Vikan - 23.05.1963, Síða 21

Hún heyrði fótatak í forstofunni
og flýtti sér að leggja kjólinn á stól
í dimmasta horninu. Hún þorði ekki
að koma nærri miðglugganum.
Það var þunglamalegt yfir borð-
um. Jean, systir Ians, og majórinn,
frændi þeirra, voru viðstödd, en það
var of heitt til að halda uppi fjör-
ugum samræðum. Ian sagði fátt og
virtist annars hugar.
Eftir matinn gekk Jean að
harpsíkordinu. „Æ, spilaðu eitthvað
fyrir okkur, Judy,“ sagði hún. „Aum-
ingja gamla skrapatólið er aldrei
snert.“
Aður en Judy gat hindrað hana,
var hún búin að opna það.
„Hvað er þetta?“ sagði hún og
hélt á loft sönglagaheftinu.
Judy fannst allt í einu eins og
verið væri að rífa utan af henni
fötin. Þau voru að tæta fötin utan
af Judith ... Forvitnast um hluti,
sem komu engum við nema Ian,
Angusi og henni sjálfri.
Hún tók bókina varlega af Jean.
Hvað sem það kostaði, mátti hún
ekki sjá það, sem skrifað var á saur-
blaðið. „Þetta er gömul sönglaga-
bók, sem ég fann í svefnherberginu
mínu,“ sagði hún í léttum tón.
Hún settist við hljóðfærið. „Ég
kann þessi lög ekki nógu vel til að
syngja þau,“ skrökvaði hún, „en ég
skal spila eitthvað annað í staðinn.“
Hún spilaði nokkur sálmalög eftir
Bach, sem hún kunni utan að. Þau
hlustuðu þegjandi en áhugalaus.
„Eigum við ekki að spila Bridge?“
spurði Charles, þegar leiknum var
lokið. Hann hataði Bach.
Majórinn stóð strax upp. „Endi-
lega.“
„Hver getur verið fjórði maður?“
spurði Sir James. „Judy og Jean
eru hvorug gefnar fyrir spil ...
Macdonald?“
„Ég er álíka slyngur Bridgespil-
ari og veiðimaður," varaði Ian þá
við.
„Jæja, þá verður þú að koma,
mamma,“ sagði Charles og leit á
Lady Cameron.
Lady Cameron stóð upp með erf-
iðismunum og dæsti þunglega. Jean
leit á bróður sinn og Judy, brosti
íbygginn og fór á eftir hinum fram
í reyksalinn.
Þegar dyrnar lokuðust, fannst
Judy eins og ljósin í leikhúsinu
dvínuðu og tjaldið mikla byrjaði að
hreyfast ... Ævintýrið var að
byrja ...
Ian stóð við harpsíkordið og
horfði á bókina.
„Á ég að syngja fyrir þig eitt af
lögunum?” spurði Judy.
„Já, gerðu það.“
Hann gekk að glugganum og
horfði út, meðan hún söng. Það var
þunglyndislegt, lítið lag, en hún sá
ekki, hvernig honum var innan-
brjósts', því að hann sneri bakinu
að henni.
Framhald á bls. 49.
Það sem áður er komið:
Júdý Cameron er trúlofuð Charles. Málverk af þreföldum glugga verður þess
valdandi, að hún ákveður að dvelja sumarlangt á afskekktum stað í Skotlandi
með unnusta sínum og foreldrum.Hún hefur aldrei komið þar áður en þekkir
þó hverja þúfu þar og ráðsmanninn Angus og eigandann Ian. Judy og Ian Iaðast
hvort að öðru og er sem þau séu gamlir kunningjar. Nótt eina þykir Judy hún
sjá svipi liðinna alda og þeirra á meðal hina horfnu húsfreyju þessa staðar: Judith.
— Ian leggur stund á að liðsinna leiguliðunum, m. a. með læknisstörfum, og það
verður úr, að Judy tekur að hjálpa honum. Eitt kvöldið segir Ian henni frá öllum
áformum sínum og hún svarar: Ég er hrædd um, að þetta taki þig alla ævina.
Henni til undrunar fannst henni, að hún hefði sagt þessi sömu orð einhvem tíma áður.
VIKAN 21. tbl.
21