Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 40

HREINLÆTISTÆKI
HVÍT OG LITUÐ
J. Þorláksson & NorÖmann h.í.
Bankastrœti 11 — Skúlagötu 30
að segja við skipshlið.
Ég get ímyndað mér að dval-
argestir kjósi að eyða tímanum
makindalega og láta fara vel um
sig. Þeir taka stöngina sína og
kasta þegar þeir eru i skapi til
þess. Það geta þeir gert út um
herbergisdyrnar hjá sér eða af
dekki skipsins. Það verður sól-
baðsdekk á skipinu og svo ætl-
um við að hafa bæði róðrar-
báta og báta með utanborðs-
mótorum fyrir iþá sem vilja
bregða sér frá eða verða sér úti
um tilbreytingu. Við látum skip-
ið lóna um vatnið eftir þvi sem
gestirnir óska, við getuni lagt að
landi hvenær sem einhver óskar
þess eða komið honum i land á
báti. Umhverfið er mjög
skemmtilegt fyrir göngufcrðir og
við búumst við því, að gestirnir
vilji bregða sér í land til þess
að ganga um og skoða til dæmis
Gullborgarhelli, sem er þar
skannnt frá. En umfram allt
verður þarna friður og ró, eng-
inn ærandi þys eða slítandi
hraði. Vínneysla verður látin af-
skiptalaus meðan hún veldur
engum óþægindum.
Innifalið í verðinu er morgun-
verður, heitir og kaldir smárétt-
ir og talsvert íblurðarmikil
ikvölldmáltíð. Aðrar veitingar svo
sem kaffi og brauð eða öl geta
gestir keypt í skipinu ef iþeir
óska þess.
Ég hef hugsað mér að þessi
kvöldmáltíð skipi veglegan sess
í prógramminu. Stundum hef ég
fundið það þegar maður kemur
af veiðum eða af göngu, hvað
það hefði verið notalegt að geta
sezt að verulega góðri, heitri
máltíð. Þannig verður það þarna.
Eftir að gestirnir eru búnir að
sýsla við veiðar, reiðmennsku
eða göngur um daginn, þá býður
þeirra um borð í skipinu marg-
réttuð, heit máltið.
Fyllsta öryggis verður að sjálf-
sögðu gætt og skipið verður
alltaf látið liggja upp við land
að næturlagi. Það ristir nægilega
djúpt til þess að enginn velting-
ur verður enda þótt ahla sé á
vatninu. Eftir miðnætti er gert
ráð fyrir því að allt verði hljótt
svo framarlega sem einhver ósk-
ar þess, og við höfum hugsað
okkur að hafa hljótt frá 1—2 eft-
ir hádegið. Þá vilja sumir ef
til vill leggja sig. Ég hefi trú á
því, sagði Ingólfur að lokuni, að
allt þetta ásamt góðu starfsfólki
geti skapað notalegt andrúms-
loft í þessu nýstárlega hóteli.
f FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 2.
af hinu ótrúlegasta hugviti pynd-
aður þangað til hann „játaði“.
Menn voru raunar brenndir
hvort sem var, en mannúð kirkj-
unnar birtist í því, að þeir sem
játuðu voru fyrir sérstaka náð
kyrktir áður en kveikt var í bál-
kestinum. Enginn var öruggur
á þessum timum trúvillinga-
dómsins og sjálfur páfinn hrós-
aði sér af því, að nú gætu börn-
in ekki verið örugg fyrir for-
eldrum sínum og foreldrar vissu
sig ekki örugga fyrir börnum
sínum. Að skrifa bækur sem
gagnrýndu þetta, var að sjálf-
sögðu það sama og ganga beint
á bálköstinn. Að leyfa sér að
hafa persónulega skoðun og
koma henni á framfæri í rituðu
máli var lika dauðadómur.
Hinsvegar voru á þessum tima
örfáir menn norður á lijara ver-
aldar með fjöðurstafi og skinn.
Páfinn og befalingsmenn lians
vissu lítið, hvað þar fór fram,
utan endimarka hins byggilega
heims. Þess vegna fengu menn
að vaða upjai með persónulegar
skoðanir á þessu eylandi og
skrifa um það sem hugurinn
girntist.
Ef þessir sömu menn hefðu
átt heima á Spáni, Frakklandi,
ftalíu eða Þýzkalandi, liefðu
þeir vafalítið fengið þau örlög
að missa lífið á bálköstum trú-
villingadómsins og bókum þeirra
hefði verið brennt með þeim.
Ekki vegna þess að þeir væru
að skrifa á móti páfanum og hinu
hrollvekjandi kerfi hans. Ein-
ungis vegna þess að þeir dirfð-
ust að skrifa um það, sem hug-
ur þeirra stóð til.
Halldór líkti skoðanakúgun
nazismans og kommúnismans
(undir Stalín) við kúgun kirkju-
valdsins á timum trúvillinga-
dómsins, en það er önnur saga.
En þctta atriði úr ræðu hans,
þar sem liann ræðir samtíð höf-
unda íslendingasagnanna, mætti
verða til frekari hugleiðinga um
það, að bæði þá og stundum síð-
ar hefur ísland notið þess fremur
en goldið að vera afskekkt.
GS.
SÉRA ÁRELÍUS
Framhald af hls. 15.
vitað útilokað, —- ég sá það bezt
núna fyrir nokkru síðan, þegar
hringt var heim til mín. Konan
mín svaraði í símann, og sagði
að ég væri ekki heima, sem satt
var, því ég var einmitt á fundi
þá um kvöldið. Ég kom heim um
hálftíma síðar, en vissi ekki hver
hafði hringt, svo ekkert var hægt
að gera í því. Síðar um kvöldið
var ég svo beðinn um að koma
í heimsókn til sjúklings á sjúkra-
húsi, sem ég gerði. Þá kom í ljós
að þetta var sama konan, sem
hringdi til mín fyrr um kvöldið.
Hún hafði þá verið heima hjá
sér, og reyndi að hafa samband
við mig, því að hún átti í mikl-
um erfiðleikum. Þegar hún náði
ekki sambandi við mig, tók hún
þann kostinn að taka inn ein-
hverja ólyfjan, sem hefði orð-
_ VIKAN 19. tbl.