Vikan - 04.06.1964, Blaðsíða 48

[ geði. Það var heppilegt að ekk-
ert þeirra hafði sár, því þá hefðu
rækjurnar étið sig inn í það. En
þetta var snjöil hugmynd hjá stúlk-
unni. Ef þeir hefðu ekki notað hana,
hefðu hundarnir örugglega fundið
þau, hvar sem þau hefðu falið
sig.
Allt í einu kipptist Bond til.
Gúmmístígvél lenti á kinninni á hon-
um og rann niður af henni. Mundi
brúnt gruggið og rauðan straum,
sem rann í áttina að aðalánni.
Bond hristi sig. Quarrel og stúlk-
an stóðu rétt fyrir aftan hann og
vatnið rann af líkömum þeirra.
Quarrel brosti út að eyrum, en
stúlkan var með hnúana upp í sér
og augu hennar störðu í skelfingu
á roðnandi vatnið.
Bond sagði róandi: — Fyrirgefðu
Honey. Eg komst ekki hjá því. Hann
með morgninum. Hundarnir yrðu
fljótir að finna líkið. Þá hvað?
Stúlkan tók í ermina á honum.
Hún sagði reiðilega: — Það er kom-
ið mál til, að þú segir mér hvað
þetta allt saman á að þýða! Hvers
vegna eru allir að reyna að drepa
hvern annan? Og hver ert þú? Eg
trúi ekki þessari sögu þinni um
fuglana. Þú ferð ekki með skamm-
byssu til þess að horfa á fugla.
gætu þeir fundið okkur þar ef þeir
leituðu?
— Þeir yrðu þá að koma yfir
vatnið eða xupp ána. Það er allt
í lagi ef þeir senda ekki drekann
á eftir okkur. Hann getur komizt
gegnum vatnið. Eg hef séð hann
gera það.
— Jæja, sagði Bond. — Við skul-
um vona, að hann hafi meitt sig á
skottinu.
Ef þér viljið veita
*
yður og gestum yðar
úrvals máltíðir,
fullkomna þjónustu
og hlýlegt umhverfi
þá veljið þér
örugglega NAUSTIÐ
maðurinn álíta að þetta væri viðar-
drumbur? Bond gat ekki treyst því.
Með snöggri hreyfingu hentist hann
á fætur og spýtti út úr sér bambus-
stönginni.
í sama bili sá hann stóran lík-
ama standa næstum ofan á sér
og bregða riffli. Hann lyfti vinstri
handlegg til þess að vernda höfuð
sitt og fann þungt högg byssunnar
á handlegg sér. Um leið skauzt
hægri hönd hans fram og þegar
hlaupið á byssunni hans snerti svita-
strokið brjóstið tók hann í gikkinn.
Bakslag sprengingarinnar sneri
Bond nærri úr úlnliðnum, en mað-
urinn hentist afturábak og hvarf
í vatnið eins og tré, sem fellur fyrir
öxi. Bond sá stóra rauða rifu í
hlið mannsins um leið og hann fór
í kaf. Stígvélaður fótur kom einu
sinni upp úr vatninu og höfuðið
reigðist upp yfir yfirborðið með
krampakennri hreyfingu. Augun
sneru upp og vatnið streymdi úr
munninum, sem myndaði þögult óp.
Svo hvarf allt undir vatnsyfirborðið
og það var ekkert að sjá, nema
stóð ofan á mér. Komdu, við skul-
um halda áfram. Hann tók fast í
handlegg hennar og ýtti henni burt
frá staðnum og út í aðalána. Við
mynnið nam hann staðar og leit
upp og niður eftir göngunum áður
en þau fóru út.
Það var engan að sjá- Bond leit
á úrið sitt. Það hafði stanzað klukk-
an þrjú. Hann leit á sólina, sem
var komin í vestur. Klukkan hlaut
að vera orðin fjögur núna. Hversu
miklu lengra mundu þau þurfa að
fara? Allt í einu fann Bond til
þreytu. Nú var leikurinn farinn að
æsast. Þó að skotið hefði ekki
heyrzt — og það hafði deyfzt vel
af því að því var hleypt af rétt
við líkama mannsins og einnig
mundi þéttur skógurinn draga úr
því, — yrði mannsins saknað, þegar
hinir leitarmennirnir hittust. Mundu
þeir snúa við og fara aftur upp
eftir ánni til þess að leita að mann-
inum? Sennilega ekki. Það mundi
verða orðið dimmt áður en þeir
vissu fyrir víst að hann væri týnd-
ur. Þeir mundu senda leitarflokk
Bond leit inn ( stór, reiðileg augu
hennar: — Fyrirgefðu, Honey. Ég er
hræddur um að ég hafi komið þér
í fjandans klípu. Ég skal segja þér
þetta allt í kvöld, þegar við kom-
umst til búðanna. Það var aðeins
óheppni að þú flæktist inn í þetta.
Ég á í dálitlu stríði við þetta fólk.
Það lítur út fyrir að það langi til
að drepa mig. Nú hefi ég ekki
áhuga fyrir neinu öðru, en að við
komumst burt af þessari eyju, án
þess að nokkur verði fyrir tjóni.
Nú hefi ég fengið nógar sannanir
til þess að næst get ég komið að
framdyrunum.
— Hvað meinarðu? Ertu ein-
hverskonar lögreglumaður? Ætlar
þú að reyna að koma þessum Kín-
verja í fangelsi?
— Það liggur nærri ,sagði Bond
og brosti við henni. — Að minnsta
kosti ert þú réttu megin í málinu.
Og nú skalt þú svara mér. Hvað
er langt til búðanna?
— Um það bil klukkutíma gang-
ur.
— Er auðvelt að fela sig þar, eða
Stúlkan hnussaði: — Allt í lagi,
herra Alvitur, sagði hún reiðilega.
— Þú skalt bara bíða.
Quarrel kom öslandi út úr trjá-
göngunum. Hann bar riffil. Hann
sagði afsakandi: — Það sakar ekki
að hafa aðra byssu, kapteinn. Það
lítur næstum svo út, að við gætum
þurft á því að halda.
Bond tók við byssunni. Þetta var
bandarískur hermannariffill. Rem-
ington. Eyjarskeggjar höfðu svo
sannarlega góð vopn. Hann rétti
Quarrel hann til baka.
Quarrel las hugsanir hans: —
Þetta eru slyngir náungar, kapteinn.
Þessi maður hefur laumazt næstum
hljóðlaust á eftir leitarmönnunum
til þess að gripa okkur, þegar við
kæmum fram úr fylgsninu, eftir að
hundarnir væru farnir framhjá.
Hann veit svo sannarlega hvað
hann er að gera, þessi doktor.
Bond svaraði hugsi: — Hann
hlýtur að vera snjall. Hann' ýtti frá
sér hugsunum sínum. — Nú skulum
við halda áfram. Honey segir að
það sé ekki nema klukkutíma gang-
_ VIKAN 23. tbl.