Vikan - 03.10.1963, Blaðsíða 8

Vestur með fjörðum

%1-V' '
■■■ ■••■:
'•••••: \

%
' ' A

Skammt þurfti að fljúga út af
Vestfjörðum til þess að ná
isröndinni. Það voru mest
litlir jakar, en mjög þéttir, svo
hafflöturinn var víða
elns og krap.
einnig skotið „alvöruskotum“, ef í liarðbakk-
ann slær. Flugherinn samanstendur af einni
flugvél, sem er af sömu gerð og þær, sem not-
aðar eru í fólksflutningum landa á milli og
víðar. Þessi flugvél er hvorki búin vélbyssum
né sprengjukösturum. Hún er búin fullkomnum
siglingatækjum, og úhöfn hennar hefur það
verk á hendi að fylgjast með því, hvort út-
lendir fiskimenn við strendur landsins leiti á
þau mið, sem forboðin eru af hinu íslenzka
valdi; til verndunar og friðunar okkar gulli:
fiskinum, jjessari skepnu i hinu græna hafi,
sem haldið hefur í okkur lífinu í meir en
árþúsund og á eflaust eftir að halda því áfram
um ókomnar aldir.
Þessi lier er ekki tilkominn án tilgangs.
Hans er brýn nauðsyn, þótt þjónar hans drepi
ekki menn eða nauðgi konum eftir sigur. Þessi
her verst ágengni risavaxinna þjóða með gap-
andi ljón í skjaldarmerkjum sínum og verst
vel. Hann tryggir einnig þjóðinni lífsviður-
væri í framtíð. Hann gerir liað að verkum,
að íslendingurinn í dag getur staðið livar sem
er keikur og sagt: Enginn treður mér um tær.
Her okkar ber nafnið: Landlielgisgæzla Is-
lands. Tákn hans er íslenzki fáninn. Þessi
fáni hefur aldrei tajjað orrustu, aldrei vætzt
i blóði þjóna sinna. Hann hefur unnið margar,
kannske ekki með ofbeldi hins aflmeiri, held-
ur með ráðsnilld og festu hins vitra. Þetta
er landinu meira virði en margan grunar.
Miðaldra jjýzkur prestur benti mér á það,
er ég var á ferðalagi með honum um Banda-
ríkin s. 1. sumar. Hann tók eftir islenzka fán-
anum i barmi mér og sagði:
„Við getum ekki borið okkar fána líkt og
þið. Það hafa of margir dáið fyrir hann. Blóð-
ið, sem hefur runnið fyrir okkar fána liefur
helgað hann öðru en hann var í upphafi ætl-
aður. Hann er fremur tákn okkar hlóðs en
tákn okkar þjóðernis“.
íslendingum er fáninn einnig tákn blóðs.
Þess blóðs, sem rennur í æðum þjóðarinnar.
Við vorum að tala um Landhelgisgæzluna.
Flugflota okkar.
Ekki fyrir allmörgum árum átti Landhelgis-
gæzlan flugvél, sem kölluð var Rán. Þetta
var gömul flugvél, og það var rétt á mörk-
unum, að hún var fær um að gegna hlutverki
sínu síðustu árin, sem hún var í notkun.
Hlutverk hennar var að fylgjast með ferðum
erlendra togara við strendur landsins, ■—• og
það var ærinn starfi, því á liessum árum
reyndu útlenzkir hver sem betur gat að hafa
að engu liina íslenzku landhelgi; 12 mílna
landhelgina. Rán gamla var því vel að hvíld-
inni komin, þegar önnur vél, nýrri og full-
komnari, leysti hana af verðinum í fyrra.
Hin nýja flugvél hlaut nafnið TF SIF. Hún
er af gerðinni Skymaster DC-4. Það er hún,
sem nú, jafnt á nóttu sem degi gætir stranda
þessa lands. Enginn veit hvenær hún kemur,
enginn veit hvenær hún fer. Ferðir hennar
eru ekki háðar vissu lögmáli, og landhelgis-
g — VIKAN 40. tbl.