Vikan - 13.05.1964, Blaðsíða 51

ÓviðjafnanBegur rakstur með rakblaði? sem endist og endist
SILVER GILLETTE:hin ótrúlega beitta og mjúka Gillette egg á
rakblaði úr ryðfríu stáli, sem engin rakstursaðferð jafnast á við.
• mýksti, bezti og þægiiegasti
rakstur, sem vöi er á
• ryðfritt stái, sem gefur yður
fiesta rakstra á blað
• gæðin alltaf söm við sig—öll
blöðin jafnast á við það síðasta
i» 8bk3 i'i' m
iliette
®
THE"STAINLESS BLADE
^ "Stainless' '—er frábær ryðfristáltegund, sem tryggir yður verulega endingargott rakblað
ur,“ sagði hún. „Það er ekki
hægt aS hrista þetta lengur úr
liálsinum á honum.“
Svo var eins og hún kæmi auga
á þaS, sem liún var aS svipast
eftir. Nokkura metra niSur meS
veginum var sléttur sandsteins-
bakki, nákvæmlega eins og ofur-
lítil verönd út aS dalnum.
ÞangaS hljóp hún meS barn-
iS í fanginu og lagði það á bakk-
ann.
„Hjálpið mér, — hjálpið mér!“
bað hún og hneppti um leið upp
hálsmálinu á blússu og skyrtu
litla drengsins.
„Gofið mér stein, ofurlítið flat-
an, sem ég get haft fyrir kodda,“
kallaSi hún um öxl.
Ungi hermaSurinn sá sig um
og losaði sandstein, því næst
ferningslagaðan. Hún skaut hon-
um undir herðar harnsins, svo
að litli hálsinn, bólgni, sveigðist
í boga, þegar höfuðiS seig mátt-
vana aftur á bak.
„HjálpaSu mér,“ sagði hún
aftnr við unga manninn. „Haltu
um höfuðið á honum. -— Haltu
fast.“
Hún leit til liðsforingjans, sem
starði undrandi á liana.
„Haltu um hendurnar á hon-
um, — og haltu líka um fæturna,
— fast. —- Ekki af því aS ég sé
svo hrædd um að hann brjótist
um. Hann er svo langt leiddur,
að hann finnur ekki mikið til.“
,,Væri ekki bezt að flýta sér
til næsta læknis?“ spurði liðs-
foringinn.
„Halda vel um hendur hans
og fætur,“ sagði hún lágt. „Það
jjýðir ekkert að tala um að aka
til læknis. StríðiS tók þann, sem
var heima. Sá næsti er í 30 km
fjarlægð, og hver veit, hvort
hann er heima?“
Hún horfði á barnið, sem
máttvana reyndi aS anda meS
örstuttum, hásum sogum, og hún
var svo mikið hjá honum, litla
drengnum sínum, — ekki bara
augun, heldur einnig hjarta
hennar og sál, — hver einasta
hngsun hennar, að það leit út
sem hún væri þarna alein á
klettabrúninni fyrir ofan þok-
una i dalnum. Hún strauk yfir
enni hans og hvíslaði:
„Amos, stríðiS skal ekki fá
aS taka þig frá mér.“
SíSan starði hún á litla háls-
inn, sein lá sveigður yfir stein-
inn, og án þess að líta af honum
endurtók hún:
„HaldiS honum nú fast.“
Sá eldri tók hendur barnsins
í r.Sra liönd sína, en lagði liina
yfir fæturna um öklana, og svip-
ur hans var eins og á þeim, sem
lætur að vilja örvita og hjálpar-
vana manneskju.
HermaSurinn, sem hélt um
litla barnshöfuðiS, greip andann
á lofti af skelfingu, en liðsfor-
inginn virti fyrir sér bæturnar
á hnjánum á litlu gallabuxunum
og fylgdist ekki með, fyrr en
hann leit upp og sá langa hnifinn
blika um leið og lionum var
lyft frá litla, bólgna hálsinum,
þar sem hann hafði skilið eftir
sig ofurlitinn skurð, sem i augna-
blikinu leit út eins og mjótt strik.
En strikið varð rauðara og rauð-
ara, og konan leit ekki eitt and-
artak af sárinu. Hún sat á liækj-
um, óhreyfanleg meS steinrunn-
ið andlit, varirnar hvitar og
samanhreptar og stóra svita-
dropa á enninu.
„HvaS eruð þér að gera!“
hrópaði liðsforinginn. „Þér, —
þér deyðið barnið! Þetta er
hræðilegt!“
Hann hefSi alveg eins getað
verið vindblærinn, sem bærði
þokuna niðri i dalnum, —r svo
lítið hlustaði liún á hann. Hún
brá vinstri hendi að sárinu og
hélt því í sundur með þunial-
fingri og vísifingri.
„Guð sé oss næstur, mann-
eskja!“ stamaði liðsforinginn
loðmæltur eins og honum lægi
við að selja upp.
Niðurlag i nœsta blaði.
MINNINGAR FRÁ
MÝRUM
Framhald af hls. 7.
bátar í róður. Á var austan and-
vari og bezta veSur. Róið var á
miðin fram undan Þormóðsskeri,
um klukkustundar róður frá
landi. Ekki man ég hvernig fisk-
iríið var þennan morgun, en við
vorum ekki búnir að vera við
nema svo sem klukkutíma, þeg-
ar svartan skýjabólstur fór að
draga á norðurfjöllin og það
skipti engum togum, að á ör-
skammri stundu var komið híf-
andi rok.
Nú voru góð ráð dýr. Ekki
virtist viðlit að komast alla leið
að landi, gott ef hátarnir gætu
barið upp að Þormóðsskeri. Við
hófum róðurinn á öllum þrem
bátunum um svipað leyti og náð-
um loks í skerið, drógum meira
að segja bátana á þurrt. Ekki
var vistin fýsileg á skerinu. ViS
allir sjóblautir og þreyttir eftir
barninginn upp og setningu bát-
anna og nóttin farandi í hönd
með grimmdar frosti og roki. Við
reyndum að vera á gangi, bæði
til þess að halda á okkur hita
og svo eins til þess að vekja á
okkur athygli fólks í landi.
Nú víkur sögunni heim að
Straumfirði. Þórdís fóstra mín
var þar heima ásamt annarri
konu. Hún varð strax kvíðin,
þegar veðrið versnaði. Auðvitað-
þekkti hún í hvaða hættu menn-
VIKAN 20. tbl. —
51