Vikan - 04.06.1964, Side 50

— En það vakti ekki annað
fyrir ykkur þrem en að fá
hana til að giftast, svo að hvaða
máli skiptir ástin?
— Hún átti að láta blekkjast
af titlinum hans Griinewalds,
ekki bílstjóranum sínum honum
Soames.
Peggy sagði: — Ég skil ekki
enn, hvernig þér datt í hug að
vingast svona við Annabelle. Þú
sem vissir allan tímann, að hún
átti að giftast Henri.
— Maður vingast ekki við
neinn af ásettu ráði. Það verður
ekkert við því gert. Og auk þess
er þetta allt búið og gert. Er
ekki búið að staglast á þessu nógu
oft?
-— Ég er ekki að segja að ég
hafi neinn áhuga á þér sem slík-
um, heldur þvert ó móti. En mér
er gjörsamlega ómögulegt að
skilja hvemig maður eins og þú
gætir hafa flækzt inn í svona
svívirðilegan svikahring, og þú
virðist ekki hafa neinar áhyggjur
af því.
Julian sagði: — Fólk gerir ekki
annað en að óskapast yfir þessu
öllu saman, en í guðanna bænum,
Henri er ekkert skrímsli. Það
væri í rauninni enginn glæpur,
þótt hann hefði kvænzt Anna-
belle.
— Það er ekki það sem ég á
við.
— Það vill svo til, að hann er
ágætis náungi, og hún mætti
vafalaust þakka fyrir að ná í
hann. Og auk þess vill svo illa
til, að hann er bálskotinn í henni.
Peggy sagði: — Ég vona að ég
þurfi ekki að feila tár Henri
vegna. Ef hann var svona ást-
fanginn í henni, hvers vegna gat
hann þá ekki sagt henni það og
beðið hennar af hjartans ein-
lægni?
— Það er nú einmitt það, sem
hann ætlaði sér að gera.
— f fullu samráði við Mr.
Pimm, auðvitað, um leið og hann
fengi einhverja peninga.
— Hann ætlaði að segja henni
allt af létta.
— Ég vona að þú takir það
ekki nærri þér, þótt ég eigi erfitt
með að trúa þessu. Jæja, það
getur svo sem vel verið að þetta
sé satt. En þú sérð, hvað þú hef-
ur gert, Julian. Þegar menn eins
og þú reyna að segja sannleik-
ann, veit enginn hverju hann á
að trúa.
— Það er óþarfi að vera að
eyða tímanum í þetta þvaður.
— Bíddu andartak. Þetta
kvöld, þegar þú gazt hlaupist á
brott með Annabelle Þú ert ekki
ennþá búinn að segja mér hvers
vegna þú gerðir það ekki?
— Það er nú svona með mann,
maður gerir ýmislegt og gerir
ýmislegt ekki.
— Þetta er ekkert svar. Segðu
mér nú sannleikann. Hvers vegna
gerðirðu það ekki?
Julian stóð upp og sagði: —
Vegna þess, að ef ég hefði hlaup-
Fjarlægið nagla-
böndin á
auðveldan hátt
Hinn sjálffyllti Cutipen gefru mýkj-
ardi lanolínblandaðan snyrtilög, einn
dropa í einu, sem mýkir og eyðir
óprýðandi naglaböndum.
Cutipen er eins og fallegur, óbrjótandi
sjálfblekungur sérstaklega gerður til
snyrtingar. Hinn sérstæði oddur hans
snyrtir og lagfærir naglaböndin svc
að neglur yðar njóti sín.
Engra pinna eða bómullar er þörf.
Cutipen er algerlega þéttur, svo að
geyma má hann í handtösku.
Cutíp&K
fæst í öllum snyrtivöruverzlunum.
Handhægar áfyllingar.
Fyrir stökkar neglur biðjiö um
Nutrinail,
vítamínblandaðan naglaáburð, sem
seldur er í pennum, jafn handhæg-
um í notkun og Cutipen.
Ehhi lengur tilviljun
Þúsundir kvenna um helm allan
nota nú C. D. INDICATOR, hlð
svissneska reikningstæki, sem
reiknar nákvæmlega út þá f&u
daga í hverjum mánuði, sem
frjóvgun getur átt sér stað.
Læknavísindi 56 landa róSleggja
C. D. INDICATOR fyrir heilbrigt og
farsælt hjónaband, jafnt ef barn-
eigna er óskaS sem viS takmarkan-
ir þeirra.
SendiS eftirfarandi afklippu ósamf
svarfrímerki til
C. D. INDICATOR, pósth. 1238, Rvk.
Sendið undirrit. upplýsingar yðar.
Nafn..............................
(Vinsamlegast skrifið með bókstöfum)
izt á brott með einhverjum þetta
kvöld, Peggy, þá hefði það verið
með þér.
Nokkrar mínútur liðu, þar til
Peggy sagði: — Ó, Julian, hvað
eigum við að gera?
— Ég veit það ekki.
Inni í setustofunni sagði Mat-
ilda frænka: — Bíllinn hans Mr.
Pimms er ennþá hérna fyrir utan,
Augustus. Hvað ætli Julian sé að
slóra?
Heima í Villa Marguerite sagði
Mr. Pimm: — Henri, Eddie, sjáið
þið hvað klukkan er orðin. Hvað
í ósköpunum getur hafa komið
fyrir Julian?
15. KAFLI.
Þeir voru nýbúnir að koma
sér saman um, að Henri ætti að
segja upp íbúð sinni í Nice, og
flytjast til þeirra, þegar Julian
birtist stuttu fyrir klukkan 1.
Hann rogaðist inn með allar tösk-
urnar fjórar og fleygði þeim á
mitt gólfið, og Mr. Pimm fagn-
aði honum eins og hann væri að
koma frá Ytri-Móngólíu. — Kæri
vinur, sagði hann — ég get ekki
sagt þér hvað það er dásamlegt
að sjá þig aftur. Hvernig gekk?
Miss Matilda og þessi hræðilegi
Green, hvað kom fyrir, hvað
sögðu þau?
Julian sagði, að Green hefði
varla opnað munninn, og Matilda
frænka hefði aðeins beðið fyrir
kveðju til Mr. Pimms.
— Mmm? En hún, sem átti að
vera bálvond.
— Hún var það alls ekki.
— Auðvitað var hún það. Hún
hlýtur að hafa verið það.
Julian sagði: — Hún reyndi
svo sem, en það var eins og hún
gæti það ekki. Og svona standa
nú málin. Okkur hefur ekki tek-
izt annað en að gera alla, sem
nálægt okkur hafa komið, óham-
ingjusama, og veslings Matilda
frænka er gráti næst.
Mr. Pimm stóð og starði fram
vandræðalega. — Almáttugur
minn, sagði hann niðurbrotinn.
— Ég var alveg viss um að hún
væri bálvond út í okkur, sleppti
sér alveg. Það tekur mig mjög
sárt að heyra, að veslings konan
skuli vera svona áhyggjufull.
Julian rétti honum umslagið.
•—• Og hérna, sagði hann, —
hérna er líklega hinzta kveðjan.
Mr. Pimm opnaði umslagið, tók
upp ávísunina frá Annabelle
ásamt smámiða. — Ja, guð blessi
mig, sagði hann, undrandi, — ég
trúi varla mínum eigin augum.
Fimmtíu þúsund dollarar.
Henri kom og leit á ávísunina,
og Julian sagði: — Hvað stendur
á bréfinu?
Mr. Pimm las: — Örlítill þakk-
lætisvottur fyrir björgun Miss
Mehaffey frá Tangier.
— Gjörið svo vel, sagði Julian.
— Nú er búið að borga okkur
allt saman, nú skulda þau okkur
ekki eyri. Þau eru laus við okkur.
Mr. Pimm stóð að starði fram
fyrir sig í eina mínútu, síðan tók
hönd hans að skjálfa. Hann virt-
ist þrútna upp. Hann varð rjóður
í framan, síðan eldrauður. Og
hann starði fram fyrir sig. —
Svei mér þá, hrópaði hann eins
hátt og hann mögulega gat, —
þau geta ekki gert þetta!
Julian sagði: — Hvers vegna
ekki?
-—- Hvað heldur Matilda Me-
haffey, að ég sé? Skóburstari?
Hvernig dirfist hún að bjóða mér
eyri af peningum sínum! Henri,
burt með þig, hvar er síminn,
gefðu mér símann. Danielle og
Carlo komu inn í stofuna til að
sjá, hvað gengi á.
Mr. Pimm var svo skjálfhent-
ur að hann gat varla valið núm-
erið. — En sú hugmynd, sagði
hann hjáróma af vonzku. — Hvað
heldur konan að ég sé, ég hefi
aldrei verið jafn móðgaður á
ævinni. Charles, hrópaði hann í
símann, — þetta er Pimm hér,
og ég vil fá að tala við Miss Mat-
ilda Mehaffey. Strax.
Julian fann nú eins og oft áður,
að honum þótti eitthvað vænt
um Mr. Pimm. Hann gat alltaf
komið manni þægilega á óvart.
En hann var hræddur um að
hann mundi sleppa sér við Mat-
ildu frænku. Hann sagði: — Mr.
Pimm, væri ekki ráð að bíða
svolítið með þetta.
— Svona, láttu ekki svona,
Charles, kjáninn þinn, hrópaði
Mr. Pimm. — Ég er Mr. Pimm,
og ég vil fá að tala við Miss
Mehaffey.
— En ekki núna, sagði Julian.
Svona nú, legðu frá þér símann.
— Burtu, Julian. Charles, ertu
þarna? Mér er sama hvort Miss
Mehaffey svarar ekki í símann
í dag, hún verður að tala við
mig.
— Gerðu eins og við segjum,
sagði Henri. — Hættu við þetta.
— Charles, hrópaði Mr. Pimm
og streittist á móti, — halló, ertu
þarna? Charles!
Þeim tókst að rífa símtólið úr
höndum hans og leggja það á, en
Mr. Pimm veinaði: — Hvað á
þetta að þýða? Láttu hendurnar
á mér vera, Julian, Henri, ég
ætla að hringja aftur í Miss Mat-
ildu.
— Nei, það gerirðu ekki, sagði
Julian ákveðinn, — ekki fyrr en
þú ert búinn að jafna þig.
— Þú vilt þá að ég þiggi þessa
peninga, er það?
— Nei, alls ekki. Ég myndi
ekki þiggja eyri af þeim.
— Ég er öskuvondur út í þig,
sagði Mr. Pimm. — Hvernig gaztu
lagst svona lágt?
— Ég vil ekki eyri af pening-
unum hennar Annabelle.
— Það er einmitt þess vegna,
sem þú vilt að ég hringi ekki,
þú heldur að þú getir talað mig
til.
— Ég er að reyna að segja þér
að ég gæti ekki verið þér meira
sammála.
gQ — VIKAN 23. tbL