Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 27

Maður bjóst við meiri framförum og meiri þroska og meiri
skilningi hjá stjórn Þjóðleikhússins, eftir því sem árin liðu.
Auk þess kveið ég fyrir því að fara að rifja upp gömui og groin
sár liðins tíma.
lega mikið á sér á kostnaö meðleikara sinna. Ég hef
ek,ki farið varhlnta af því um ævina að vera sakaður
um slíkan þjófnað. Úr hóíi keyrði þó, þegar „Sem
yðtir þóknast“ var sýnt hér á ár.unum. Þá lék ég
einstaklega hæglátan og elskulegan mann, svartklædd-
an frá hvirfli til ilja. Einn gagnrýnandinn komst þá
svo að orði, að Haraldur Björnsson, hefði verið svart-
ur og ljótur eins og nýgenginn út úr sjávarhömrum
og sífellt að reyna að stela sviðinu. Það vantaði svo
sem ekki elskulegheitin. En upp úr þessari klausu
suðum við höfundur bókarinnar titilinn: Sá svarti
senuþjófur. Mér þykir þetla ekki svo vitlaust nafn.
Ég þoli nefnilega ekki fólk, sem tekur sig hátiðlega.
— Og hefurðu ])á aldrei stolið sviðinu frá mótleik-
urum þíniun?
— Þetta er nú hálfgerð samvizkuspurning. Bf ég
á að svara henni hreinskilnislega, þá held ég, að það
sé afar erfitt að stela sviðinu frá vönum leikara. Og
íslenzkir leikarar l)era alltof mikla virðingu fyrir list
sinni til að beita þvílíkum bolabrögðum. Enda veit ég
ekki hyernig það færi. Það er ákaflega mikils virði
að hafa gott samband við mótleikara sína. Ég er hrædd-
ur um, að það yrði ekki þokkalegur heildarsvipur á
sýningum, ef hver leikari reyndi að draga að sór at-
hygli áhorfenda á kostnað hinna. Hitt er svo annað
mál, að maður leikur stundum á móti fólki, sem veld-
ur ekki hlutverkum sinum. í áhrifamiklum atriðum
er slíkt ákaflega erfitt og þreytandi.
Þá eru raunar ekki nerna tveir kost-
ir fyrir höndum, Annar er sá að
vera sama rolan og hinn leikarinn.
Ég hef alltaf valið hinn kostinn að
reyna að bjarga þvi, sem bjargað
verður, ef þess er þá kostur að
bjarga einhverju yfirleitt. Það getur
vel verið, að einhverjum finnist þetta
senuþjófnaður.
—- Hvcrnig stóð annars á þvi, að
þú fórst að verða leikari?
— Ætli ég hafi nokkra viðhlýtandi
skýringu á því. Ég man, að fólki
fannst þetta mesta feigðarflan hjá
manni á fertugsaldri að vera að rifa
sig upp með rótum frá góðri stöðu
með konu og tvö börn til að setjast
á skólabekk í útlöndum. Og ætla svo
að læra að verða leikari. Eins og
nokkur ifæri að læra þess háttar.
Ég veit ekki, kannski hefur þetta
verið rétt hjá þvi. Það var að minsta
kosti engin uppörvun fyrir mann að
fá þvílífcar hrakspár. En ég var bú-
inn að taka mína ákvörðun, og henni
varð ekki þokað. Þú spyrð, hvernig
Framhald á hls. 31.
EGÞOU
EKKIFOLK
SEMTEKUR
SIG HATIÐ-
LEGA
VIKAN 51.—52. tbl. —