Vikan - 02.04.1964, Síða 25

Hardy
NOGHR.PIMM
le jazz hot. Julian glotti og sagði,
að því miður væri hann alltof
gamaldags til slíks. Hann leitaði
að dökku sólgleraugunum sínum
til þess að skýla augunum. Hann
var í þröngum síðbuxum og
léttri peysu.
Hann beið eftir strætisvagnin-
um í nokkrar mínútur en þegar
enginn vagn kom ákvað hann
að ganga. Veðrið var dásamlegt
og það var engin ástæða til að
koma of snemma til Pimms
gamla. Hann kveikti sér í sígar-
ettu og lagði af stað niður bratt-
ann.
Mr. Pimm var að tala í sím-
ann þegar Julian kom til Villa
Marguerite. Þegar Julian kom inn
heyrði hann Mr. Pimm segja:
— Jæja þá, Charles. Skilaðu
kærri kveðju til Miss Mehaffey.
Ég hringi seinna í dag, þegar
hún er komin heim. Hann lagði
frá sér heymartólið. -— Julian,
kæri vinur.
— Góðan daginn Mr. Pimm.
— Ég var að reyna að ná í
Miss Matilda en hún er farin
út. Ég sá auðvitað í blöðunum
um þennan hroðalega atburð á
Grand Cornice og auðvitað verð
ég að láta í ljós hluttekningu
mína við frænku. Auðvitað verð
ég að fara að öllu með gát, því
að ég má ekki vita of mikið.
Segðu mér nú, segðu mér nú, eru
stúlkurnar búnar að jafna sig
eftir þetta hræðilega ævintýri í
gærkvöldi.
— Þær tóku þetta nærri sér,
sagði Julian, -—■ en aðeins stutta
stund. Nú eru þær hressar og
kátar og brosa blítt til bílstjór-
ans þeirra, Soames. Að minnsta
kosti Annabelle. Matilda frænka
baðst meira að segja afsökunar
á því hvað hún hefði verió hrana-
leg í gærkvöldi, og nú kallar hún
mig Julian.
— Blessaðar elskurnar, sagði
Mr. Pimm. Og Henri, hvernig lízt
þeim á Henri?
— Ég held að Matildu frænku,
Peggy og Augustus Green lítist
ekki alltof vel á hann.
— Hvað með Annabelle?
— Annabelle virðist ætla að
ganga í gildruna.
— Dásamlegt, dásamlegt, sagði
Mr. Pimm. Einmitt það sem ég
vonaðist eftir. Nú vil ég fá að
vita hvað gerðist eftir að Henri
fór frá ykkur í gærkvöldi.
Hann þagnaði þegar Eddie kom
þjótandi utan úr garðinum.
Eddie sagði óðamála: — Mr.
Pimm.
— Já, já, Eddie, hvað er það?
— Það er stór bíll á leiðinni
upp hæðina og ég held að hann
sé á leiðinni hingað.
— Leyfið mér að sjá.
Mr. Pimm gekk út á svalirnar.
Hann leit niður að innkeyrslunni,
og Julian hélt að hann væri að
fá slag. — Almáttugur minn,
veinaði hann, — almáttugur.
Hann þaut inn aftur. — Julian,
Julian, upp, upp ,strax. Hann
ýtti honum upp stigann. —
Hlauptu upp, upp með þig, þig
líka, Eddie, strax.
Julian sagði: — Hvað er að,
hver er það?
— Hvað er hún að hugsa?
— Hver?
— Hvers konar tillitsleysi er
þetta?
—- Þú ætlar ekki að segja mér
að það sé Matilda frænka.
— Auðvitað er það Matilda
frænka, bjáninn þinn. Flýttu þér
nú, flýttu þér burtu.
Þeir hlupu upp stigann og Mr.
Pimm kallaði á eftir þeim: —
Það má ekkert heyrast í ykkur.
Hann flýtti sér aftur út á svalirn-
ar. Og þarna gjörbreyttist Mr.
Pimm í fasi, hann gekk skæl-
brosandi út að bílnum til að
taka á móti Matildu frænku.
— Kæra Miss Matilda, hróp-
aði hann. — Það gleður mig að
sjá yður. Þér komið mér dásam-
lega á óvart.
Hann fylgdi henni inn.
Julian sagði við Eddie: — Ef
Pimmsi fær hana til þess að
borðá með sér hádegisverð er
hálfur frídagurinn minn farinn
til einskis.
Eddie glotti og sagði: — Hvaða
máli skiptir það? Þú getur ekk-
ert sýnt þig í dag, ekki með þetta
glóðarauga.
Julian sagði með fyrirlitningu:
- Ja hérna. Ef þú hefðir ekki
verið svona bölvaður ekkisen
fantur væri ég ekki með þetta
glóðarauga. Hann hló við. —
Jæja, það skiptir engu, ég átti
þetta skilið. En þú þurftir ekki
endilega að slá mig í hnakkann.
Eddie sagði áhyggjufullur: —
Ég segi það satt Julian, mér þyk-
ir fyrir þessu. Ég ætlaði alls ekki
að slá þig, en Mr. Pimm sagði.. .
Eddie snarþagnaði.
— Hvað, sagði Juiian eftir and-
artaks þögn, — sagði Mr. Pimm?
Eddie sagði: — Við skulum
bara gleyma því.
— Svona, svona.
— Jæja, ég segi það satt, að
ég ætlaði ekki að slá þig í haus-
inn. En Mr. Pimm sagði að það
yrði víst að gera það til þess að
vekja ekki grunsemdir. Bara
smáhögg til þess að sannfæra
Annabelle.
Julian sagði hátt: — Ætlarðu
að segja mér, að Pimmsi hafi
sagt þér að lemja mig í hausinn?
— Svona, ekki svona hátt,
Julian, það heyrist í þér.
— Mér er fjandans sama.
— Vertu rólegur.
— Fyrir tvö pence mundi ég
fara niður og bera Pimmsa á
borð fyrir Matildu frænku með
epli í munninum. Og þig líka.
Henri, Carlo, Danielle, Pimmsa
ykkur öll. —
Matilda frænka sagði: — Ég
hefði átt að tala við yður strax,
ég veit það, Mr. Pimm. En ég
var komin af stað þegar mér
datt í hug að líta til yðar. Ég
vona sannarlega að þér fyrir-
gefið mér.
— Fyrirgefa yður? Kæra Miss
Matilda, ég er miður mín af
ánægju.
— Auðvitað vitið þér þegar,
hvað kom fyrir í gærkvöldi.
— Ég las það í blaðinu, það
var þess vegna sem ég reyndi að
hringja í yður. Kæra Miss Mat-
ilda, sagði Mr. Pimm, — þegar
ég sá fyrirsagnirnar í morgun,
brá mér illilega, ég trúði ekki
mínum eigin augum. Árásar-
menn! Á Grand Corniche um há-
nótt. Þessi heimur fer alltaf sí-
versnandi.
Matilda frænka sagði: — En
ég er hrædd um að þér hafið
ekki lesið alla söguna í morgun-
blöðunum.
— Almáttugur. Ég vona að
Annabelle frænka yðar hafi ekki
meiðzt.
— Nei, til allrar hamingju
meiddist hún ekki.
— Hvílík miskunnsemi for-
sjónarinnar.
— Ef til vill Mr. Pimm. En ég
er ekki viss. Mér finnst eitthvað
gruggugt við allt sem kom fyrir
í gærkvöldi.
Gruggugt, Miss Matilda?
Já, ég er næstum viss.
— Guð minn góður. En kæra
Miss Matilda, hvað eigið þér við?
-—■ Maðurinn sem kom til
bjargar Annabelle.
— Almáttugur. Bíðum við,
blöðin sögðu að það hefði verið
einhver Henri. —
— Hann sagðist heita Griine-
íwald. Hann var hjá okkur í
klukkutíma í gærkvöldi.
— Einmitt já? Og það var þá
sem þér sáuð í gegnum hann,
er það ekki?
■—■ Mr. Pimm, við erum sann-
færð um að hann er einn af
þorpurunum. Enn einn ósvífinn
æv^ntýramaður, sem ætlar að
krækja í Annabelle.
Mr. Pimm var skelfingu lost-
inn.
— En sú hneisa, sagði hann.
—■ Þá hljóta þessir þorparar í
gærkvöldi að hafa verið félagar
hans. Þetta var bara sýningar-
leikur, svo að honum gæfist tæki-
færi til þess að kynnast frænku
yðar.
— Það var einmitt það sem
okkur datt í hug.
Mr. Pimm hristi höfuðið, full-
ur aðdáunar og skelfingar í senn.
— Að nota svona glæpamenn til
þess að vinna hjarta ungrar
stúlku. Hvaða þorparabrögðum
taka þeir ekki upp á? En þér
létuð þó ekki blekkjast af þess-
um þorpara.
— Hafið þér nokkurn tíma
heyrt um slíkt áður?
— Kæra Miss Matilda, sagði
Mr. Pimm, — það er fjarri mér
að ætla að auka á kvíða yðar,
en ég er hræddur um að ég hafi
heyrt um slíkt áður.
— Þá er ég ekki í nokkrum
vafa lengur.
— En ég sem hélt að þér
væruð alls ekki í neinum vafa.
— Ég vildi hafa allan varann
á — Matilda frænka leit upp í
loftið. — Afsakið Mr. Pimm, en
mér finnst ég heyra einhver und-
arleg hljóð uppi á lofti.
Mr. Pimm bandaði frá sér
hendinni. — ítalski kokkurinn
minn og ráðskonan. — Þau eru
alltaf að rífast. Þér kannizt við
þetta suðræna skap.
— Ó, já. Jæja, eins og ég segi
þá er ég ekki í neinum vafa
lengur. Mér þætti gaman að fá
að heyra, hvað þér álítið bezt
að taka til bragðs gagnvart þess-
um Henri Grunewald.
— Mér þykir mjög vænt um
Framhald á bls. 49.
VIKAN 14. tbL
25