Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 47

Heimilistryggmg
veitir fjárhagslega verud gegn voveif-
legum afleiðingum slysa og hrakfalla.
Borgartúni 1 - Sími 18200 (5 línur) Keykjavík
setti fundinn og sagði frá þeim
tveim hugmyndum, sem við
Rupert hefðum fengið. Svo hélt
ég áfram, að tungl mundi vart
sjást 30. júní, og mundi rétt að
reyna þá, því að þar sem sunnu-
dagur væri, mundu verðirnir
líklega hafa fengið sér einhverja
hressingu, svo að þeir væru syfj-
aðri en ella. Síðan ræddum við
smáatriði, en sannleikurinn var
sá, að við vorum hreinir byrjend-
ur, og áttum ekkert til nema
áhugann og kappið.
Allt í einu fékk ég nýja hug-
mynd. „Mundi þetta ekki verða
leikur einn, ef við gætum slökkt
á öllum ljóskösturum með
straumrofi? Leiðslan hangir á
einöngrurum utan á hallarveggj-
unum, og gluggarnir á stofu 44
eru aðeins meter fyrir ofan hana.
Auk þess eru þeir í skugga. Ef
ég get komizt yfir svo sem fjör-
tíu rakblöð, get ég fest þau á
spýtu með teiknibólum. Þannig
hefi ég þá útbúið ágætan hníf
og enn betri leiðara. Svo festir
maður spýtuna við kústskaft og
þá er vandinn leystur“.
„Ágæt hugmynd", sagði Rup-
ert, „og við verðum að prófa að
framkalla straumrof strax ef við
eigum að hleypa þessu af stokk-
unum þann 30.“
„Ég hafði hugsað mér að gera
tilraunina þann 30.“
„Það væri óhyggilegt. Allt
verður auðvitað vitlaust, og þeir
gætu lagfært ljósin, meðan þú
hengir í lausu lofti eínhvers
staðar. Það væri betra að hafa
æfingu til að aðgæta, hve fljót-
ir þeir eru að gera við þetta.
„Gott og vel“, sagði ég, „þá
hefst ég strax handa um þetta,
og meðan ég geng frá straumrof-
inu, verðið þið að koma ykkur
fyrir á ýmsum stöðum í bygging-
unni, til að athuga hvort ekki
slokknar á öllum ljóskösturun-
um“.
Straumrofið varð, eins og um
var talað. Ég var aðeins mínútu
að skera gegnum einangrunina
á vírnum, en þrem mínútum síð-
ar hafði ljósið verið kveikt aftur.
En þessi tími mundi nægja okk-
ur til að framkvæma fyrirætlun
okkar...
Veður var frábært þann 30.
júní. Um kvöldið var algert logn
og heiðríkt. Kl. 22,30 læddumst
við Rupert út úr stofunni og
komumst á þann stað, þar sem
aðgerðin átti að hefjast. Við lit-
um út, og okkur fannst uggvæn-
lega bjart, en ekki kom til mála
að hætta við fyriræltun okkar ...
Rupert náði í Nealy og Lock-
wood og þeir tóku sér stöðu við
heppilega glugga. Ég gerði ráð
fyrir, að leiðangurinn mundi
taka mig klukkustund og kvaðst
ekki mundi verða kominn aftur
fyrir þann tíma. Við áttum að
hefjast handa klukkan 23,30.
Ég varð að stökkva niður af
vegg við nefið á varðmanni, sem
stóð í aðeins 50 m fjarlægð og
gat beint leitarljósi sínu í allar
áttir að vild. Ég stökk hratt og
hljóðlaust niður á flatt þak, um
leið og fótatak varðarins sagði
mér, að hann hefði snúið baki
við mér. Á fótunum hafði ég
þykka sokka utan yfir skónum,
á höndunum vettlinga, sem gerð-
ir voru úr sokkum, og á höfð-
iun hafði ég hettu, svo að naum-
ast sá í andlit mér. Allt gekk
að óskum. Þegar ég var kominn
niður á flatt þakið, var ég í
skjóli, og þaðan hélt ég í átt-
ina til hærra, hallandi þaks, sem
var þvert fyrir hinu flata. Mér
hafði einmitt —■ með nokkrum
hávðaa — tekizt að klifra um
tvo metra upp eftir niðurfalls-
rennu, þegar uppnám mikið
varð meðal varðmannanna, sem
hlupu fram og aftur, meðan
skipunarorð voru hrópuð hátt og
snjallt. Ég var í skugga, lagðist
á þakið og þorði ekki að bæra
á mér. Háreystin óx en nálgaðist
ekki. Eftir langa mæðu, þegar
hávaðinn heyrðist langt frá, hélt
ég áfram göngunni um þökin,
og brotnuðu þá meðal annars
þaksteinar undir fótum mínum
og hrundu niður að rennunum
með langdregnum skarkala. Ég
varð einig að flytja mig til á
þakinu, því að ég blasti við, þar
sem ég var, en hlaut að vera
í skugga hinum megin á því.
Það brakaði og brast í þakinu,
og ég var skelfingu lostinn, en
þegar ég var loks kominn að
endanum á þakinu, gat ég gægzt
fram af brúninni og framkvæmt
nauðsynlega athugun á aðstæð-
um.
Byggingin endaði við öng-
stærti, sem var utan fangelsis-
svæðisins. Varðmaður gekk
fram og aftur á götunni, sem
lá meðfram byggingunni. Við
höfðum áður gengið úr skugga
um, að þrjár mínútur voru milli
gönguferða hans, og við vonuð-
um, að sá tími nægði okkur
til að komast fram hjá honum.
Tilgangurinn með för minni var
að kanna öngstrætið og um-
hverfi þess á þeim tíma nætur,
þegar við mundum framkvæma
flóttann. Við þurftum einnig að
athuga, hvort yfirhöfuð væri
hægt að komast þarna niður,
hve hratt við gætum farið, án
þess að gera hávaða, og hvort
myrkrið myndi skýla okkur nægi-
lega, þegar hættan var sem
mest á, að eftir okkur kynni að
verða tekið.
Hálfri fjórðu stundu síðar
sneri ég aftur, eftir að hafa ver-
ið hálfa klukkustund á þeim
stað, sem hugsaður var til að
við létum okkur síga niður. Ég
var að komast í vandræjði á síð-
usut fjórum metrunum upp í
gluggann. Ég var dauðþreyttur,
og fjögurra mánaða sultarviður-
væri sagði til sín. Rupert dró
mig inn. Ég gerði óskaplegan
hávaða, en vörðurinn var ber-
sýnilega ekki almennilega vak-
andi. Klukkan var þrjú eftir
miðnætti. Daginn eftir héld-
um við fund, og ég sagði
þeim skoðun mína á leiðinni,
sem ég hafði farið:
„Staðurinn, sem við höfðum
hugsað sem leið niður af bygg-
ingunni, hentar ekki. Næsti
staður, sem hægt er að festa
kaðal við, er svo langt undan,
að við verðum að dragast með
25 lök eða fleiri. Við verðum
líka að hafa með okkur bak-
poka og stígvél. Öngstrætið er
lokað, en ég er hræddur um, að
ekki sé nógu dimmt þar. Kaðail-
inn mundi sjást greinilega,
hvernig sem því væri komið
fyrir".
„Ég held, að við getum bara
hætt við þetta“, sagði Rupert.
„Ef einn maður, án farangurs,
V I KAN 51. tbl. — 47