Vikan - 13.05.1964, Qupperneq 16

/ kapphlaupi við dauðann ríður fíertie Neveh um óbyggð-
ir með litla drenginn sinn sjúkan.
Nær hún i hjálp í tæka tíð?
Hún verður að ná, hvað sem það kostar!
Og þegar dauðinn ætlar að spenna greipar sínar um háls
barnsins, gripur hún til þess ráiðs, sem fáir mundn hafa kjark
til.
„Konan með hnifinn“ eftir Harriette Arnow hefur hlotið
frábœra dóma. Sagan fjallar um baráttu bóndakonunnar fgrir
lífi yngsta barnsins.
Þögul og einbeitt býður hún byrginn hvers konar hindrun-
nm, sem náttúran, styrjöldin ag mennirnir reisa á vegi henn-
ar.
Hún ev fátæk af öllu öðru en ást, hngrekki og viljaþreki,
sem jafnvel megnar að þíða frosið hjarta.
Másanrli andardráttur múlasnans og hófatak hans í grýtt-
um hallanum voru einustu hljóðin, sem henni fannst hún hafa
heyrt langa hrið. Amos lá hreyfingarlaus. Hann kreisti ekki
einu sinni ábreiðuna, eins og hann hafði gert, þegar þau lögðu
af stað.
Svo komu þau upp á ásinn, þar sem leiöin lá um sendinn
svörð með strjálum og lágvöxnum furutrjám. Og þarna, sem
hófaslátlur múlasnans hljóðnaði í mjúkum götuslóðanum,
laut konan niður yfir reifastrangann á hnakknefinu og hlust-
aði.
En næstum því í sömu svifum rétti hún sig upp og barði
fótastokkinn, svo að múlasninn brá á klunnalegt brokk, renn-
votur af svita eftir erfiðið í brekkunni.
,,Já, ég veit, að þú ert þreyttur, hlunkurinn minn, en þetta
fer nú að styttast,“ sagði hún lágt, og munnurinn var saman-
herptur.
Síðan reið hún hljóð eftir götunni, þessi stórvaxna kona,
og dálítið álút yfir reifarstrangann eins og verndarengill.
Öðru hverju leit hún kvíðafull upp í loftið, regnþrungið
og dimmt í síðdegisrökkri þessa drungalega októberdags. En
oftast starði hún beint fram eftir troðningnum, og augu hennar voru
stór, eins og hún öll.
Loksins náðu þau kyrrlátum þjóðveginum, sem lá þarna líflaus með
kyrkingsleg furutré á báðar hliðar, og múlasninn nam staðar við mal-
bikið, tortrygginn á svipinn, og eyrun tifuðu í ákafa.
Hún lamdi aftur fótastokkinn og útskýrði fyrir reiðskjótanum: „Þetta
er vegur fyrir bíla, en við verðum að lialda eftir honum, þar til við
mætum bíl, sem við getum stöðvað, — þá getur þú fengið að fara heim.“
En hann fékkst ekki upp á veginn, heidur hrökk klunnalega út á hlið
eftir mjúkum jarðveginum i áttina að öruggum griðarstað inni á milli
furutrjánna.
„Nei, góði minn,“ sagði konan og klemmdi langa fætur sina að mögr-
um síðum asnans.
„Nei, þú verður að fara út á miðjan veginn, til þess að við getum
stöðvað einhvern bíl, sem fer í áttina til læknisins. — Þú verður að
gera það! —• Heyrirðu það?“
Hún Iamdi fótastokkinn á ný, og múlasninn gerði álappalega og þreytu-
lega tilraun til að ausa.
En konan sat sem fastast og klemmdi fæturna því þéttar að siðum
hans, dálítið bogin í hnjáliðunum. Rödd hennar var í senn biðjandi og
álasandi:
„Ónei, góði minn, þú getur ekki fleygt mér af baki, —- ekki einu sinni
þótt þú værir alveg óþreyttur, en það ertu nú ekki. —\ Svona haltu nú
bara áfram!“
Þessi ófimlegi og beinaberi múlasni sveiflaði bara eyrunum þrjózku-
fullur og rykkti í taumana.
Þegar honum svo varð ljóst, að konan hafði völdin sem fyrr, þá dratt-
aðist hann upp á veginn og brokkaði eftir malbikinu.
Þarna lá leiðin eftir háum og þunnum áshrygg, og dalskorningarnir
til beggja handa fyrir neðan voru eins og undirdjúp, botnlaus af þoku,
svo að vegurinn virtist liggja beint út í himingeiminn.
Loks hallaði veginum niður brattann með þverum sneiðingum, svo
að ekki sást nema spölkorn í senn eftir malbikinu á hvorugan veginn.
Konan hafði aftur lotið yfir reifastrangann og lilustaði, þegar múl-
asninn hrökk skyndilega við og þaut inn á milli trjánna. Ilún greip svo
snögglega i tauminn, að asninn snerist prjónandi á liæl. Þegar hann kom
JQ — VIKAN 20. tbl.