Vikan - 02.04.1964, Qupperneq 50

HOMG
KBK
Heildsölubirgdir:
Öfmí 11400
EGGERT KRISTJANSSON & CO HF
vinna hjörtu þeirra og fjársjóði,
þá verðum við að sætta okkur
við svolítið hnjask. Láttu nú ekki
svona. Vertu nú góði drengur-
inn. Við skulum reyna að gleyma
þessu.
Julian var í rauninni fjárans
sama um höfuðhöggið; það var
ekkert við því að segja. Þó var
einhvern veginn eins og hann
langaði til þess að rífast við Mr.
Pimm um eitthvað. En það var
hann, hann gat alveg eins gefið
þetta upp á bátinn; það var ekki
hægt að vera reiður við Pimmsa,
að minnsta kosti ekki meira en í
eina eða tvær mínútur. Hann tók
við vínglasinu af Eddie.
— Svona, sagði Mr. Pimm. —
Ef þú sérð hvernig Henri og rós-
unum hans vegnar í dag, þá
sérðu að þetta hefur allt verið
vel þess virði. En nú skaltu flýta
þér áður en Augustus Green eða
tófan hún Peggy Browning sér
okkur saman.
Julian flýtti sér niður hæðina,
ekki alls kostar ánægður með
lífið. Hann kallaði í leigubíl og
lét aka sér niður Qui St. Pierre,
niður að veitingahúsinu þar sem
allir þekktu hann. Vinur hans,
þjónninn, kom að borðinu hans
og sagði: — Ah, þetta var gam-
an. Monsieur ætlar að vera hérna
í svo sem klukkutíma og sötra
einn smábolla, er það ekki?
Julian gretti sig framan í hann
og pantaði café fine. Hann
kveikti sér í sígarettu. Hann var
í eitthvað undarlega þungu skapi.
Hvað átti hann að gera þennan
bannsettan föstudag — það var
mikið vandamál. Hann tók eftir
því að bláa og hvíta skonnortan
var farin úr skipalæginu. Það
var þarna, sem hann áttí að vera,
hugsaði hann, um borð í skonn-
ortu á leið til Costa Brava eða
Rapallo eða Mallorca, eða bara á
leið eitthvað út í buskann. Hon-
um varð hugsað til mannsins
brúnleita og hinna þriggja. Hvert
skyldu þeir vera farnir?
Herman hafði látið binda
skonnortuna við bryggju hjá St.
Raphael. Stern og hinir tveir
höfðust við í litlu húsi í hliðar-
götu í Nice.
Stern benti á fyrirsagnirnar í
blaðinu og sagði: -—- Við erum
búnir að fá samkeppni.
Fabio, grannvaxni, ungi mað-
urinn sagði: —- En þeir viðvan-
ingar. Þarna kemur einhver ná-
ungi að í bíl, þeir hlaupa strax
í burtu.
Stern sagði: — Þetta fyrirtæki
er búið að kosta mig mikið og
ég ætla mér að sjá hagnað af
því.
Við eigum enn 10 dága eftir.
Kannski ættum við ekki að biða
svona lengi.
— Ég get sagt ykkur það að
ég er enginn viðvaningur. Við
hreyfum okkur ekki meðan það
er tunglskin. Stern sneri sér að
þriðja manninum. — Denzel,
sagði hann, — hvað vitum við
meira um Villa Florentina?
— Það sem ég sagði þér. Engir
lífverðir, bara þjónar og tveir
bílstjórar.
— Þú sagðir að annar væri
nýr.
— Hann heitir Soames eða
eitthvað svoleiðis.
— Hvaðan veiztu allt þetta?
Denzel yppti öxlum. —- Flutn-
ingamenn. Maður sem keyrir bíl
frá þvottahúsi. Það er talað mik-
ið um fólk eins og þau, og ég
er búinn að veiða þetta upp úr
mönnum út um hvippinn og
hvappinn.
Stern sagði, eins og hann væri
að hugsa upphátt: — Ferreri-inn
má ekki sjást á daginn. Við meg-
qm aðeins nota hann á kvöldin
og á nóttunni. En það er allt í
lagi. Við getum leigt eins marga
smábíla og við viljum, nýjan
bíl á hverjum degi.
Denzel sagði: — Til hvers?
— Til þess að skerast í leik-
inn, sagði Stern, — ef keppi-
nautarnir reyna aftur. Eftir
kvöldið í gær ætti Mam‘selle
Mehaffey ekki að ferðast um án
lífvarðar. Og frá deginum í dag
hefur hún lífvörð, þótt hún viti
það ekki sjálf.
— Hver á það að vera?
— Þú, Denzel. Fabio eða þú.
Peggy ók hægt eftir Quai St.
Pierre. Hún var að leita að bíla-
stæði. Eftir svolitla leit tókst
henni að finna stæði. Þegar hún
var að stíga út úr bílnum, kom
hún auga á Julian, þarna sem
hann sat og horfði út á sjóinn.
Þrna var hann þá, hugsaði
hún. Þetta hefði hún átt að vita,
hún hlaut að rekast á hann. Það
var eitthvað raunalegt við hann,
jafnvel þótt hann sneri við henni
baki. Ekki svo að skilja að hún
hefði nokkrar áhyggjur af því;
hann var sennilega að bíða eftir
þessari hálfnöktu, rauðhærðu
selpugæru. Þetta var svo greini-
legt: Maðurinn var að springa
úr sjálfsánægju. Hún þekkti
þessa manntegund. Þeir héldu að
þeir þyrftu ekki annað en að
lyfta augabrúninni og þá myndu
konurnar falla í yfirlið. Og þetta
atvik í gær, þegar hún hélt kjöt-
sneiðinni upp að auganu á hon-
um — nei, hann hafði ekki séð
hana, það ætti að láta hann eiga
sig. En þessi maður, sem hafði
verið að angra hana niðri við
ströndina, nú gæfist henni
kannske tækifæri til þess að fá að
vita meira um það. Ekki svo að
skilja að hún færi nálægt Julian
af nokkurri annarri ástæðu; það
skyldi hann vita.
Hún hikaði andartak, síðan
gekk hún yfir að veitingahúsinu.
Julian hafði verið niðursokk-
inn í hugsanir sínar síðustu 10
mínúturnar, og þegar Peggy
snerti öxl hans, brá honum svo,
að hann stökk á fætur. — Jæja,
sagði hann, — Peggy, ég átti ekki
von á því að sjá þig. Hann bauð
henni sæti.
Peggy settist og sagði: — Ég
vona að þú fáir eitthvað út úr
frídeginum þínum.
— Þakka þér fyrir, ég er í
sæluvímu.
Framhald í næsta blaði.
5Q — VIKAN 14. tbl.