Vikan - 02.04.1964, Qupperneq 12

HREINAR
LÍNUR
Hann sat ó stéttinni utan við Hvol og það
var sumarkvöld í kringum hann. Á hlaðinu
voru tveir langferðabílar og fólkið úr þeim
inni að drekka kaffi. Hann var þreyttur og
hlakkaði tii að geta farið að sofa. Toggi kom
innan úr húsinu og settist við hlið hans.
— — Hún bað að heilsa þér, þessi sem
reyndi að dobbla þig í Borgarfirðinum um síð-
ustu helgi.
— Jæja.
Toggi sleit upp stró við stéttarbrúnina og
flísaði það í sundur.
— Af hverju er allt kvenfólk svona vitlaust
í þig?
— Þær eru bara vitlausar yfirleitt.
— Af hverju ríðurðu þó ekki á vaðið?
— Æ, haltu kjafti.
— Þú ert þreyttur.
— Já.
— Hvernig á líka annað að vera. Djöflast
í prentsmiðjunni alla vikuna og keyrir svo um
helgar. Hvernig gengur með íbúðina?
— Það fer kannski að þokast.
— Hvað segir konan, þegar þú ert alltaf að
vinna?
— Hún veit við þurfum þess.
Fólkið var að tínast út. Toggi þurrkaði gras-
grænkuna af fingrum sér á steinstéttina og stóð
upp.
— Verðum við samferða austurúr?
— Það vil ég gjarnan.
— Hvernig er Fordinn núna?
— Ágætur, greyið.
Hann gekk að Fordinum og settist undir stýri.
Hann setti fótinn milli stafs og hurðar, svo
fólkið ætti greiðan inngang, um leið og það
kæmi. Hann lagði hendurnar efst á stýrishjólið
og hvíldi ennið á þeim. Það var gott að loka
augunum.
Hann var allt í einu kominn aftur niður í
prentsmiðju. Hann stóð við borðið undir lang-
veggnum og var að stinga niður í. Fyrir aftan
sig heyrði hann hringlið í stöfunum, sem hrísl-
uðust niður um magasfnið á setjaravélinni, sá
fyrir sér endalausa blýspaltana f skipinu á
borðinu og fann prentsmiðjulyktina: Eins og
stækju af heitu, röku neftóbaki. Allt í einu
var hann kominn að afþrykkingapressunni með
langan spalta milli handanna. Hann hélt þétt
um endana með þremur fingrum hvorrar hand-
ar, þumalfingrum annars vegar, vísifingrum
og löngutöngum hins vegar, og hélt spaltanum
fast saman. [ sama bili gekk einhver á hann,
og Ijósglitrandi blýlínurnar hrundu í gólfið.
— Ji, guð, fyrirgefðu!
Hann hrökk upp. Það var sú í stretsbuxun-
um. Hún stóð í tröppunni og teygði sig undir
fæturna á honum til þess að ná f eitthvað.
Hún seildist langt og lagði kinnina á lærið
á honum á meðan. Andlitið vissi upp og að
honum. Lagleg. Ávalt andlit. Kannski full þykk
efri vör. Blá augu með glampa. Ljóst hár.
— Svafstu? spurði andlitið.
— Það er víst.
— Guð, ég er svo mikill klaufi.
— Hvað ertu að gera?
— Ég rak veskið mitt í þig og það opnaðist
og allt fór út um allt.
Spaltinn, sem fór í svíl. Fátt gremur prent-
arann meira, né krefst þolinmæði hans f rík-
ara mæli. Taska, sem opnast. Kvenlegur varn-
ingur út um allt. Undir fætur bílstjórans. Stúlka
með glampa í augum. Föstudagskvöld. Laugar-
dagur. Hálfur sunnudagur. Slæmur fyrirboði.
— Fyrirgefðu, ég þarf að komast út, sagði
hann.
Hún rýmdi illa til fyrir honum, svo hann
fann hita hennar um leið og hann fór út. Ilm-
vatnslykt, sem luktist um hann. Hann fór inn
á klósett, þvoði sér í framan og greiddi sér.
Hann fór ekki út í bílinn aftur, fyrr en hann
var viss um, að allir væru komnir í sætin. Toggi
var farinn að flauta. Það var frekjuleg flautan
á Reónum.
Hann settist aftur undir stýri og leit í spegil-
inn. Stúlkan var áðan í næst aftasta sæti hægra
megin úti við gluggann. Hún var þar ekki núna.
Búin að færa sig.
— Allir komnir? kallaði hann.
— Ekki ég , svaraði einn.
Allir hlógu.
Guð á himnum, hugsaði bílstjórinn. Hvenær
skyldi maður fá eitthvert frumlegt svar við
þessari spurningu?
— Þá skiljum við þig eftir, sagði hann og
neyddi sig til að brosa í speglinum, um leið
og hann ók út af hlaðinu og jók ferðina jafn
hratt og bíllinn hafði afl til. Toggi var kominn
vel af stað.
Það var hlegið lágt og kitlandi við hliðina
á honum. Hann leit snöggt til hliðar. Fram að
þessu hafði enginn verið í framsætinu og það
var gott.
— Ertu alltaf svona skapgóður? spurði stúlk-
an í stretsbuxunum. Að ofan var hún í grænni,
loðinni peysu, með hvítu mynstri yfir brjóstin.
Það voru mörg vöff, sem héngu saman að ofan.
Það var eitthvað við þessa stúlku, sem laðaði
hann og hrinti honum frá í senn.
— Skapgóður? spurði hann.
— Að taka svona fíflasvörum vel.
— Það er ekki skapgæzka. Það er starf.
Hún hætti að brosa, en horfði samt áfram
á hann. Hann fann augnaráðið og hugsaði:
Skyldu geta komið göt á hausinn á manni, ef
það er horft á mann, þegar maður ekki vill?
— Af hverju ertu svona þreyttur? spurði stúlk-
an.
— Er ég þreyttur?
— Þú svafst áðan.
— Ég var að vinna.
— Þú ert ekki bara bílstjóri.
— Af hverju ekki?
— Ég sé það á þér.
Af hverju fær maður ekki að vera f friði?
— Hvað er ég þá?
— Þú ert í háskólanum.
— Hvað?
Hún hló.
Þetta leit svo vel út áðan. Enginn frammi í.
Þá er svo gott að aka. Enginn til að trufla
mann. Hægt að hugsa um hvað, sem manni
sýnist. Um íbúðina, sem hann var að innrétta.
Um konuna og strákinn. Um hvaða tæki við,
þegar náminu væri lokið. Um allt.
— Ertu giftur eða bara trúlofaður?
— Giftur.
Hún hélt áfram að spyrja og mala, og hann
hélt áfram að svara aðeins litlu. Hún var ekki
sem verst. Hún malaði þannig, að maður þurfti
ekki að hlusta á það, til að geta anzað. Hann
gat hvort sem er ekki mikið hugsað fyrir sig
núna, þegar Merkurbæirnir voru að baki og
vegurinn aðeins slóð, sem rann yfir hér og
þar. Toggi var vel á undan, stundum sást ekk-
ert til hans annað en mökkurinn sem reis und-
an bílnum. Hann var farinn að aka með Ijós-
um. Það yrði farið á skemmsta vaðið með að
tjalda í Mörkinni í kvöld.
Þeir fóru yfir Krossá uppi undir Merkurrana.
Þar voru þrjú pör í fólksbíl og biðu eftir þvf
að verða sótt. Þau voru í samfloti við stráka
á vípon. Þeir voru komnir yfir. Pörin sögðu
bílstjórunum, hvar strákarnir hefðu farið yfir
á víponinum og það hefði ekki verið djúpt.
Samt óð Toggi til vonar og vara. Það var satt.
Það var ekki mjög djúpt. Meðan hann óð, tók
hinn bílstjórinn viftureimina af Fordinum og
breiddi segl framan á vatnskassahlífina. Hann
batt það ekki, heldur festi það með því að
leggja húddið ofan á það. Vatnið myndi halda
því að.
Stúlkan var sezt að fyrir fullt og allt í fram-
sætinu. Hún talaði ekki við hitt fólkið í bfln-
um og það ekki við hana. Það var eins og
það hefði verið settur skilveggur í bflinn aftan
við bílstjórasætið. Flöskurnar, sem gengu um
bílinn fyrir aftan þennan skilvegg, komu aldrei
fram fyrir.
Það var margt fólk uppfrá. Fjórir jeppar og
einn vfpon stóðu fremst f Húsadalnum og fáein
tjöld höfðu verið reist undir kjarrinu nyrzt. Bfl-
stjórarnir lögðu bílunum hlið við hlið þar sem
melurinn endaði og fóru upp á þak til þess að
rétta dótið niður. Sumir voru orðnir nokkuð
fullir en enginn mikið. Toggi hafði hátt og gerði
að gamni sínu, en hinum bflstjóranum fannst
ekki mega hafa hátt í næturhúminu. Hann los-
aði þegjandi um svefnpoka, tjöld, töskur og
SIGURÐ HREIÐAR
TEIKNINGs BALTASAR

12 — VIKAN 14. tbl.