ég veit ekki, hvað ég var að
segja ... Var það ég, sem talaði?“
„Þig var að dreyma," svaraði Ian
róandi. „Annað var það ekki.“ Hann
huggaði hana, eins og hún væri
barn, sem hefði vaknað upp úr
martröð, strauk hár hennar og
kyssti hana laust.
„Hvað gengur að okkur?“ hvíslaði
hún.
„Við vitum það ekki enn,“ sagði
hann. „Við verðum að bíða átekta.“
Allt í einu ýtti hún honum harka-
lega frá sér og gekk að harpsíkord-
inu. Hann hrökk við, líkt og hann
myndi loksins, hvar hann var
staddur.
„Judy, fyrirgefðu mér,“ sagði
hann vandræðalega. „Ég gerði þig
dauðhrædda. Og ég hafði engan rétt
til að segja þér, að ég elskaði þig.
Það var ófyrirgefanlegt. Ég ætlaði
mér það alls ekki. Það var eins og
einhver annar talaði fyrir mig.“
Þau heyrðu hurðarskell og raddir,
sem færðust nær. Hitt fólkið var
að koma, og Judy fór að gráta í
máttlausri örvilnun, því að henni
fannst þau enn standa í sömu spor-
um og engu nær lausninni. Hún
mundi ekki einu sinni, hvað hún
hafði sagt í þessu hálfgerða óráði.
Tjaldið mikla hafði lyfzt, en síðan
fallið aftur. Hún var enn í óvissu.
„Þau eru að koma,“ kjökraði hún,
„og ég finn ekki vasaklútinn minn.“
Ian kraup á kné við hlið hennar
og reyndi að sefa hana. „Hérna er
vasaklúturinn þinn ... Judy, við
verðum að fara gætilega. Við erum
komin út í einhverjar ógöngur, sem
við botnum ekkert í. Við skulum
reyna að bíða róleg og sjá, hvort
við finnum ekki lausn á málinu ...
Eigum við það ekki?“
„Jú,“ hvíslaði Judy. „Ó, ég er svo
óskaplega þreytt! .. . Ert þú ekki
þreyttur?“
„Jú.“ Hann lagði höfuðið í kjöltu
hennar andartak, en stóð síðan á
fætur. „Þau eru að koma. Ég verð
að fara.“
Hann fór út um gluggann. Judy
bældi niður ekkann, þegar fólkið
kom inn, og þakkaði sínum sæla, að
dimmt var í stofunni.
„Við heyrðum þig syngja, Judy,“
sagði Lady Cameron. „Skelfing var
þetta dapurlegt lag. Jæja, nú ætla
ég í háttinn. Góða nótt, elskan. —
Heyrðu, Judy, þú hefur verið að
gráta!“
Hún leit undrandi á náfölt og tek-
ið andlit dóttur sinnar.
„Það var þrumuveðrið,“ sagði
Judy lágt.
Lady Cameron hristi höfuðið.
„Hún hefur alltaf verið bandvitlaus
af hræðslu við eldingar, alveg frá
því að hún var smákrakki. Jæja,
Jean, góða nótt, elskan.“
Karlmennirnir fóru út, og ungu
stúlkurnar sátu tvær einar eftir.
Jean gekk að glugganum og dró
tjöldin frá. „Ó, sjáðu, Judy! Fjallið
er dásamlegt núna með eldingunum
á himninum fyrir ofan.“
„Nei,“ sagði Judy. „Ég hata það,
ég .. .“ Hún þagnaði skyndilega.
Jean hafði tekið eftir kjólnum og
hélt nú á honum.
„Judy, hvað er þetta? Hvar
fannstu þennan kjól? Hann er guð-
dómlega fallegur."
Judy tók andköf ... Aftur ...
Fyrst bókin og nú kjóllinn.
„Þetta er bara gamall kjóll, sem
ég fann í eikarkistunni,“ sagði hún.
Jean hélt áfram að skoða hann
og þukla á litlu, gulu rósunum og
krínólínunni. Judy langaði að garga.
Það var eins og einhver væri að
meiða hennar eigið barn.
„Farðu í hann, Judy,“ sagði Jean
loksins. „Mig langar svo að sjá,
hvernig hann lítur út.“
Judy hörfaði aftur á bak. „Nei!“
„Hvers vegna ekki? Við gleymum
þá þrumuveðrinu á meðan ... Æ,
vertu nú ekki þessi kjáni, Judy!“
Já, hvers vegna ekki? hugsaði
Judy með sér. Hvers vegna ekki að
herða upp hugann og steypa sér út
í það strax?
Ef til vill myndi það leysa vand-
ann. Ef hún færi í kjólinn, sem eitt
sinn hafði sveipað lifandi líkama
Judith Macdonald . .. Kannski
myndu líf þeirra beggja sameinast
og flóðbylgjan bera það yfir úfið
hafið að ströndinni handan tíma og
rúms, þar sem hún myndi vakna til
skilnings . ..
Hún stóð upp, teinrétt og grann-
vaxin, og Jean færði hana varlega
úr kjólnum. Síðan steypti hún
krínólínunni yfir höfuð sér, litlu,
gulu rósirnar dönsuðu, Jean festi
króka og sléttaði hrukkur. Þarna
stóð hún, tíguleg og undrafögur ...
Judith Macdonald.
„Hann er alveg mátulegur,“ sagði
Jean hrifin. „Hann gæti hafa verið
saumaður á þig .. . Þú ert yndisleg,
Judy.“
Regndroparnir byrjuðu að falla.
Þeir uxu að magni og styrk, og nú
heyrði Judy fótatakið fyrir utan ...
Það var lan ... Ian að koma aftur
... Hún vissi, að það var Ian.
„Hafðu ekki hátt! “ hvíslaði hún
að Jean. „Ég verð að hlusta.“
„Hlusta á hvað?“ spurði Jean
undrandi.
„Æ, geturðu ekki þagað!“ hrópaði
Judy óþolinmóð. „Heyrirðu ekki til
hans?“
„Hvers?“ sagði Jean skelfd. „Ég
heyrði bara í rigningunni." Hún
greip um handlegginn á Judy.
„Hvað er að þér, Judy? Judy!“
Judy sleit sig lausa ... Hún
heyrði fótatakið aftur ... Það var
einhver, sem dróst áfram með erf-
iðismunum ...
„Slepptu mér!“ æpti hún, „Láttu
mig vera! Farðu! Af hverju geturðu
£Q — VIKAN 21. tbl.