Vikan - 02.04.1964, Qupperneq 13

kassa og rétti þetta hæglátlega
niður af bílnum. Hún átti að-
eins svefnpoka og tösku. Hún
tók við því og setti það niður
skammt frá bílnum. Svo gekk
hún inn í kjarrið fyrir sunnan
götuslóðann, en kom fljótlega
aftur og settist á svefnpokann
sinn. Hún opnaði töskuna og
tók upp harðfisk og kók og fékk
sér snæðing. Hann velti segl-
inu saman í sívalning og batt
það við fremstu þverslána á
toppgrindinni, ofan á varahjól-
in. Svo hoppaði hann ofan af
bílnum og gekk upp í kjarrið
norðan við melinn. Honum var
orðin þörf á að vera út af fyr-
ir sig.
Hún sat enn á pokanum og
reykti, þegar hann kom aftur.
Hann tók pokann sinn úr skott-
inu og gekk í áttina að bíldyr-
unum. Það var komin stór fjalla-
könguló inn í ytri felguna á aft-
urhjólunum hægra megin. Hann
sparkaði í dekkið, svo hún datt.
Honum var illa við köngulær.
— Sefur þú í bílnum? spurði
stúlkan, og það var nótt í rödd
hennar.
— Já.
— Er pláss fyrir fleiri?
Hann leit á hana með sem-
ingi. Hann hafði fengið nóg af
því að leyfa kvenfólki að sofa
í bílnum. Það var þeim sjaldn-
ast nóg.
— Ertu ekki með fólkinu?
— Jú og nei. Eg er ný og
þekki það ekkert.
— Ætlaðirðu að sofa bara í
pokanum?
— Mér var sagt, að okkur
yrði séð fyrir tjöldum, en svo
sýnist mér enginn þekkja mig.
Var þetta gamla trixið? Að
láta vorkenna sér? Hún leit ekki
út fyrir það. Henni virtist svo
sem sama, þótt hún lægi úti.
Enda væsti varla um hana í
þessu veðri. Af hverju sneri hún
sér ekki til samferðafólksins?
Var henni kannski illa við
brennivín?
— Ef þér er sama þótt sætin
nái ekki saman, máttu sofa f
bílnum f nótt fyrir mér, sagði
hann. — Ég sef f aftasta sætinu.
Framhald á bls. 40.