Vikan - 13.05.1964, Side 45

tveggja kommúnistísku stórvelda
hefur skipt um svip, en á meðan
halda Kazakkarnir áfram flótt-
anum til Ráðstjórnarríkjanna,
þar sem þeir vonast til að njóta
betri lífskjara.
Myndirnar, sem hér fylgja eru
einstakar, því þær sýna flótta-
fólkið í þessum landamærahéruð-
um, sem nú flykkist til Ráð-
stjórnarríkjanna.
KONAN MEÐ HNÍFINN
Framhald af bls. 17.
það viljandi að stöðva ykkur.
Ég verð að koma litla drengnum
mínum til læknis — fljótt.“ Hún
var búin að setja annan fótinn
inn í bílinn og hélt barninu í
framréttum böndum, tilbúin að
leggja það í bílinn.
Maðurinn sat kyrr við dyrnar
og varnaði henni inngöngu,
gramur sjálfum sér að hafa lát-
ið opna hurðina.
„Þér verðið að hafa önnur
ráð með að koma barni yðar
til læknis,“ sagði hann blátt á-
fram og áherzlulaust.
Hann seildist eftir handfang-
inu og rykkti i hurðina, svo að
konan, sem stóð álút með þunga
reifastrangann sinn í höndun-
um, hafði næstum stungizt á
höfuðið niður á liné hans. En
hún náði jafnvæginu og stóð
eftir sem áður með annan fótinn
i dyrunum.
„Ef erindi mitt væri ekki
svona þýðingarmikið og aðkall-
andi, skyldi ég láta taka yður
fasta fyrir skemmdarstarfsemi.
Ég er að koma frá“ — hann liik-
aði — „frá þýðingarmiklum
stað í bráðum erindagerðum.“
Hann hækkaði röddina, þegar
hann sneri sér að liermannin-
um og sagði: „Tnn i bilinn og
af stað!“
Svo leit hann snöggvast á
reifaböggulinn, þar sem lítil
hönd, sólbrennd, en með bláleit-
ar neglur, fálmaði út úr ábreið-
unni. Siðan opnaði liann dyrnar
upp á gátt og rykkti aftur að
sér hurðinni, svo að hún slóst
í bakið á konunni. En hún stóð
af sér höggið, hélt fast um byrði
sina og hreyfði sig hvergi úr
dyrunum.
„Það var leiðinlegt, að mað-
urinn skyldi vera úr hernum,
frá Oak Ridge, gæti ég trúað,
— en ég hefði nú stöðvað hann
samt sem áður.“ Hún talaði ró-
lega.
„Maðurinn gétur valið um að
skjóta mig hér eða leyfa mér
inn i bílinn með barnið og aka
okkur til næsta læknis.“
Hún stóð þarna eins og óbif-
anlegur ldettur í þessum klunna-
legu trampskóm, síðri og krump-
aðri kápu, sem komin var til
ára sinna og innan undir henni
mátti sjá bregða fyrir blárri,
upplitaðri svuntu, - en hún var
stolt i reisn sinni, þegar hún
sagði:
„Maðurinn veit kannske, liver
ég er? Ég heiti Gertie Nevels frá
Ballew i Kentucky. Leyfið mér
nú að leggja litla drenginn minn
í sætið. Þið getið ekki ekið ...“
Rödd liðsforingjans var dá-
lítið skræk, þegar hann sagði
við unga hermanninn, sem hafði
staðið hreyfingarlaus og hljóður
og starað á konuna: „Farðu inn
i bílinn, og aktu!“
Hermaðurinn leit af bögglin-
um, sem liættur var að bærast,
bar höndina upp að húfunni að
hermannasið og sagði: „Já,
herra,“ en hreyfði sig hvergi
úr sporunum.
„Bakkaðu upp á veginn og af
stað,“ endurtók liðsforinginn
eldrauður i andliti.
„Já, herra,“ sagði liermaður-
inn aftur, en stóð kyrr.
Konan leit á liðsforingjann.
„Ætlar maðurinn kannske að
láta hann aka fram af brúninni?“
Og rómur hennar var þreytuleg-
ur eins og uppgefinnar móður,
sem talar við einþykkt barn.
Þá fyrst leit liðsforinginn út
hinum megin og sá, að það, sem
hann liélt vera áframhald af lága
furukjarrinu á ásnum, voru
hæstu topparnir á stóru trjánum,
er uxu fyrir neðan brúnina.
Hann henti sér þvert yfir bílinn
og út hinum megin. Og þá fyrst
þegar hann var kominn út og
hafði gengið nokkur skref frá
brúninni, fékk hann málið aft-
ur og skipaði liermanninum að
bakka.
En liðsforinginn var ekki fyrr
komin út er konan lagði barnið
•“ 45
Flugfélagjð býður yður
tíðustu og fljótustu ferðirnar
til Kaupmannahafnar.
Frá Kaupmannahöfn greinast
flugleiðir um alla Skandinavíu.
Munið einnig beinu ferðirnar
til Noregs annan hvern dag.
Stundvísi,hraði og góð þjón-
usta eru kjörorð okkar.

WFERÐIR
VIKULEGA
TIL
SKANDINAVfU
VIKAN 20. tbl.