Vikan - 13.05.1964, Síða 49

ana sína á loi'ti og stóru liend-
urnar með hnúaberu fingrunum
útréttar. Það hvein í hreyflinum
og billinn bumlungaðist aftur á
bak yfir steinana, og siðan byrj-
uðu hjólin að spóla á nýjan leik.
Konan kastaði sér áfram og ýtti
með flötum lófunum á annað
afturbrettið.
Likami hennar svignaði eins
og spenntur bogi, þegar hún erf-
iðaði. Augun urðu útstæð og
æðar og sinar á hálsinum og
andlitinu þöndust undir þunnu,
brúnu húðinni, en stóru skórnir
grófust niður í jarðveginn.
Bíllinn rólaði skjálfandi og
titrandi, og annar fótur kon-
unnar skriðnaði í áttina að brún-
inni.
Siðan fór likami hennar smútt
og smátt að réttast úr sveigjunni,
þvi að billinn þokaðist örlitið
aftur á. En hún hélt áfram að
ýta á hjólhlifina, og skyndilega
lét liún undan henni í snöggum
rykk. Hún féli á grúfu fremst á
brúninni. Framhjólíð skrapaðist
utan í lærið á henni, og stuð-
arinn slæmdist í dökka hárlokk-
ana, sem losnað liöfðu úr linútn-
um uppi á hvirflinum.
Hún lá kyrr eitt andartak í
sandmoldinni með fæturna
bögglaða undir sér, höfuðið á
milli framréttra handanna, og
allur líkaminn gekk upp og nið-
ur af mæði.
Svo leit hún upp og hristi
höfuðið, eins og henni hefði
snöggvast sortnað fyrir augum
af svima, og síðan reis hún liægt
á fætur.
Hún andaði ákaft, en flýtti sér
að bílnum, þreif upp hurðina
og ætlaði að stíga inn. En hún
var óvön bilum og rak höfuðið
í karminn.
Og það var jafnsnemma, að
hún kom breiðum lierðum sín-
um inn úr dyrunum, án þess að
hafa augun af barninu, og liðs-
foringinn hafði opnað dyrnar á
móti og reyndi að taka barnið
upp. En það var þyngra í öllum
umbúðunum en hann hélt. Og
í stað þess að lyfta því upp,
þreif hann í axlir þess, kippti
þvi snöggt til sín þvert yfir sæt-
ið og siðan út um dyrnar.
Konan reyndi að hrifsa barnið
til sín, en náði aðeins í áhreið-
una og sleppti takinu. Þá reyndi
lnin að troðast öll inn í bílinn,
en steig á siða kápulafið og stóð
þannig fjötruð um stund og
komst hvorki fram ná aftur.
Hún trúði varla sínum eigin
stóru augum, þegar liðsforing-
inn lagði barnið á vegarkant-
inn og rétti síðan úr sér, um
leið og hann sagði:
„Þér hafið nú hjálpað til að
bæta að nokkru leyti fyrir það,
sem þér hafið aðhafzt, en ég
hefi ekki tíma til að hirða upp
fóllc á leið minni. Ég er í hern-
um og í áríðandi erindum. Ef
þér eruð ákveðin að aka með,
þá þýðir það, að þér fáið að
skilja barnið eftir þarna á veg-
inum.“
Hann steig öðrum fætinum
inn i hílinn og sagði við bílstjór-
ann: „Aktul“
Konan mældi hermanninn út
með leiftrandi augnaráði og sá,
að hann starði beint fram, graf-
kyrr eins og liann væri hluti af
þessum bíl, sem hægt væri að
setja i gang og stöðva samkvæmt
óskum.
Ilún brölti i einum linút þvert
yfir aftursætið og bar hendurn-
ar fyrir sig á sama hátt, og þeg-
ar hún var að ýta á hjólhlifina.
Hún greip annarri hendi um
handlegg liðsforingjans, en hin
lenti á öxl hans. Hún ýtti meira
við honum eða fálmaði til hans
frekar en sló, þvi að hún var
ennþá flækt í kápunni.
Hann hálfféll eða settist á
vegarbrúnina með annan fótinn
á ábreiðunni rétt við líkama
barnsins.
Hún teygði sig út um dyrnar
eftir barninu og gaf frá sér lágt
liálfkæft óp:
„Sér liann ekki, að litli dreng-
urinn minn er að kafna? Ég verð
að komast með hann til læknis!"
Barnið fálmaði ábreiðunni frá
andlitinu með máttvana hend-
inni. Konan greip andann á lofti,
eins og lnin ætlaði að hljóða,
cn rödd hennar brast.
„Amos, Amos. Þetta er mamma.
Amos, drengurinn minn —
Amos?“
Málrómur hennar varð að
hvíslandi og skelfilegri spurn-
ingu, meðan höfuð barnsins liékk
máltlaust yfir annan arm henn-
ar.
Augun ranghvolfdust svo að
ekkert sást nema hvítan. And-
litið var blárautt, og slimkennt
munnvatnið rann út á milli bólg-
inna varanna. Það heyrðist stutt,
hvæsandi sog, sem þó virtist
ekki komast lengra en aðeins
niður í þennan litla og lokaða
háls. Hún blés upp í munn hans,
hristi liann, — hafði á honum
endaskipti og endurtók þetta
spyrjand hvísl:
„Amos, Amos?“
Bilstjórinn, sem liafði stigið
niður úr framsætinu, þegar hún
stjakaði liðsforingjannm út lir
bilnurn, stóð nú og starði á barn-
ið með hendurnar undir örmum
yfirmanns síns, þótt hann væri
þegar risinn á fætur og farinn að
laga á sér húfuna.
„Haltu lionum á grúfu! Hristu
hann og sláðu á bakið á honum,“
sagði ungi hermaðurinn.
„Já, haltu honum á grúfu,“
endurtók sá eldri, „þá losnar það
kannske, — þetta, sem stendur
í hálsinum á lionum.“ Og nú
líktist hann meira manneskju en
stríðsforingja, —• órólegur vegna
sjúka barnsins og jafnvel ofurlít-
ið óþægilega hrærður.
Konan liorfði i kring um sig,
meðan hún réri með barnið i
faðmi sinum. „Hann er svo veik-
SAMVINNUBANKINN
greiðip hæstu vexti af spapifé yðap
ÚTIBÚ:
Hafnapfipði
Stpandgötu 28, sími 51260
Akpanesi
Suðupgötu 36,|símÍA2230
SAMVINNUBANKI
ÍSLANDS H.F.
H-,- —*
REYKJAViK, Bankastpætí 7, simi 20700
HAFNARFIRDI, stpandgötu 28, simi 51260]
AKRANESI, Suðupgötu 36, simi 2230
VIKAN 20. tbl. —