Vikan - 04.06.1964, Blaðsíða 41

ALMENNAR TRYGGINGAR hf
var orSlaus.
Ég lét farangurinn frá mór og
byrjaði einu sinni enn:
— Ég skal skýra málið einu
sinni enn, senor, sagði ég og
reyndi að vera þolinmóSur. —
ViS erum hjón. Konan mín ber
giftingarhringinn sinn. Oklcur
langar að ganga til hvilu og láta
líða úr okkur eftir erfiðan dag.
Hann sneri sér við og leit á
konuna mína. Hún horfði bœn-
araugum á móti.
Eftir nokkur andartök yppti
hann öxlum og hneygði sig
djúpt.
— Ég verð að biðja ykkur að
afsaka skilningsleysi mitt, sagði
hann. — Ég á stundum erfitt
með að skilja þessar norðuram-
eríkanavenjur. Mér þykir það
mjög leitt.
Hann bukkaði sig út eftir gang-
inum, þar til hann kom að stig-
anum. Ég flýtti mér inn í her-
bergið og lokaði þvi vandlega,
áður en fleira gæti gerzt.
ViS lágum á hleri við dyrnar,
þar til við vorum þess fullviss,
að hann liefði farið niður aftur.
En ekki leið á löngu, áður en
upphófst slikur liávaði, að við
dauðhrukkum við. ÞaS var barið
harkalega á dyrnar. Við biðum,
og héldum niðri i okkur andan-
um. Aftur var barið.
—■ Hver er það? kallaði ég.
— Ég er hóteleigandinn, sen-
or, svaraði hann. — GeriS svo
vel að opna dyrnar undir eins.
— GerSu það ekki, sagði kon-
an min. — ViS fáum ekkert að
sofa, en við förum að þrátta
við hann aftur.
— En hann brýtur hurðina,
sagSi ég.
— Látum hann þá brjóta
hana, sagSi konan min. — Hann
á liana.
Enn var barið, svo húsið lék
á reiðiskjálfi. Og að þessu sinni
var ekkert lát á, heldur lamið
linnulaust áfram.
Framhald á bls. 45.
ÖTTINN ER Framhald
ORKUSÓUN afbls 12
ef svo ber undir, þá er þetta al-
menna tærandi og grimmúðlega
hatur, sem örbirgðin og hungrið
og niðurlægingin kynti, sem betur
fer ekki lengur fyrir hendi. Og það
get ég sagt þér, að svo sterkt gat
það hatur orðið, að menn þurftu
ekki alltaf að deyja og verða að
draugum, til þess að vega að kúg-
urum slnum, með því eina vopni,
sem þeim var tiltækt, hugsuninni.
Ég held að mér sé óhætt að seg|a
þér sögu af konu einni, þessu til
sönnunar, þó að ekki sé svo ýkja-
VIKAN 23. tbl. — 4^