Vikan - 07.05.1964, Blaðsíða 50

Fjarlægið nagla-
böndin á
auðveldan hátt
Hinn sjálffyllti Cutipen gefru mýkj-
andi lanolínblandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu, sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum.
Cutipen er eins og fallegur, óbrjótandi
sjálfblekungur sérstaklega gerður til
snyrtingar. Hinn sérstæði oddur hans
snyrtir og lagfærir naglaböndin svc
að neglur yðar njóti sín.
Engra pinna eða bómullar er þörf.
Cutipen er algerlega þéttur, svo að
geyma má hann í handtösku.
Cufáp&n
fæst f tíllum snyrtivöruverzlunum.
Handhægar áfyllingar.
Fyrir stökkar neglur biðjið um
Nutrinail,
vítamínblandaðan naglaáburð, sem
seldur er í pennum, jafn handhæg-
um I notkun og Cutipen.
in. Einhver hafði orðið til þess að
koma í veg fyrir að þau skyggnd-
ust dýpra inn í starfsemi hans svo
að hann hafði drepið þau og eytt
skýrslum þeirra. Sami vissi, eða
renndi grun í að leyniþjónustan
mundi rannsaka hvarf Strangways.
Einhvernveginn hafði hann vitað,
að Bond hafði fengið það hlutverk.
Hann þurfti að fá mynd af Bond,
og hann vildi vita hvar Bond mundi
halda til. Hann mundi hafa auga
með Bond, til þess að fylgjast með
því, hvort honum tækist að komast
á snoðir um eitthvað, sem að upp-
lýst gæti dauða Strangways. Ef það
kæmi fyrir, þyrfti einnig að fjar-
lægja Bond. Sennilega yrði þá bíla-
árekstur eða götuuppþot, eða eitt-
hvað annað álíka sakleysislegt. Og
hvernig mundi þessi persóna bregð-
ast við meðferð þeirra á stúlkunni?
Ef hann var eins var um sig eins
og Bond bjóst við, mundi það vera
nóg. Það sýndi, að Bond var á eftir
einhverju. Ef til vill hafði Strang-
ways gefið einhverja skýrslu til
London áður en hann var drepinn.
Ef til vill hafði einhver lekið. Það
væri kjánalegt fyrir óvininn að
hætta á nokkuð. Ef að hann væri
virkilega varkár, mundi hann þeg-
ar í stað afgreiða Bond og senni-
lega líka Quarrel, eftir það se(n
kom fyrir í gærkvöldi.
Bond kveikti sér í fyrstu sígarettu
dagsins og lét reykinn koma út á
milli tannanna. Óvinurinn átti leik-
inn. Nú, en hver var þessi óvinur?
Það virtist aðeins vera einn fram-
bjóðandi, og dálítið erfiður meira
að segja. Dr. No, Dr. Júlíus No,
þýzki Kínverjinn, sem átti Crab Key
og græddi fé á fuglaskít. Um þenn-
an mann hafði ekkert verið í skýrsl-
unum í London og fyrirspurn hjá
amerísku ríkislögreglunni hafði ekki
leitt neitt í Ijós. Málið um flatnefj-
ana og áreksturinn við Audubon-
félagið þýddi nákvæmlega ekkert
nema, eins og M hafði sagt, að
hópur kerlinga hafði hleypt sér í
æsingu út af nokkrum bleikum
storkum. Þrátt fyrir það höfðu fjór-
ir menn látið lífið vegna þessara
storka, og það sem Bond hengdi
helzt hattinn sinn á var það, að
Quarrel var hræddur við Dr. No
og eyju hans. Það var mjög undar-
legt. Menn frá Caymaneyjum og
ekki sízt Quarrel, urðu ekki hrædd-
ir við hvað sem var. Og hvers
vegna hafði Dr. No þessa brjálæðis-
legu þörf fyrir næði? Hvers vegna
eyddi hann svona miklu fé og fyr-
irhöfn í að halda fólki burt frá
gúanóeyjunni sinni. Gúanó — fugla-
skítur. Hver hafði þörf fyrir slíkt?
Hversu mikils virði var það. Bond
átti stefnumót við landstjórann
klukkan tíu. Þegar hann hefði lokið
því af, ætlaði hann til nýlendustjórn-
arinnar til að reyna að komast að
einhverju um þetta, gúanó, um Crab
Key, og, ef mögulegt reyndist, um
Dr. No.
Það var barið að dyrum. Bond
stóð upp og opnaði. Það var Quarr-
el. Vinstri kinn hans var skreytt
með heftiplástri. — Daginn, kapt-
einn. Þú sagðir átta þrjátíu.
— Já, komdu inn Quarrel. Við
höfum mikið að gera í dag. Ertu
búinn að fá þér morgunmat?
— Já, þakka þér fyrir kapteinn.
Saltfisk og hafragraut og glas af
rommi.
— Almáttugur, sagði Bond. Er
það nú líka matur til þess að byrja
daginn með.
— Þú færð ekki betra, sagði
Quarrel stoltur.
Þeir settust úti á svölunum. Bond
bauð Quarrel sígarettu og kveikti
sér sjálfur í annarri. — Jæja þá,
sagði hann. — Ég býst við að eyða
meiri hluta dagsins í stjórnarhúsinu
og ég þarf ekki á þér að halda fyrr
en i fyrramálið, en það er dálítið
sem ég þarf að biðja þig að gera
í bænum í dag. Er það í lagi?
— Okey, kapteinn. Allt eins og
þú segir.
— í fyrsta lagi. Þessi bíll okkar
er varasamur. Við verðum að losna
við hann. Farðu niður í borgina og
leigðu nýjasta og bezta bílinn, sem
þú getur fengið leigðan án öku-
manns og þann, sem minnst hefur
verið ekið. Fólksbíl. Taktu hann á
leigu í mánuð. Er það meðtekið?
Farðu svo niður að höfninni og
finndu tvo menn, sem eru eins lík-
ir okkur eins og mögulegt er. Ann-
ar verður að geta ekið bíl. Kauptu
þeim báðum föt, að minnsta kosti að
ofanverðu, sem eru svipuð fötunum
sem við göngum í. Og einhverskon-
ar hatta. Segðu að við þurfum að
láta aka bílnum til Montego í fyrra-
málið, — gegnum spönsku borgina
eftir Osmo Rios veginum. Og það
á að skilja bílinn eftir við bíla-
geymslu Levís. Hringdu í Leví og
segðu honum að búast við honum
og geyma hann fyrir okkur. Er þetta
klárt?
Quarrel glotti: — Ætlarðu að
snúa á einhvern?
— Það er rétt. Þeir munu fá tíu
pund hvor. Segðu, að ég sé ríkur,
brjálaður Ameríkani, og vilji fá tvo
áreiðanlega menn til þess að aka
bílnum mínum til Montegobay í
fyrramálið. Undirstrikaðu, að ég sé
ekki með öllum mjalla. Þeir verða
að vera komnir hingað klukkan
sex í fyrramálið. Þá verður þú
hérna með bílinn. Gakktu úr skugga
um að þeir líti út eins og vera ber
og láttu þá svo fara á Sunbeam-
bílnum með toppinn niðri. Er það
klárt?
— Okey, kapteinn.
— Hvað kom fyrir húsið, sem við
höfðum þarna á norðurströndinni
síðast — Beau Desert við Morguns-
höfnina? Veiztu hvort það er til
leigu núna?
— Ég skal ekki segja, kapteinn.
Það er dálítið langt frá aðalferða-
mannastöðunum og þeir krefjast
ekki hárrar leigu fyrir það.
— Nú, farðu þá til fasteignamiðl-
arans og athugaðu, hvort þú getur
ekki fengið það leigt í mánuð, eða
eitthvert annað hús þar nálægt. Mér
er sama, hvað þú borgar. Segðu
að það sé fyrir ríkan, brjálaðan
Ameríkana, herra James. Fáðu lykl-
ana og borgaðu leiguna og segðu
að ég skuli skrifa og staðfesta samn-
inginn. Ég skal hringja í þá, ef
þeir vilja fá einhverjar frekari upp-
lýsingar. Bond stakk hendinni í
buxnavasann og kom upp með
þykkan vöndul af peningaseðlum.
Hann réfti Quarrel helminginn af
honum. — Hér eru tvö hundruð
pund, það ætti að duga. Settu þig
í samband við mig ef þú þarft
meira. Þú veizt hvar ég verð.
— Þakka þér fyrir, kapteinn,
sagði Quarrel þrumu lostinn yfir
þessari miklu upphæð. Hann stakk
peningunum - inn í bláu skyrtuna
sína og hneppti hana vandlega upp
í háls. — Eitthvað fleira?
— Nei, en gættu þess vel að þér
sé ekki veitt eftirför. Skildu bílinn
eftir einhversstaðar niðri í borginni
og farðu svo gangandi. Og vertu
sérstaklega á verði gagnvart öll-
um Kínverjum sem þú kannt að sjá
nálægt þér. Bond stóð á fætur og
þeir fóru til dyranna.
— Þá sé ég þig í fyrramálið
klukkan korter gengin í sjö og við
förum yfir á norðurströndina. Eftir
því sem ég bezt fæ séð, verður það
okkar staður fyrst um sinn.
Quarrel kinkaði kolli. Hann var
dularfulur á svipinn. Hann sagði:
— Okey, kapteinn, og hvarf síðan
fram eftir ganginum.
Um háfltíma síðar fór Bond niður
og tók sér leigubíl til stjórnarhúss-
ins. Hann skrifaði ekki nafnið sitt
í gestabók landstjórans í svölu and-
dyrinu. Hann var látinn bíða í bið-
stofunni um stundarf jórðung, tii
þess að skilja, að hann var ekki
áhrifamikil persóna. Svo kom full-
trúinn að sækja hann og vísaði hon-
um veginn til skrifstofu landstjór-
ans upp á fyrstu hæð.
Þetta var stórt, svalt herbergi
fullt af vindlareyk. Settur landstjóri
sat við stórt mahogniborð, en á því
var ekkert nema eintak af The Daily
Gleaner, Times og skál með Hib-
iscusrósum. Hann hvíldi hendurnar
á borðinu fyrir framan sig. Hann
var á sextugsaldri með rautt, feit-
lagið andlit og skörp, skærblá augu.
Hann brosti hvorki né reis á fætur.
Hann sagði: — Góðan daginn herra
— hér Bond. Gjörið svo vel og fáið
yður sæti.
Framhald í næsta blaði.
ERKIHERTOGINN
OG HR. PIMM
Framhald af bls. 23.
Pimm sagði, að honum þætti það
mjög leitt, en hann yrði víst
að segja Miss Matildu það strax.
Því mðiur þyrfti hann að hverfa
frá um tíma, hann þyrfti að
skreppa til Parísar til þess að
sinna mikilvægu máli. En auð-
vitað myndu þau ekki kveðjast
fyrr en daginn eftir.
Eftir kvöldverð þetta kvöld,
sagði Augustus Green: — Jæja,
þá er þessi dagur á enda, það er
nú svo. Og þú segir að Timothy
Pimm sé á leiðinni til Parísar,
Matilda.
— Annað kvöld.
— Annabelle gift, og um leið
hverfur öll hirðin.
----------------— Klippið hér
ATKVÆÐASEÐILL
| Ég greiði atkvæði mitt ungfrú
sem ,,Ungfrú ísland 1964".
gQ — VIKAN 19. tbl.