Vikan - 02.04.1964, Blaðsíða 44

SIMAR: 15300
13125 13126
ÆGISGATA 4 & 7
*
1
1
Blikksmíðavörur
Þakjárn, þakrennur og rör
Þakgluggar, þakkjölur og ventlar
Járnvörur til húsbygginga
Rafmagnshandverkfæri og úrval
af öðrum verkfærum
Innréttingar fyrir verzlanir
og birgðageymslur
Yfir 80 ára reynsla
melnum hjá bílunum, en hún var
ekki þar. Bara unglingsstrákur, sem
sagði honum að maturinn væri
löngu til.
Það voru allir búnir að borða
nema hann. Sumt af fólkinu lá við
matartjaldið og lét sólina baka sig.
Hvítir skrokkar af þeirri gerðinni,
sem manni finnst að muni ekki
rétta sig aftur, ef það væri potað
í þá með einum fingri. Konurnar
af léttasta skeiði, búnar að rjóða
á sig sólolíu milli buxna og brjósta-
haldara og mændu ögrandi á sól-
ina. Hann fékk svið og harðfisk
og kaffi. Það var ein af olíubornu
konunum, sem rétti honum matinn.
Þegar hann var saddur, spurði kon-
an.
— Hvar er stúlkan?
— Ég veit það ekki.
— Var hún ekki í bílnum í nótt?
— Hún var farin, þegar ég vakn-
aði.
AA — VIKAN 14. tbl.
— Við vorum búnar að bióða
henni að vera í tjaldinu hjá okkur.
— Jæja. Ætli ég gæti fengið að
hita mér rakvatn hérna?
— Ég skal hita það fyrir þig.
Hann fékk henni gulu vatnsfölsk-
una og lagðist á bakið, meðan hún
hleypti upp á vatninu í sótugri
grýtu á bláu gastæki. Þegar vatnið
gránaði af litlum bólum, sem mynd-
uðust á botninum og eyddust á
yfirborðinu, þakkaði hann fyrir.
Svo hellti hann því aftur á gulu
plastflöskuna og vafði utan um
hana vasaklútnum sínum og fór
niður í bíl að raka sig. Þegar hann
var búinn að raka sig, tíndi hann
flöskurnar af gólfinu í bílnum og
setti þær í poka. Svo sópaði hann
bílinn og burstaði af sætunum og
strauk rykið af gluggunum. Hann
nennti ekki fram á Aura til þess
að þvo. Þess í stað tók hann úlp-
una sína og hélt á henni með sér
upp í Hamraskóg. Hann fór ekki
venjulegu leiðina, skáhallt upp
brekkuna og upp eftir gilinu, þar
sem skógræktarvegurinn liggur,
heldur beint upp yfir fellið og yfir
melinn og kom að skóginum, þar
sem hann byrjar í flöt, sem hallar
aðeins í suður, hrútaberjalyngið
blómstrar í grasinu milli trjáa,
fífla og blágresis, og randaflugan
er stærri en freyjukarmella. Hann
gekk eftir flötinni meðfram girð-
ingunni, þangað til hann kom þang-
að sem hún endar sem barð yfir
ofurlítilli sandbrekku, sem liggur
niður að kyrrlátum, svölum læk.
Þar breiddi hann úlpuna sína á
jörðina og lagðist á hana. Hann
vonaði, að það kæmu ekki kóngu-
lær.
Þegar hann vaknaði, voru skugg-
arnir orðnir langir og skýrir. Það
var ekki lengur eins hlýtt. Klukk-
an var að verða átta. Honum leið
vel. Hann var léttur á sér og fannst
hann vera hvíldur. Það var hroll-
ur í honum, svo hann fór í úlpuna
og gekk niður í dal.
Við matartjaldið voru allir komn-
ir í föt og karlarnir voru rauðir í
framan. Konurnar voru rauðar og
glansandi.
— Hvar er stúlkan? spurði sú,
sem sá um matinn.
— Ég veit það ekki.
—■ Var hún ekki með þér?
— Nei.
— Þá verðum við að fara að
leita að henni. Hún hefur ekki sézt
í allan dag.
— Hún hefur kannski hitt ein-
hvern.
— Það er sama. Hún er með okk-
ur og við verðum að vita um hana.
Þetta var röggsamleg kona og það
vottaði fyrir því að grátt hár henn-
ar væri blátt. Hún var með skær-
málaðar varir. Hann hugsaði, að
þetta væri leiðinleg kerling. Stelp-
an hefði auðvitað hitt Togga eða
einhvern álíka.
Þegar hann hafði lokið snæð-
ingi, voru allir farnir að leita að
stúlkunni. Hann gekk niður á mel-
inn og hitti Togga.
— Veizt þú um stelpuna? spurði
hann.
— Hvaða stelpu? spurði Toggi.
— í stretsbuxunum.
— Jæja vinur, það er svona hljóð
í þér núna.
— Nei. Hún hefur ekki sézt í
allan dag. Fólkið er orðið hrætt
um hana og farið að leita. Ég hélt
kannski, að þú hefðir náð í hana.
— Nei, því er andskotans ver.
Þá hefði hún ekki farið langt.
Hann fór inn í bílinn til þess að
láta af sér úlpuna og fara í peysu,
áður en hann færi líka að leita.
— Mikið þú kemur, sagði stúlk-
an.
Það lá við að honum brygði. Hún
lá í tveimur sætum og var að lesa
pokketbók. Hún var aftur komin
í stretsbuxurnar og grænu peysuna
með vöffuunm.
— Það er verið að leita að þér,
sagði hann.
— Ég hef verið að leita að þér,
sagði hún.
— Ég var vís ,sagði hann.
— Ég líka, sagði hún.
— Fólkið segir að þú hafir ekki
einu sinni borðað.
— Ég er með nesti sjáif. Af
hverju komstu ekki fyrr?
— Ég svaf.
— Ætlarðu þá að vera skemmti-
legur í nótt?
— Láttu fólkið vita, að þú sért
ekki týnd.
— Komdu þá með mér.
— Ég ætla upp á Valahnjúk. Þú
gefur komið á eftir mér ef þú vilt.
Hann fór út án þess að fara
úr úlpunni og gekk niður melinn í
áttina að slóðinni upp að skóg-
ræktarkofanum. Hann fór slóðina
á enda og gegnum kjarrið, þangað
til hann kom að lækjarfarvegin-
um, sem liggur áfram upp gilið
austan við Húsadalinn. Hann fylgdi
farveginum dálitla stund en fór svo
up úr honum og upp í Alfakirkju.
Hann renndi upp rennilásnum á
úlpunni, stakk höndunum í vas-
ana og starði lengi á dropana, sem
féllu ofan úr berginu. Það var svalt
þarna og gott að hugsa.
Það var orðið mjög áliðið, þeg-
ar hann kom aftur heim að matar-
tjaldinu. Bílarnir að sunnan voru
flestir komnir, og í Húsadal voru
hróp, sköll, hlátrar og læti. Hann
hitti konuna sem sá um matinn
og spurði:
— Skilaði stelpan sér?
— Já.
— Það var gott. Góða nótt.
— Góða nótt.
Þegar hann kom niður eftir tók
hann poka og tösku stúlkunnar út
úr bílnum. Toggi var að gantast
við stelpur á barðinu fyrir austan
bílana.
— Má hún liggja í bílnum hjá
þér?
— Gvuvelkomið. Því fleiri, því
betra.
— Ég ætla fram á Aura.
— Þú ert fífl. Þú átt ekki skilið
PIERPONT UR
«<«««««««
N V GERÐ
<<«<<< «-« «;««
<0 VATNSÞÉTT
<] HÖGGVARiN
<í SAFÍRSLÍPAÐ GLAS
<1 ÓBROTLEG FJÖÐUR
<-«-««««« ««-
GEFIÐ FERMINGARBARNINU PIERPONT ÚR
GARÐAR OLAFSSON, úrsmiður
Lækjartorgi — Sími 10081