Vikan - 04.06.1964, Blaðsíða 40

utanborðsmótorar
STÆRÐIR:
3 hestöfl 18 hestöfl
5Vz - 28 -
gi/2 _ 40 -
VARAHLUTA- OG VIÐGERÐ-
ARÞJÖNUSTA
CUNNAR ÁSGEIRSSON H.F.
BlLAPRÚFUN
VIKUNNAR
Framhald af bls. 23.
beinum. Aftur í er sófi, allgóður,
og rúm ágætt fyrir tvo. Skran-
geymslur eru í hliðunum við aft-
ursætin, og skúffa fyrir aftan
aftursætið í Volkswagenstæl.
Mótorinn er aftan í og fer lítið
fyrir honum, þar mætti í hall-
æri setja dulítið af farangri. Ann-
ars er farangursrúmið að framan,
heldur lítið en þó ögn skárra en
í VW.
Ókosti hefur bíllinn að sjálf-
sögðu líka, og þann helztan, að
mér finnst hann töluvert of dýr,
miðað við það sem hann hefur
upp á að bjóða. Ef hann væri í
kringum 130—135 þúsund, myndi
ég — ef ég ætti peninga og væri
í bílahugleiðingum — velta tals-
vert vöngum yfir honum. Það eru
einkum fjögur atriði, sem ég
myndi setja fyrir mig við BMW:
Hurðarhúnarnir eru versta ólán.
Það þarf tvö handtök til að opna
bílinn. Fyrst þarf að ýta á hnapp,
og þá kemur handfang út úr
hurðinni framar. Nú þarf að
sjálfsögðu að taka í þetta hand-
fang, en ef maður sleppir hnappn-
um til þess að grípa handfangið,
hleypur það óðar aftur inn í
hurð.
Ef ekilsætið er í þægilegri
stöðu til þess að setjast í það,
næ ég ekki fram í fótstigin. Og
þá er erfitt að aka. Nú færi ég
sætið svo framarlega, að fæturn-
ir nái sínum stjórntækjum, en
þá kemst ég ekki út aftur nema
renna sætinu aftar, eða snúa mér
við og skríða út á fjórum fótum.
Vinnslan er heldur slöpp. Enda
er vélin lítil, tveggja strokka
fjórgengisvél, 32 ha. v. 500 snún-
inga, og eyðir ekki miklu. Mig
minnir að hún sé gefin upp fyrir
að nota 5—6 1. pr. 100 km. Ég
vildi heldur eyða einum líter
meira og hafa meiri tögg. En hún
er loftkæld, og það er óneitan-
lega kostur.
Og svo síðasti ókosturinn, sem
ég myndi setja fyrir mig: Hjól-
in eru smá og veigalítil. Ég held
mig hafa sannreynt það, að það
er betra á okkar landi að hafa
tiltölulega stór hjól undir bílun-
um.
Þetta er sjálfsagt sterkur bíll
og vandaður, en hann er að mín-
um dómi of dýr miðað við það,
sem hann hefur upp á að bjóða,
en verðið er kr. 148.500,00.
S. H.
NÆTURHVÍLD í
NUEVO LEON
Framhald af bls. 13.
— Af hverju er það ómögu-
legt? spurði ég.
— l'lg get ekki látið ykkur
hafa eitt herbergi, því þér og
senorita megið ekki sofa saman
í Reforma hótel. Ég mun láta
ykkur hafa sitt herbergið hvort,
senor og senoritu.
Konan mín lyfti hönd sinni
og sýndi honum giftingarliring-
inn.
Hann horfði óviss á hann.
—- Ég hef verið gift í sjö löng,
löng ár, senor, sagði hún.
— Ég bið yður að fyrirgefa,
senora, sagði hann alvarlegur.
—• Ég er, alveg hissa á hegðun
ininni. Ég bið yður margfaldlega
fyrirgefningar.
Okkur létti stórlega, og lögð-
um af stað í áttina að stiganum.
Þegar við vorum komin hálfa
leið, snerum við okkur við og
sáum að hóteleigandinn var enn
við afgreiðsluborðið. Hann
grúfði sig enn yfir gestabókina,
ineð gleraugun á nefinu, og rýndi
i línurnar tvær, sem ég hafði
skrifað.
— Hér hafa orðið stórfelld
mistök, sagði hann og horfði á-
sakandi á okkur. -—- Senora,
eiginmaður yðar er ekki enn
kominn. Hvenær eigið þér von
á honum?
Konan min og ég litum hvort
á annað og vissum ekki hvað-
an á okkur stóð veðrið.
— Um hvað eruð þér að tala?
sagði hún og sneri aftur að af-
greiðsluborðinu. — Þessi maður
hérna er eiginmaður minn,
senor.
Hann leit einu sinni enn í
gestabókina. Svo rétti hann úr
sér og hristi höfuðið.
— Það er ómögulegt.
— Hvers vegna? spurði hún.
— Eiginmaður yðar er ekki
ennþá skráður i bækur Reforma
hótels. Þegar hann kemur, verð-
ur hann að rita nafn sitt i þessa
bók, áður en hann má deila her-
bergi með yður, senora.
Hann liorfði á okkur, hvass-
ari í bragði en nokkru sinni
fyrr.
— Hvað í ósköpunum eigum
við að gera? spurði konan mín
uppgefin og sneri sér að mér.
— Ég veit það ekki, sagði ég.
—- Ég veit svei mér ekki, hvað
við eigum að gera.
Meðan við stóðum þarna í
ráðaleysi, tók hóteleigandinn
tvo lykla og lagði af stað til
stigans. Við fylgdum þögul eftir,
því við þorðum ekki að segja
aukatekið orð, ekki einu sinni
í hvíslingum.
Þegar við komum upp á aðra
hæð, opnaði hóteleigandinn dyr
og benti konunni minni að ganga
inn. En þegar ég ætlaði að fylgja
lienni eftir, varnaði liann mér
vegarins.
— Nei, senor, sagði hann og
hristi höfuðið. Það er ómögu-
legt.
Konan mín tyllti sér á tá og
horfði á mig yfir öxl hans. Hún
— VIKAN 23. tbl.