Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 16

JQ — VIKAN 19. tbl.
Blacklock er nýorð-
inn skipstjóri á 25.000
lesta farþegaskipinu
„Góðvon“, sem á að
leggja af stað frá Liv-
erpool eftir klukku-
tíma, og það er mjög
áríðandi að sú áætl-
un haldist, og Black-
lock vill allt til þess
vinna, ekki sízt
vegna þess að for-
seti skipafélagsins,
Caldarstone lávarður
er farþegi um borð.
En grunur leikur
á að brytarnir um
borð muni gera verk-
fall og einn þeirra,
Swann, fór í óleyfi
í land til að ræða við
formann samtaka
þeirra, McTeague.
Áhafnarstjóri skips-
ins, Martin, er
gamall keppinautur
Blacklocks, og grunt
er á því góða milli
þeirra. BLacklock
skipstjóri skipar hon-
um að gefa Swann
viðvörun, þegar hann
kemur aftur um borð.
Calderstone lávarður
kemur í heimsókn til skip-
stjóra í íbúð hans um borð,
og fær þar upplýsingar um
verkfallshættuna hjá skip-
stjóra og trúnaðarmanni
brytanna, Tom Itenshaw.
Að því loknu kemur Mart-
in áhafnarstjóri inn og til-
kynnir að Swann hafi kom-
ið um borð, og hann hafi
lækkað hann í stöðu, —
gert hann að bryta hjá
undirmönnum.
Calderstone lávarður rauf
þögnina. „Hvernig brást
Swann við því?“ spurði
hann.
„Hann tók sér það ákaf-
lega nærri“, svaraði Mart-
in, og kenndi einskonar
feginleika í röddinni. „Þeg-
ar ég sá viðbrögð hans, þá
sá ég ekki eftir því, að ég
hafði . . . hafði fylgt skip-
unum skipstjórans út í æs-
ar. Fyrst hélt hann því
fram, að ég hefði ekki vald
til að breyta þannig við
hann; því næst lýsti hann
yfir því, að hann mundi
hafa skipanir mínar að
engu. Loks sagði hann eitt-
hvað á þá leið, að „þessu
væri ekki lokið“. Mér býð-
ur svo í grun, herra, að
hann hafi kallað félaga
sína saman til mótmæla-
fundar“.
Skipstjóra brá við.
„Þakka yður fyrir. Þetta
nægir í bili“, sagði hann.
Þegar Martin var farinn,
lét Calderstone lávarður
móðann mása, en Black-
lock skipstjóri veitti orð-
um hans litla athygli, svo
reiður var hann, Martin
hefði varla getað farið aðra
leið öruggari til að hleypa
öllu í bál og brand. Og
þar að auki hafði honum
tekizt að láta það líta þann-
ig út, að hann hefði ein-
göngu framkvæmt boð
skipstjórans, sem af ein-
hverri heimskulegri þrá-
kelni hefði bitið sig í það,
að ströngustu refsiákvæð-
um skyldi fylgt út í æsar,
hvað sem það kostaði. Með
öðrum orðum — málinu
hafði verið hleypt í strand
eins rækilega og hugsazt
gat, á allra síðustu stundu.
Calderstone lávarði var
litið á úrið sitt. „Við höf-
um ekki nema rúmlega
klukkustund til stefnu“,
sagði hann. „Við megum
ekki bíða eftir því að
Swann og hans fylgjarar
ákveði hvort að þeir eigi
að gera alvöru úr þeirri
hótun sinni að ganga í land,
eða ekki. Við verðum taf-
arlaust að taka frumkvæð-
ið . . .“ Hann leit á Black-
lock skipstjóra.
Afskiptasemi og eftir-
rekstur, hugsaði Blacklock
skipstjóri með sér, ég er
búnin að fá meir en nóg af
þessum sífelldu afskiptum
og eftirrekstri . . .
„Ég held, að úr því sem
komið er, sé það fyllilega
réttlætanlegt, að við . . .“