Vikan - 07.05.1964, Síða 25

vatt hann upp ó handlegg stúlkunn-
ar fyrir aftan bak hennar. Stúlkan
iðaði eins og óll og beit á neðri
vörina. Quarrel vatt áfram. Allt i
einu rak hún upp óp og sagði: —
Ég skal tala! Quarrel slakaði á.
Stúlkan horfði reiðilega á Bond:
— Annabel Chung.
— Kallaðu á Krabbann, sagði
Bond við Quarrel.
Með þeirri hendi, sem laus var,
tók Quarrel up gaffal og barði hon-
um í glas. Stóri negrinn kom þjót-
andi.
Bond leit á hann: — Hefurðu
nokkurn tíma séð þessa stúlku áður?
— Já herra. Hú nkemur hérna
oft. Hefur hún verið til óþæginda?
Viljið þið láta mig fjarlægia hana?
— Nei. Okkur fellur hún vel í
geð, sagði Bond hlýlega. — En hana
langar til þess að taka af mér
andlitsmynd og ég er ekki viss um,
hvort hún er fær um það. Munduð
þér vilja hringja í The Gleaner og
spyrja hvort þeir hafi þar Ijósmynd-
ara, sem heitir Annabel Chung? Ef
að hún er raunverulega í starfs-
liði hjá þeim, hlýtur hún að vera
nógu fær.
— Sjálfsagt herra. Stóri maðurinn
flýtti sér í burtu.
Bond brosti við stúlkunni. —
Hvers vegna baðstu ekki þennan
mann að bjarga þér?
Stúlkan horfði illilega á hann.
— Mér þykir leitt að þurfa að
beita vaidi, sagði Bond. — En út-
flutningsstjórinn minn í London
sagði, að í Kingston væri allt fullt
af varasömu fólki. Ég er nokkurn-
veginn viss um, að þér eruð ekki
þar á meðal, en ég fæ ekki skilið,
af hverju þér eruð svona áköf í að
fá mynd af mér. Viljið þér segja
mér það?
— Ég er. búin að segja yður það,
sagði stúlkan súr. Þetta er vinnan
mín.
Bond bar upp fleiri spurningar,
en stúlkan svaraði ekki.
Loks kom Krabbinn aftur. — Þetta
3r allt í lagi herra. Annabel Chung.
Hún er íhlaupamanneskja hjá þeim.
Þeir segja að hún taki ágætar mynd-
ir. Það verður allt í lagi með hana.
Hann virtist á báðum áttum. Þessi
stúlka að taka myndir! Það væri
nær, að hún væri að reyna að fá
einhvern til lags við sig.
— Þakka þér fyrir, sagði Bond.
Negrinn fór. Bond sneri sér aftur
að stúlkunni. — íhlaupamanneskja,
sagði hann lágt. — Ég fæ ekki séð,
að það hafi útskýrt, hvers vegna
þú vilt fá mynd af mér. Allt í einu
varð hann harður á svipinn: — Ut
með það!
— Nei, svaraði stúlkan.
— Allt í lagi, Quarrel, haltu
áfram. Bond hallaði sér aftur á bak.
Hann fann á sér að þetta var áríð-
andi spurning. Ef að hann gæti pínt
svarið út úr stúlkunni, gæti það
sparað honum mikla vinnu og fyrir-
höfn.
Hægri öxl Quarrels hallaðist nið-
ur á við. Stúlkan iðaði sér nær
honum til þess að forðast sársauk-
ann, en hann hélt henni frá sér
með lausu hendinni. Andlit stúlk-
unnar teygðist í áttina til hans. Allt
í einu spýtti hún í augað á honum.
Quarrel glotti og sneri fastar upp
á handlegginn. Stúlkan sparkaði
ein.s og villiköttur undir borðinu.
Hún kvæsti út kínverskum orðum.
Svitinn spratt út ó enni hennar.
— Talaðu nú, sagði Bond rólega.
— Talaðu og við skulum hætta
þessu, verða vinir og fá okkur að
drekka. Hann var ekki ánægður
með þetta. Handleggur stúlkunnar
hlyti að vera í þann veginn að
brotna.
Allt í einu kastaðist vinstri hönd
stúlkunnar upp og framan í Quarrel.
Bond varð of seinn til þess að
hana. Það glitraði á eitthvað og
svo varð lítil sprenging. Bond þreif
í handlegg hennar og kippti hon
aftur á bak. Blóðið streymdi nið-
ur kinn Quarrels. Gler og málmur
hrundu á borðið. Hún hafði brot-
ið flassperu framan í Quarrel. Ef
hún hefði hitt á augað, hefði hann
getað blindazt.
Með lausu hendinni þreifaði
Quarrel á kinninni. Svo leit hann Framhald á blaðsíöu 49
á fingurna og sá blóðið. — Aha!
Það var ekkert annað en aðdáun
í röddinni. Hann sagði blátt áfram
við Bond: Við fáum ekkert upp úr
þessari spúsu, kapteinn. Hún er
skratti töff. Viltu að ég brjóti af
henni handlegginn?
— I almáttugs bænum, nei. Bond
sleppti handleggnum sem hann hélt
(. — Slepptu henni. Hann var sjáif-
VIIÍAN 1». tbL
25