Vikan - 04.06.1964, Blaðsíða 44

kvenskórnir
þægilegu og vinsælu
komnir aftur.
Margir litir og
gerSir
L
(B
C
0
(/)
w
‘0)
L
TJ
C
«
BELMONT § f
barnaskórnir ? ’
fallegu. J 5
Margir litir g |
ogstærðir nýkomnar. U) 1
Hrein
frísk
heilbrigö
húö
HeilbrigS hú8 [ 4 »Hli8i!
Finnsf yðor það ekki vera aJhyglisverf, að Nivea skoll
vera |afn vinsœlt og nýtízkulegf og fyrir 50 órum.
bó uppgctvuðu vísindamenn Ezurit, sem gerði það mögu*
legf, oð nera húðina með fifu og raka.
Fegrunarsérfreðingar segia f dag: Nivea getur
olls ekki verið betrd, hvort sem um er að ræða Nivea-
ereme eða hina nýju Nivea-milk. Og reynsla
hlnna mörgu millióna sem nota
Nivea sýnir það dagiega: Só, sem snyrtir húð
sfna reglulega með Nivea, heldur henni hreinnl, ferskri
cg heilbrigðrl.
þess að það hafi öðrum fremur til-
efni til þess — oft einmitt þvert ó
móti, en það ó meiri lífskraft og
það gerir muninn".
„Þú svaraðir mér því um daginn,
að þú hefðir ekki kennt neins ótta
eða kvíða, þegar þú varst að und-
irbúa sýninguna. Hafðirðu þá ekki
heldur neinar áhyggjur af væntan-
legum viðtökum eða dómum?"
„Nei, blessaður vertu. Ég var
fyrir löngu búinn að gera það upp
við mig, að ég ætti ekki neitt á
hættu. Ég átti bátinn minn og byss-
una fyrir vestan. Færi svo, að þið
í Reykjavík hefðuð mig að háði og
spotti fyrir þetta tiltæki mitt, þá
gat það hvorki haft nein áhrif á
fiskinn né tófuna. Last eða skamm-
ir gátu ekki heldur á mér hrinið,
því að ekki gerði ég neinum miska
með þessu. Það eina, sem mér stóð
kannski ekki á sama um, var að
ég kynni að taka þennan orku-
sóunarfaraldur, sem ég tel öllum
kvillum hættulegri, var hægur nærri
að bæta mér það tap, þegar ég
kæmi vestur aftur. Ég þekki fiöllin
þar og þau þekkja mig og þykir
vænt um mig, og þar veit ég staði,
sem búa yfir óvenjumikilli orku til
handa þeim, sem geta veitt henni
viðtöku".
„Áttu þar við þá kenningu vissra
dulspekinga, að einskonar hug-
mögnunarstöðvar fyrirfinnist f
grennd við Snæfellsjökul?"
„Ég er ekki að kenna þér neina
innflutta dulspeki — ég er að kenna
þér galdramannasálfræði undan
Jökli, sem er allt annar handlegg-
ur og ekki lakari, að minnsta kosti
ekki ómáttkari. Ég hef sjálfur verið
á fiöllum meira en fólk almennt,
og ég hef fundið þessa orku, þó
að ég viti ekki í hverju hún er
fólgin. Sé einhver þrotinn að lífs-
krafti, er áreiðanlega ekkert ör-
uggara en að fara með hann á fjöll.
En það er ekki sama hver fjöllin
eru, eða hvar er á fiöllunum, það
hef ég líka fundið. Hvergi hef ég
orðið var janfmikillar orku og aust-
anvert við Snæfellsjökul; kannski
líka í Breiðuvíkurfiöllum. Ég er ekki
einn um þetta. Ég hef heyrt marg-
an greindan og athugulan mann
fullyrða, að hann finndi þennan
kraft leggja á móti sér, þegar kæmi
í Axlarhóla. Þú getur séð það af
sögunni, að hvergi var alþýðan
ofstopafullum valdsmönnum erfið-
ari, eða brúkaði eins kjaft við
hrokafulla höfðingja og einmitt und-
ir Jökli. Ekki fyrir það, að þetta
fólk byggi við meiri velmegun eða
ætti meira undir sér en alþýða
manna annarstaðar. Það sótti þenn-
an kraft beint í landið sjálft. I
fiöllin . . ."
„Ég get nefnt þér önnur dæmi.
Ég tel, eins og ég sagði áðan, að
lífshamingjan sé fyrst og fremst
fólgin f lífskrafti. Þar vestra hefur
löngum legið það orð á okkur, refa-
skyttunum, að við værum öðrum
lífsglaðari, enda erum við mikið
á fjöllum. Kristján refaskytta f
Glaumbæ, sem nú er látinn, var
til dæmis kunnur fyrir það, að hann
kom öllum í gott skap, hvar sem
hann bar að garði; það bókstaflega
gneistaði af honum lífsgleðin og
lífsorkan og magnaði alla í návist
hans. Tjón og óhöpp festi ekki á
honum, frekar en skvett væri vatni
á gæs, og var hann þó maður
fátækur, eins og allir þá. Eitt vor-
ið missti hann tólf gemlinga í sjó-
inn. Nokkru seinna, þegar hann var
að koma af greni, leit hann inn hjá
okkur heima. Ég var stráklingur þá,
en enn get ég séð karlinn fyrir mér,
þar sem hann gekk um gólf í bað-
stofunni og tottaði pípuna. „Það
er ekki annað en eitt af lögmálum
lífsins", sagði hann, „að þeir verða
að missa, sem eiga. Og hefði ég
ekki átt þessa helvftis gemlinga,
þá hefði ég ekki heldur misst þá".
Þessa lífsgleði sína og lífskraft sótti
hann á fiöllin, það er ég ekki f
neinum vafa um".
„Og álíturðu þá, að það hafi
kannski verið fyrir þessa orkumögn-
un umhverfisins og kraft úr fjöllun-
um, að hugsanakynngi fólks var
svo sterk vestur þar f vissum ættum;
eðlisávísun manna f sambandi við
veiðar og veður næm og óskeikul
og skyggni almenn?"
„Ég tel vafalaust að þessi kraft-
ur í umhverfinu hafi átt sinn þátt
í því. En svo var líka margt annað,
sem til greina kom, fátæktin, ein-
angrunin og miskunnarlaus lífsbar-
áttan; þetta hefur áreiðanlega allt
hjálpast að. Víst er um það, að
þetta fólk var sterkt og tók dauða
og sorg án þess að láta bugast.
Þegar faðir minn vissi sig eiga
skammt eftir, bað hann mig gefa
líkmönnunum í staupinu, þegar þeir
færu að taka sér gröfina; það væri
leiðindaverk og veitti ekki af svo-
lítilli brjóstbirtu við það. Ég gerði
sem hann bað — fór til líkmann-
anna ofan f gröfina og gaf þeim
brennivínstár. Kona nokkur á Stapa,
nú löngu dáin, missti manninn í
sjóinn frá mörgum börnum. Á ver-
tíðinni fór hún hvað eftir annað fót-
gangandi, þrjátfu og fimm kíló-
metra leið, inn á Sand, sótti þangað
fisk, lifur og hrogn og bar heim
handa börnunum, oft í verstu færð.
Og ekki var þetta fólk heldur að
gera sér rellu út af smámunum, eða
safna að sér áhyggjum frekar en
hjá var komizt. Ég get sagt þér
smásögu um það. Hún er líka af
konu, þó að aðstæður allar væru
ólíkar. Nágrannakonur hennar
komu í heimsókn, var mikið niðri
fyrir, og þóttust hafa hörmuleg tíð-
indi að segja. Hún bað þær segja
þau sem skjótast, því fyrr tæki af.
Jú, þau hörmulegu tíðindi voru í
því fólgin, að bóndi hennar væri
farinn að halda framhiá henni, og
lýstu þær því allýtarlega, sem
þeirra var von og vísa. Þá hló kon-
an. „Ósköp og skelfing er ég feg-
in", sagði hún, „það er þó sú ferð-
in, sem fer framhjá mér . . ."
„Þú segist vera að kenna mér
það, sem þú kallar galdramanna-
sálfræði undan Jökli. Hefurðu þá
sjálfur lagt stund á þau fræði,
Þórður?"
44 — VIKAN 23. tbl.