Vikan - 07.05.1964, Qupperneq 13

iM
I
m |mm
*• >v
-v" flpfÉpÉ
'V >■•
% / / /

WimitæMMffía
Lnia, hinum í sréstakri
hvelfingu í byrgi, sem
sprengt hafði verið inn í
kletta í Koloradofjöllum.
Calvin Quale og fulltrúi
hans, A1 Boggs, höfðu ein-
ir aðgang að þeim upplýs-
ingum, og þó einungis í
viðurvist foringja úr
öryggislögreglunni. Starf
Melaníu var ríkisleyndar-
mál og mundi að sjálf-
sögðu verða hennar bani,
ef nokkuð kvisaðist um
það. Hún var mikilvægasti
njósnari í þjónustu Banda-
ríkjanna, að einum þó und-
anteknum.
Hann hafði einu sinni
litið hana augum; hún var
ekki beinlínis fríð en hafði
mikið við sig, og hreyfing-
ar hennar voru svo mjúkar
og fjaðurmagnaðar að
minnti á hlébarða. Þá
hafði hann verið átján ára,
hún tuttugu og fimm eða
því sem næst. Faðir hans,
sem þá var starfandi við
styrjaldarsendiráð Banda-
ríkjanna í Chungking,
hafði vakið athygli hans á
henni í sendiráðsboði, sagt
sem svo: „Xaktu eftir þess-
ari stúlku, hún er einhver
skarpgáfaðasta kona, sem
fyrirfinnst í öllu Kínaveldi,
og hlýtur einhverntíma
mikla frægð, verði hún þá
ekki myrt áður eða tekin
af lífi. Hún er dóttir hvít-
rússneskrar konu og eins
af kínversku hershöfðingj-
unum, sem brutu kommún-
ista á bak aftur 1929.
í þrjú ár stundaði hún
nám við háskólann í
Vasser, önnur þrjú í
Sorbonne og eitt ár í
Moskvu — gift einum
af ráðgjöfum Chiangs,
en . . .“
„En hvað, pabbi?“
„Eins og þú sérð, þá
er hún ekki í fylgd með
honum“.
Þá fyrst veitti Cal því
athygli, að það var
bandarískur herforingi,
Hann tók merkiprjóna með
rauðum hausum, sex alls, stakk
þrem þeirra í landabréfin, á
þeim stööum, sem hann hafði
þegar nefnt. Að því búnu hélt
hann áfram máli sínu: „Þeim
þrem sprengjum, sem þá eru
eftir, verður varpað á rússneskar
borgir.
sem sat til borðs með henni.
Hún var nú einu sinni
þannig, að þar sem hún var
eða fór, tók maður helzt
eftir henni einni.
Mörgum árum eftir
þetta komst Cal að raun
um, að það hafði einmitt
verið um það leyti, sem
Mai Sin-ling bauð banda-
rískum þjónustu sína. „1
Kína verður skammt alvar-
legra atburða að bíða“, var
haft eftir henni í upplýs-
ingaskjöLunum, „og eftir
það mun þjóðin lengi eiga
við harðrétti og kúgun að
búa. Það er því nauðsyn-
legt að hún eigi vini í
Bandaríkjunum, þar sem
ein afleiðing þessara at-
burða verður einangrun frá
hinum vestræna heimi, og
að Bandaríkjamenn eigi
vini meðal hennar . . .“ Það
var þó ekki fyrr en í sept-
embermánuði 1950, að hún
lét frá sér heyra. Þær upp-
lýsingar hennar snerust
eingöngu um fyrirhugaða
þátttöku kínverskra komm-
únista í Kóreustyrjöldinni.
Ilún skýrði frá öllum und-
irbúningi þeirra, herflokk-
um og herfylkjum og nöfn-
um herforingjanna, lýsti
vopnabúnaði og skýrði frá
því hvaða dag herinn yrði
flluttur yfir Yalufljótið.
Bæði í Washington og
Tokyo var litið á þessar
upplýsingar sem fjarstæðu
eina, og þar með voru þær
látnar lönd og leið. En það
var líka í fyrsta og síðasta
skiptið, sem þær voru virt-
ar að vettugi. Upplýsingar
hennar voru oft hinar
furðulegustu, en reyndust
alltaf nákvæmar og áreið-
anlegar.
Þangað til fyrir hálfu
öðru ári hafði upplýsing-
um hennar verið smyglað
með flutningaskipum, ým-
ist um Hongkong eða
Bangkok, og voru þær því
Framhald á bls. 44
VIKAN 19. tbl.
13