Vikan - 13.05.1964, Síða 56

hliðargötuna í Nice. Þarna var
dimmt um að litast, og enginn
á ferli. Hvergi var bíl að sjá.
Eddie hvíslaði: ■— Hvar förum
við inn?
— Þar sem ég kom út, sagði
Julian. — Yfir vegginn og inn
um opinn glugga. Ég ætla að
kíkja fyrst; lyftið þið mér upp.
Hann kom aftur eftir svo sem
mínútu. -— Af stað með ykkur,
hvíslaði hann handan við vegg-
inn. — Við komum nógu snemma.
Húsið virðist tómt.
Þegar þeir voru komnir inn,
fóru þeir Henri og Eddie að líta
í kringum sig, á meðan Julian
hringdi í Villa Marguerite.
— Þetta gengur allt vel enn,
sagði hann við Mr. Pimm og gaf
honum upp símanúmerið.
— Svo verðið þið að láta mig
vita um leið og eitthvað gerist.
— Já, en við höfum ekki hug-
mynd um hvað við þurfum að
bíða lengi. Þú skait þess vegna
bara fara að sofa, annars verð-
urðu ómögulegur maður í fyrra-
málið .
— Kæri vinur, ég gæti aldrei
sofnað, aldrei.
— Leggðu þig að minnsta
kosti. Danielle eða Carlo geta
setið við símann.
•— Þú hefur sennilega á réttu
að standa. Þið eruð fyrirtaks-
piltar, allir saman.
— Þú skalt slá okkur á öxlina,
þegar við erum búnir að góma
þorparann, segði Julian og sagði
Mr. Pimm, að ef hann vildi ná
í þá í síma, skyldi hann láta sím-
ann hringja tvisvar, slíta síðan
sambandið og hringja á ný.
Hinir komu inn og Henri
sagði: — Ekkert fordyri. Bara
eldhús, tvö svefnherbergi, og svo
er gengið beint inn í stofuna. En
þú sagðir okkur ekki frá slánni
á kjallarahurðinni.
—- Nei, ég varð líka að brjóta
hana upp.
Eddie sagði: — Þú varst hepp-
inn, að viðurinn var svolítið far-
inn að fúna. Annars værirðu enn-
þá hérna niðri.
— Við skulum vona að Anna-
belle verði jafn heppin.
Þeir slökktu ljósin í öllum her-
bergjunum og komu sér síðan
fyrir í myrkrinu. Eftir drykk-
langa stund heyruð þeir fótatak
sem nálgaðist, en eigandi fóta-
taksins hvarf inn um aðrar dyr
við götuna. I fjarska heyrðist
klukka slá 10, 11, 12. Það ískraði
og brakaði í húsinu í kringum
þá og þeir sátu og biðu steinþegj-
andi, allir með hugann bundinn
við Annabelle.
Það var liðið talsvert á næsta
dag, og snekkjan var búin að
stíma í 14 klukkustundir eftir
brottförina frá Ventiniglia, þeg-
ar Fabio náði í Annabelle niður
í káetuna. Þau höfðu léttan með-
vind, hvergi var ský að sjá á
himni, og allt umhverfið var bað-
að í hinum sérkennilega Mið-
jarðarhafsbláma. Tvöföld diesel-
vélin í snekkjunni skrúfaði hana
áfram með miklum krafti.
Fabio lagði nokkra púða á sæti
uppi á dekkinu. Hann benti á
kjölfarið: — Tuttugu og fjórir
hnútar signorina, sagði hann
stoltur, —- hvað finnst yður um
það?
Stern var uppi í brúnni í hvítri
peysu og strigabuxum. Hann var
með kíki um hálsinn. Hann kall-
aði á Fabio, bað hann að taka
að sér st'jórnina, og síðan gekk
hann niður til Annabelle.
— Jæja, sagði hann, — og
hvernig skemmtir svo litli band-
inginn okkar sér?
Hreimur hans kom henni til
þess að hugsa um Henri. — Ég
myndi njóta ferðarinnar betur, ef
ég væri svolítið meira uppi á
þilfarinu, sagði hún og reyndi
að fremsta megni að vera ekki
skjálfrödduð.
— Já, því miður. En sjáið þér
til, það hafa verið önnur skip
allt í kringum okkur næstum því
í morgun. Og mér er hálf illa við
að það sjáist til yðar, jafnvel úr
fjarlægð. Sígarettu?
— Takk.
Stern kveikti í sígarettunni
fyrir hana. — Okkur lízt vel á
yður. í fyrstunni vorum við dauð-
hræddir um að þér mynduð
sleppa yður gjörsamlega, þegar
við bæðum yður að skrifa þessi
bréf fyrir okkur. Þér vitið, verða
móðursjúk.
Annabelle sagði: — Heyrið
þér mig, Stern, eða hvað þér
nú heitið, þér haldið þó ekki að
þér komizt upp með þetta, er
það?
— Ojú, það vitið þér bezt sjálf.
— Ekki ef — ekki ef þér slepp-
ið mér einhvern tíma.
Stern brosti til hennar. — O,
við sleppum yður þegar að því
kemur. Kannski kyssum við yður
allir í kveðjuskyni.
— Hvað er langt þangað til?
— Það er undir yður sjálfri
komið. Hann brosti gleitt til
hennar. Auðvitað verðið þér að
vera góð stúlka og samvinnuþýð.
Hermann kom nú upp á þil-
far. Hann var klæddur í sam-
festing og allur útataður í olíu.
Hann leit til himins og sagði:
— Hvílíkur dagur, Fraulein. Ekki
sízt fyrir yður. Síðan hvarf hann
aftur niður um lúguna.
— Hermann er snillingur á
vélarnar, sagði Stern. —■ Þær
bila aldrei.
Annabelle sagði: — Hvað
gerðuð þér við Julian?
Stern sagði að Soames væri í
góðum höndum. Þeir voru hon-
um þakklátir. Þegar hann hafði
ekið Annabelle niður á brimgarð-
inn við St. Raphael, var eins og
þeir hefðu himin höndum tekið.
Þeir urðu að láta hendur standa
fram úr ermum, en allt hafði
gengið vel. Bíll Annabelle hafði
verið mesta vandamál þeirra,
því að hann mátti ekki finnast,
og Denzel, — hún hafði rétt kom-
56
VIKAN 20. tbl.