Vikan - 07.05.1964, Side 2

TeRR na
FATAVERKSMIÐ5AN FÍFA

Þegar þér hafiö einu sinni þvegiö með PERLU komizt þér að raun um, hve þvotturinn getur orðiö hvitur og hreinn. PERLA hefur
sérstakan eiginleika, sem gerir þvottinn mjallhvítan og gefur honum nýjan, skínandi blæ, sem hvergi á sinn líka. PERLA er mjög
notadrjúg. PERLA fer sérstaklega vel meö þvottinn og PERLA léttir yður störfin. Kaupiö PERLU í dag og gleymiö ekki, að meö
PERLU fáið þér hvitari þvott, meö minna erfiöi. m
í fullri alvöru:
Hthyglisverð
ábending
Laxness
Það er einkennandi fyrir Hall-
dór Laxness, sem af einliverjum
ástæSum notar nú æ sjaldnar
Kiljansnafnið, að liann lætur þá
helzt skoðanir sínar í ljósi, þeg-
ar útlendir blaðamenn eru ann-
arsvegar. Sumum hefur fundizt,
að hann mætti taka oftar til máls
hér heima og íslenzkir blaða-
menn hafa yfirleitt ekki lirósað
honum fyrir náið og gott sam-
starl'. Hins vegar gengur dönsk-
um blaðamönnum mun betur til
að fá hann til að tala og hann
er varla fyrr kominn til Kaup-
mannahafnar, en Politilcen birt-
ir annaðhvort viðtal við hann,
eða greinarkorn eftir hann. Þetta
vekur jafnan athygli, ekki sizt
hér heima, enda birta dagblöð-
in ol't þessi viðtöl eða greinar
í íslenzkri þýðingu. Það versta
við þetta er, að Halldór Laxness
á dönsku er aðeins svipur hjá
sjón miðað við það, þegar hann
sjálfur ritar á íslenzka tungu.
Sú „Kiljanska“ sem við erum
vön og margir hafa unun af,
verðnr varla þýdd á erlendar
tungur.
En Halldór skrifar ekki aðeins
i dönsk hlöð; hann flytur stund-
um fyrirlestra, sem vekja ekki
siður athygli en greinar hans
og lijálpa þar til persónutöfrar
hans, sem engum dyljast. Ég
var svo lieppinn að vera við-
staddur á samkomu hjá Stud-
enteforeningen í Kaupmanna-
höfn, þar sem Halldór flutti er-
indi um hlutverk rithöfundar-
ins á vorum dögum, um skoð-
anakúgun fyrr og nú og ýmis-
legt fleira drap hann á.
I þessu erindi gerði Halldór
að umtalsefni atriði, sem ég býst
ekki við, að menn hafi gert sér
ahnennt ljóst hér. Það er sam-
tíð þeirra manna, sem skrifuðu
hinar nafngotuðu íslendingasög-
ur. Á þeim tíma hafði kirkjan
undir stjórn páfans náð þvílík—
um heljartökum á lífi manna,
að enginn var öruggur. Hvers-
konar hégómi var kallaður trú-
villa og í þeim efnum var grunur
sama og dauðadómur. Vildi hinn
grunaði ekki játa strax, var hann
Framhald á bls. 40.