Vikan - 26.12.1963, Blaðsíða 40

HOMG
Súputeningar
Spaghetti
Makharónur
kaldir
Búðingar
En bátsverjar voru svo mátt-
farnir, að þeir gátu ekki einu
sinni komið árum í keipa. Þeir
yngstu af þeim, Henry Fergus-
son og Jim Cox, reyndu af öll-
um mætti, en allt kom fyrir
ekki; þeir misstu tökin á hlumm-
unum og bátinn rak stöðugt nær
brimgarðinum. Aðrir bátsverjar
horfðu á, svo sljóir, að þeir virt-
ust ekki skilja hvað í húfi var,
eða að það kæmi þeim ekki við.
Þá sá allt í einu á dökka kolla
upp úr freyðandi briminu. í
næstu andrá sáust vöðvastæltir
og hörundsdökkir eyjarskeggjar
á sundi við borðstokkinn. Þeir
sveifluðu sér um borð, þrifu ár-
arnar og reru bátnum á svip-
stundu út úr briminu, sneru sér
síðan brosandi að bátsverjum og
heilsuðu þeim ástúðlega með
handabandi, hverjum fyrir sig.
Síðan lögðust þeir enn á árar,
og innan skamms tóku þeir lag-
ið og lentu bátnum heilu og
höldnu í skoru á milli tveggja
kletta. Stundarfjórðungi eftir að
þeir klifu um borð, höfðu þeir
dregið bátinn upp í fjöruna.
Þannig lauk þeirri djörfustu
og hetjulegustu siglingu, sem sjó-
ferðasagan kann frá að greina.
Eftir ólýsanlegt harðræði og
hrakningar í fjörutíu og þrjá
sólarhringa, hafði Mitchell skip-
stjóra tekizt að standa við heit
sitt við bátsverja og koma þeim
öllum á land. En svo máttfarn-
ir voru þeir, að eyjarskeggjar
urðu að bera þá síðasta spöl-
inn. Skipstjórinn, sem veitt hafði
þeim þrek og kjark, missti all-
an mátt um leið og ábyrgðinni
var létt af herðum hans. Hann
lá rúmfastur í fulla viku, og það
var ekki fyrr en að nokkrum
mánuðum liðnum, að hann var
aftur orðinn eins og hann átti
að sér.
Mark Twain, sem þá var
fréttaritari fyrir „Sacramento
Union“, ræddi við skipbrots-
mennina i Honolu’.u, og varð
þetta fræg frétt, enda sagði hann
sjálfur, að þá fyrst hefði hann
vakið á sér athygli svo um mun-
aði, og hefði þetta verið „frum-
raun s'n i bókmenntaheiminum".
Seinna tileinkuðu þeir rithöfund-
arnir, Nordoff og Hall, Michell
skipstjóra hina sannsögulegu
metsölubók sína um afrek Bligh
skipstjóra — tileinkuðu hana
„minningu Josiah Mitchell skip-
stjóra á Hornet“.
Ekki lifði Mitchell það að sjá
þá tileinkun, eða neinn af báts-
verjum hans. Aldrei fréttist neitt
af gaflkænunum tveim, eða þeim,
sem þar voru um borð. Sam
Fergusson dó nokkrum mánuð-
um eftir að hann kom í land.
Henry bróðir hans varð prestur
við biskkupakirkjuna og síðar
prófessor í guðfræði við Þrenn-
ingarháskólann; hann lézt árið
1917. Mitchell skipstjóri lét aft-
ur í haf, hógvær og fáskiptinn,
og var i förum í tiu ár, eða unz
hann lézt, árið 1876.
Þá hafði sagan af hinu fræki-
lega afreki hans fallið í gleymsku
en rithöfundurinn ungi, sem
fyrstur varð til að segja öllum
umheimi af því, gerðist þá víð-
kunnasti rithöfundur Bandaríkj-
anna. Mark Twain hafði komizt
þannig að orði: „Þetta er furðu-
legt afrek, enda var skipstjórinn
hinn merkilegasti og mikilhæf-
asti maður — annars hefði ekki
heldur neinn orðið til frásagn-
ar“. ★
ÞRIGGJA KOSTA VÖL.
FRAMHALD AF BLS. 23.
sneiða hjá Simoni næstu dag-
ana. Hún var talsvert með
Gerry, og það likaði bæði Meg
og Jock mæta vel. Þau voru
rómantísk að upplagi, og gátu
ekki hugsað sér neitt betra en að
eingast Clare fyrir tengdadóttur.
Og Clare var hrifin af alúðinni,
sem andaði til hennar frá þeim,
og þau vildu eiga hana sem
tengdadóttur. En hún var alls
ekki neitt hrifin af Gerry —
þar var ekki um annað en
kunningsskap að ræða. Henni
leið vel þarna á bænum og
fannst dásamlega fallegt þar. Og
henni þótti vænna og vænna um
Faith — en ekkert gat breytt
ákvörðun hennar um að fara.
Hitt var annað mál, að hana
langaði til að heimsækja þau
við og við. En óvissan um fram-
tíðina gerði hana eirðarlausa.
Henni fannst á sér, að óveður
væri í aðsigi og hún sárkveið
fyrir opinberunarveizlu Faith og
Simons.
Hamdenshjónin voru venju
fremur gestrisin í þetta sinn, og
fjöldi gesta, fjær og nær, kom
í trúlofunargildið. Allir sam-
glöddust fjölskyldunni og sér-
staklega Faith, að hafa fengið
svona góðan og kunnan mann,
sem allir dáðust að og báru virð-
ingu fyrir.
Faith var í undurfallegum kjól
úr rauðbláu grisjusilki, og allir
dáðust að hve auðvelt hún átti
með að þekkja fólkið á málrómn-
um einum. Fólkinu fannst þetta
ótrúlegt, um manneskju sem var
steinblind.
Simon kom að Clare við véit-
ingaborðið. Hún var þar og hafði
gát á að engan vantaði neitt.
— Þetta er nú meiri viðhöfn-
in, sagði hann. — Faith segir
mér, að það sért þú, sem hafir
búið til þessar humarposteikur.
Þær eru ævintýralegar góðar!
Clare gramdist með sjálfri
sér, að geta ekki haft taum-
hald á hugsunum sínum og til-
SLYSATRYGGINGAR - ÁBYRGÐARTRYGGINGAR - GLERTRYGGINGAR
— VIKAN 51.—52. tbl.