Vikan - 07.05.1964, Qupperneq 23

það ennþá næstum því ómögu-
legt að hugsa sér, að nokkur,
nokkur, gæti verið svona au-
virðilegur. Að þ'iggja leiðsögn
mína, að láta taka sig í hina
hamingjusömu fjölskyldu okkar,
og ræna síðan Annabelle eins og
ekkert hefði í skorizt.
Henri barði hnefunum í stól-
arminn.
— í gær, á snekkjunni, sagði
hann. — Og alla síðustu viku.
Það er — það er — það getur
ekki verið.
— Og það eru bara peningarn-
ir, sannaðu til. Það er það sví-
virðilegasta við það. Julian hef-
ur hlaupizt á brott með aumingja
stúlkunni bara vegna peninganna
hennra. Og það voru einmitt þau
örlög sem ég var að reyna að
forða henni frá, Henri, með því
að láta hana giftast þér. Nú skil-
irðu ef til vill, hvað ég á við,
þegar ég er að reyna að segja
þér frá hættum og gildrum sem
verða á vegi auðugrar stúlku.
— En að stelast á brott með
honum að næturlagi. Henri stóð
á fætur. —• Ég vildi bara að
Soames væri hér núna, sagði
hann öskureiður. — Ég myndi
rífa hann í tætlur.
— Bölvaður þorparinn. Að
hugsa sér að slíkt gæti gerzt. Og
engan gat grunað, hvað hann
ætlaðist fyrir. En sú kænska,
—• Ég sá ekki betur, sagði Mr.
Pimm. — Hræðilegt, hræðilegt.
Henri leit á klukkuna. — Vent-
iniglia, sagði hann. Kannski
kemst ég þangað nógu snemma.
— Það kemur ekki til mála,
sagði Mr. Pimm, — það er
óhugsandi. Við verðum að horf-
ast í augu við staðreyndirnar,
þótt sárgrætilegt sé.
Til fjandans með allar stað-
reyndir. Ég vil hafa hendur í
hári Soames.
— Það er svo sem gott og
blessað, sagði Mr. Pimm, — en
við náum ekki Annabelle með
slagsmálum einum saman.
•—- Jæja þá, ef við getum ekk-
ert við þessu gert, hvað í fjand-
anum eigum við þá að gera?
Mr. Pimm gaut augunum til
Henri. Hann stóð hugsi í nokkr-
ar mínútur með hönd undir kinn.
Síðan leit hann aftur á Henri
og sagði í uppgjafartón: — Við
verðum að sætta okkur við þetta,
kæri vinur, annað er ekki hægt
að gera. Og við verðum að vona,
Annabelle vegna, að þetta bless-
ist nokkurn veginn. Hver veit,
sagði hann, eins og hann væri að
jafna sig, kannski borgar hún
skuldir Julians fyrir okkur,
Henri. Jæja þá. Hann virtist
þess kominn að ég kynnist henni.
Þetta er indælis kona, býr á
Crillon. Ég er viss um að hún er
þér mjög að skapi.
Henri sagði: Augnablik. Ég
kom hingað í dag til þess að
segja þér . . .
— Hún á eftir að heilla þig,
Henri, sagði Mr. Pimm, eins og
Henri hefði aldrei opnað munn-
inn. — Hún missti manninn
sinn, veslingurinn, fyrir eitthvað
sex eða sjö mánuðum — og hann
eftirlét henni myndarlega fulgu.
— Heyrðu mig nú, Mr. Pimm,
ef þú heldur — en Mr. Pimm
var greinilega orðinn eitthvað
heyrnardaufur.
— Eddie, sittu ekki þarna í
horninu eins og steinn, sagði
hann. •— Upp með þig. Glas af
beau jolais handa Danielle, Henri
og mér. Og einn dropa handa
sjálfum þér og Carlo. En bara
einn dropa, mundu það.
Bréfið frá Annabelle kom síð-
ar um daginn, og Matilda sýndi
Mr. Pimm það. Það hafði verið
póstlagt í Ventiniglia einhvern
tíma kvöldið áður, og í því stóð:
hann, — ég veit sannarlega ekki
hvað ég á að segja.
Matilda frænka sagði: — Ég
get ekki fyrirgefið Annabelle að
vera svona undirförul. Ég skil
hana ekki; þetta er svo ólíkt
henni. Og hvað Soames snertir,
að hann skuli dirfast . . .
— Já, þvílíkur endemis þorp-
araskapur. Ég veit varla hvernig
ég á að horfast í augu við yður.
Það var ég sem mælti með hon-
um, ef þér munið það.
ViS létum öll líl'ekkjast.
— Ég lét sannarlega blekkjast.
Og þér sem gerðuð allt sem í
yðar valdi stóð til þess að hleypa
ekki neinum þorpurum inn fyr-
ir þessar dyr, og svo reyndist
hann einmitt versti þorparinn.
— Og hvað Henri snertir, þá
vissi ég hreint ekki hvað ég átti
að segja við hann.
•—- Ég vona að hann hafi ekki
aukið áhyggjur yðar.
•— Hann kom mjög vel fram,
sagði Matilda frænka og lagði
frá sér bréfið frá Annabelle. —
NOGHR.PIMM
hrópaði Mr. Pimm, — og við sem
höfðum verið hreinskilnir og
sannir í öllum okkar gerðum. En
sá þorparaskapur.
— Ég skal sýna honum hvað
þorparaskapur er, sagði Henri.
— Hann hlýtur að hafa dáleitt
hana.
— Ó, veslings Annabelle.
— Hvers vegna var hún þá að
eltast við mig, sagði Henri, ef
hún ætlaði sér alltaf að hlaup-
azt á brott með þessum bölvuð-
um þorpara?
— Greinilega til þess að
blekkja okkur. Já, ég sé það allt
fyrir mér. Hún var kúguð af
þessum svikara, og hann hefur
sagt henni að daðra við þig, svo
að okkur myndi ekki gruna neitt.
En sú óskammfeilni, Henri, þetta
er allt saman rotið. Og allir pen-
ingarnir, hann fær þá alla. Ó,
veslings Annabelle.
— Bölvuð svikarottan! hreytti
Henri út úr sér. — Hann lét jafn-
vel í það skína, að hann væri
skotinn í Peggy Browning.
ákveðinn. — Þú áttir að fara til
Villa Florentina í dag, er það
ekki?
—• Jú, en ég get ekki hugsað
mér að standa frammi fyrir Miss
Matilda, ekki eftir þetta.
— Þú verður, kæri vinur, þú
verður. Ég þarf að heimsækja
hana í dag; hún bað mig fyrir
alla muni að bregðast sér ekki.
Og ef ég get gert það, Henri, þá
getur þú það. Þú ert auðvitað
þrumu lostinn yfir fréttunum.
— En hvað svo?
— Ja, ég held það væri rétt
að það sé hlé í svo sem eina eða
tvær vikur. Það er víst bezt að ég
þurfi að fara til Parísar. Ég er
að hugsa um að fara kannski ann-
að kvöld. Hann gaut augunum til
Henri. — Ég hefi haft augastað
á frú Bettina Bosworth, kæri
vinur. Ég hefi áhyggjur af henni,
hún er í mjög slæmum félags-
skap, og ég held að tími sé íil
Kæra Matilda frænka!
Ég vona að þú sért húin að fá
skeytið frá mér, svo að þú hafir
ekki áhyggjur af mér. Ég býst
við að þetta hafi komið eins og
þruma úr heiðskíru lofti, en við
Julian ætlum að láta gifta okkur
í lítilli kirkju uppi á hæðunum
í fyrramálið. Þú verður að fyr-
irgefa hvað þetta kom allt í
einu, og mér finnst þetta leiðin-
legt með Henri, ég veit að þú
verður fyrir vonbrigðum. Ég
skrifa þér lengra bréf bráðum,
og þá skal ég segja þér allt af
létta. Ég sé ykkur aftur innan
skamms, ég er miður mín af ham-
ingju.
Ástarkveðjur,
Annabelle.
Mr. Pimm lagði frá sér bréfið.
— Kæra Miss Matilda, sagði
Hann sagðist ekki geta gert ann-
að en að yppta öxlum og reyna
að koma ekki fram eins og kjáni.
Hann var aðeins hérna í eina
mínútu eða svo. Þegar ég bað
hann um að vera, talaði hann
um einhvern bar, og ég get ekki
sagt að ég lái honum það.
Mr. Pimm kinkaði kolli alvar-
legur í bragði og sagði nei, það
væri sannarlega ekki hægt að
lá aumingja piltinum það, og um
leið vonaði hann að Henri kæmi
ekki til Villa Marguerite öskr-
andi af bræði, eins og hans var
von og vísa. Stuttu síðar fóru
þau út og settust undir sólhlífun-
um úti á grasflötinni, og Mr.
Framhald á bls. 50.
VIKAN 19. tW. — 23