Vikan - 04.06.1964, Blaðsíða 13

Næturhvíld I
Nuevo Leon
Klukkan var tíu á stjörnubjartri sandauðninni, þegar við ókum
inn í Nuevo Leon. Eftir nokltra snúninga á þröngum götunum
milli sólbakaðra múrveggjanna fundum við gistihús og námum
staðar fyrir framan það. Fáir voru á ferli svona seint, og einu
hljóðin sem við heyrðum var niðurinn i gosbrunninum á flötinni
handan við götuna og þytur eyðimerkurvindsins i pálmalundunum.
Meðan við vorum að taka föggur okkar út úr bilnum, kom hótel-
eigandinn út, brosti og bugtaði sig og beygði. Hann bar töskurnar
með okkur inn i forsalinn.
— Það er mér mikill heiður, að þið skulið koma hingað á mitt
hót.el, sagði hann og stanzaði i miðjum forsalnum til þess að
hneygja sig einu sinni enn. — Mér er það sérstök ánægja að hafa
ykkur sem gesti. Þetta er mikill heiður í'yrir Reforma liótel.
Við brostum til hans. Það var gott að láta taka svona á móti sér.
Hann snaraðist innfyrir afgreiðsluborðið og lagði fram gesta-
bók. Siðan rétti hann mér penna.
— Þér eigið liúsið, senor, sagði hann rausnarlegur í bragði.
— Hafið þið verið lengi i Mexicó?
Við vorum þreytt og óhrein og langt frá þvi að vera upplögð ttl
samræðna. Förin frá ströndinni, yfir fjöllin og eyðimörkina, var
þreytandi og erfið. Þótt fjarlægðin væri ekki mikil, innan við 300
mílur, vorum við frá þvi klukkan fimm um morguninn að komast
til Nuevo Leon.
Ég kraflaði nafnið í gestabókina, að viðbættu ,,og frú.“ í næstu
línu skrifaði ég fæðingarnafn konunnar minnar fullum stöfum.
Hóteleigandinn tók gestabókina og skoðaði þessar tvær linur
vel og lengi.
—- Hvar er senorítan? spurði hann og leit á okkur.
— Við erum bara tvö, svaraði ég, — konan mín og ég.
Hann grúfði sig aftur yfir gestabókina, tók upp gleraugu og setti
þau á sig. Eftir stundarkorn rétti hann úr sér, tólc ofan gleraugun
og hristi höfuðið ákveðinn.
— Nei, senor, sagði liann, og hætti að brosa.
Konan min kom við olnboga minn.
— Ég skal skýra þetta fyrir yður, senor, sagði ég. — Ég skrifaði
nafnið mitt og bætti við „og frú“ fyrir konuna mína. Siðan skrif-
aði ég i næstu linu fæðingarnafn konu minnar, starfsnafn henn-
ar. Það var til þess að liafa allt skýrt og greinilegt.
—• En hvar er senorítan? spurði hann. — Ég hef ekki séð hana
enn þá. Hann leit á okkur hjónin og taldi okkur á tveim fingrum.
— Hvar er senoritan?
— Það er engin senoríta, sagði ég. — Konan mín og senorítan
eru ein og sama manneskjan.
Breitt bros ljómaði andlit hóteleigandans á ný.
— Það er dásamlegt, sagði hann og hneygði sig djiqjt fyrir kon-
unni minni.
— Hvað þá? spurði ég.
— Þér og senoríta ætlið að giftast, sagði hann. -— Það er dá-
samlegt!
Við hjónin hölluðum okkur þreytulega að afgreiðsluborðinu.
Klukkan var að verða ellefu, og við liöfðum verið á fótum frá þvi
klukkan fjögur um morguninn. Allir aðrir gestir Reforma hótels
voru fyrir löngu gengnir til nóða.
— Leyfið mér nú að útskýra þetta, senor, byrjaði ég. — þetta
er norðuramerísk siðvenja. Þegar eiginkonan liefur sjálfstætt starfs-
nafn, nafn, sem hún starfar og er þekkt undir, er algengt að skrifa
bæði giftingarnafn hennar og starfsnafn eins og ég hefi nú gert.
Það er hugsanlegt að hún fái skeyti með báðum nöfnunum.
— Nei, senor, svaraði lióteleigandinn. ■— Það er óhugsandi.
—• Hvers vegna? spurði ég.
— Símstöðin er lokuð.
—• Jæja, allt í lagi þá, sagði ég og leit á konuna mína. Hún hvildi
höfuðið þreytulega á borðinu. — Við fáum varla skeyti í nótt hvort
sem er. Látið okkur bara fá herbergi, svo að við, getum farið að
sofa.
Hóteleigandinn kinkaði kolli, alvarlegur i bragði.
—■ Þetta er allt i lagi, sagði liann. — Ég misskildi ykkur. Mér
þykir það mjög leitt. É:g bið ykkur að fyrirgefa. Ég skal nú láta
ykkur hafa tvö herbergi, svo þið getið þegar gengið til hvilu.
Konan min reisti höfuðið frá borðinu.
—- Eitt herbergi, sagði liún syfjulega.
■— Það er ómögulegt, sagði hann ákveðinn.
Höfuð konu minnar leitaði aftur niður á horðið. Framh. á bls. 40
VIKAN 23. tbl. —
13
Smásaga eftir Erskine Caldwell