Vikan - 23.05.1963, Blaðsíða 29

Stuna heyrðist frá þrútnum vör-
tim marinsins. Stuna Og áðeins eitt
orð. Toriy hafði lagt eyrað alveg
niður vanganum með umbúðúnUm'
og heyrði það greinilega.
„Silver ...“
„Ög hváð Svo meira, Dummkopf!“
Tony greip ósjálfrátt til móðurmáls-
ins og hrópaði næstum, í vori um að
hinn deyjandí maður heyrði född
hans.
„Silver ... Silver Cap ...“
Nokkrír veiklulegir krampadrætt-
ír, síðastí hjartslátturinn — og svo
þögn. Þögn, sem þá fyrst var rofin,
þegar sjúklingurinn greip áridanri
eriri eínu sinni á lofti, svo heyrðíst
hrýgía ög hann var örendur.
fljúkrunarkoriafl var komin í
dyragættina, áður en hann gat þok-
að sér frá rúminu. Heiii hans starfaði
Íeiftursnöggt, og hann þaut í áttina
til hennar' með útrétta hönd.
„Fáið mér adrenaliníð — tafar-
íaust!“
Hann reif umbúðírnar af brjósti
maririsiriS, þar serri hafln var nú
byrjaður á þessú ofsalega kapp-
hlaupi við dauðann, varð hann að
leika skopleikinn til enda — þótt
ekki væri vegna annars en að hægt
væri að færa þetta í sjúkrasöguna.
Svo var adrenalin-sprautunni fyrir
að þakka, að enginn mundi nokkru
sinni fá að vita um þau tvö auka-
glös af metrazol, sem lágu nú í vasa
hans; hann mundi einungis skrifa
í sjúkrasöguna, að hann hefði gerzt
Svo djarfur að sprauta adrenalininu
beint í hjartað.
Hann keyrði nálina tvívegis í
brjóst mannsins, áður en hann var
viss um, að hún hefði fundið markið.
Að sjálfsögðu vissi hann mæta vel,
að þessi sprauta mundi vera alger-
lega þýðingarlaus, jafnvel þótt
sjúklingurinn væri enn á lífi.
„Kom ég of seint, Korff læknir?“
„Bíðið andartak — ég er ekki
viss . . .“
Hann fleygði sprautunni á bákk-
ann og tók um slagæð mannsins,
en þar fannst engin hreyfing. Á
meðan lét hann hugann reika víða
og endurtók með sjálfum sér and-
köfin, sem hann hafði heyrt frá
þröskuldi dauðans. Silver Cap . ..
Silver Cap var nafnið á ölinu, sem
hafði fært Bert Rilling allan auð
hans og þar með einnig stjórnmála-
áhrifin, sem hann hafði og gat beitt
að vild sinni. Enda þótt þetta hljóm-
aði öldungis ótrúlega, hlaut að vera
eitthvert samband milli æskuvinar
hans og þessa manns, sem látizt
hafði af brunasárum.
Tony varð aftur litið á brennda
vefina, sem komið höfðu í Ijós, þeg-
ar hann reif umbúðirnar af brjósti
mannsins, til að gefa honum síðystu
sprautuna. Gráleitt hrúðrið kom
hinum eitthvað kunnuglega fyrir
sjónir. Svo laust því niður í huga
hans eins og eldingu, að blettirnir
á fingrum Rillings hlytu að hafa
myndazt á'sama hátt og brunasárin,
sem hann var nú að virða fyrir sér.
Þá gerði Tony sér fulla grein fyrir
samhenginu.
Bert Rilling hlaut á einhvern hátt
að hafa komizt í snertíngu við þetta
sama efní, sem hafðí orðíð mönn-
unum tveim að bana — fyrst öðrum
og síðan hinum. Engínn annar en
Tortý Korff, sem þekktí þennan
fyrrveraridí Berlínar-bófa, mundi
geta getíð sér tíl um, hvað komið
hefði fyrir. Það var Rilling — eða
umboðsmenn hans — sem höfðu
komið líkunum tveim fyrír úti fyrir
vöruskemmunni í gær. Og eínhvem
tíma hafði viljað svo til, að Rilling
hafði komízt í snertingu við þetta
drepandi e'fflí, svo að það lenti á
fingrum hans.
Tony bar hlustunartækið að
hjarta mannsins, eins og venja var,
og þegar hann heyrði ekkert, lýsti
hann yfir því, að maðurínn væri
látinn. „Ég gét skrifað dánarvott-
orðið síðar. Annars verð ég of seinn
á stofuganginn."
Þar með var hann laus víð þetta
brennda kjötflykki. Upplýsíngar
þær, sem hann, Tony Korff, hafði
aflað hjá mannínum deyjandi, voru
einkaeign hans. Honum kom ekkí
til hugar að skýra neinum öðrum
frá þeim — og allra sízt lögreglunni.
Það voru fáeinar mínútur, þar til
hann yrði aftur eitt hjólið í stíg-
myllu sjúkrahússins, svo að hann
fór sér hægt eftir ganginum og var
mjög hugsí. Þegar hann kom fyrir
horn á ganginum, rakst hann á yngri
starfsbróður, sem var niðursokkinn
í dagblað. Tony tautaði afsökun fyr-
ir munni sér, og rétt í svip kom
hann auga á fyrirsögn greinarinnar,
sem hinn aðstoðarlæknirinn var að
lesa:
LEIKUR ATOMMORÐINGI LAUS-
UM HALA Á MANHATTAN?
Eitt fórnarlamb í sjúkrahúsi —
fleiri væntanleg.
Andartak leið, áður en hann hafði
áttað sig til fulls á merkingu þess-
ara orða. Svo fór Tony Korff að
hlæja. Hann neitaði öldungis að trúa
því, að nokkuð væri hæft í þessari
heimskulegu fyrirsögn.
Nei, á þessu væri vafalaust til
miklu einfaldari skýring, ef menn
vildu aðeins reyna að kanna málið
til botns. Ætli Bert gæti ekki orðið
honum hjálplegur við það? En eins
og á stóð gat Tony ekki annað en
hlegið að því mikla neti, sem lög-
reglan hafði lagt og dró um borgina,
og þann merkilega afla, sem vafa-
laust mundi fást á land í fátækra-
hverfinu. Hann hugsaði með fyrir-
litningu um röð lögregluþjónanna,
sem enn var umhverfis sjúkrahús-
ið, til að koma í veg fyrir, að morð-
inginn kæmist að hinu deyjandi
fórnarlambi sínu — án þess að hafa
hugboð um, að sú ógnun var ekki
lengur fyrir hendi.
Þegar Bert vaknaði, skyldi hann
fá að segja allt af létta; og ef hann
gerði það ekki af frjálsum vilja,
skyldi hann vera neyddur til þess.
Tony rétti úr sér, þegar hann gekk
inn í handlækningadeildina og hann
skálmaði eins og sá, sem finnur tals-
vert fyrir sér. Heimurinn var á valdi
Framhald é bls. 43.
FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
9. HLUTI
HANN KEYRÐI NÁLINA TVÍVEGIS í BRJÓST
MANNSINS, ÁÐUR EN HANN VAR VISS UM,
AÐ HIJN HEFÐI FUNDIÐ MARKIÐ.
TIKAN U. tkl. — 29