Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 13

Hva3 þarf ógift kona að hafa, til
þess aS lifa innihaldsríku og ónægju-
legu lífi? Bezt er aS byrja á því, aS
telja upp þaS sem hún þarf ekki aS
hafa.
Mikil fegurS eSa peningar er ekki
nauSsynlegt og persónuleiki eins og só,
sem Marlene Dietrich hefur og töfrar
allt umhverfiS, er heldur ekki ómiss-
andi.
Aftur ói móti á aS vinna úr því
hróefni, sem fyrir hendi er — sem er
konan sjólf — og þar mó aldrei slaka
ó! Fyrst og fremst verSur aS þroska
og fóga stílinn — en hver kona hefur
sinn eiginn persónulega stíl, og þaS
er um aS gera aS draga hann fram
í dagsljósiS, hlúa aS honum og rækta
eins og hann væri orkídea. ÞaS er
alltaf gott aS hafa heilann í sæmi-
legu standi, en hann þarf ekki aS
geta ráSiS viS atómsprengjuna — þaS
nægir ef hann skilur fólk og almenna
hluti.
Þá er komiS að því, sem æskilegt
væri.
Ógift kona ætti aS hafa íbúS fyrir
sig — sama hve lítil og ómerkileg hún
er.
Líka verSur hún aS sjá um, aS vera
ekki meS barnaspik á sér hér og þar
— slíkt á aSeins viS á börnum.
Hún verSur að geta búið til góSan
mat, og hún verSur aS stunda starf,
sem hún hefur áhuga á. Þessir hlut-
ir eru ekki nauðsynlegir til að lconan
giftist, heldur til þess aS hún geti
verið ógift og haft það gott.
KARLMENNIRNIR í LÍFI ÓGIFTU
KONUNNAR.
Ógifta konan verður oft KONAN i
lífi einhverra manna, jafnvel kvæntra
manna, en þaS þarf ekki aS tákna það,
að hún hafi náiS samband viS þá.
Hún verSur sú kona, sem þá dreymir
um, þegar þeir vilja flýja tilbreyting-
arleysi daglega lífsins. ÞaS er þægi-
leg tilfinning fyrir ógifta konu, aS
vita að hún er elskuð og dáS — og
það þarf ekki aS valda eiginkonun-
um neinum óþægindum.
En hvað sem því líSur, væri ekki
úr vegi aS líta á þá menn, sem eru
lausir og liðugir, og það má flokka
þá í nokkra hópa.
ÓKV/ENTU OG GLÆSILEGU MENN-
IRNIR.
Það eru þeir menn, sem helzt kæmi
til greina að giftast — en þeir eru
bara svo fáirl
ÓKVÆNTIR, EN EKKI SÉRLEGA GLÆSI-
LEGIR.
Þeir hafa auSvitaS þann kost, að
ekkert hindrar þá í hjónaband — en
samt . . . Oftast eru þeir ólaglegir,
leiðinlegir, snobbaSir, taugaveiklaSir,
mömmudrengir eða guð má vita hvaS.
Það er nóg til af þeim — þaS er hægt
aS fá eins marga af þeim og hver
villl
KVENNABÓSARNIR.
Stundum gætu þeir heyrt undir flokk-
inn hér næst á undan, en þar sem
þeir eiga allir ýmislegt sameiginlegt,
er rétt aS setja þá í sérflokk.
Eiginlega er engin ung stúika reiðu-
búin að ganga í hjónaband, sem ekki
hefur kvalizt í ástasambandi viS
kvennabósa. Það heyrir beinlínis undir nauð-
synlegt uppeldi, þótt þaS sé ekki alltaf auð-
velt.
Það er a.m.k. tvennt, sem allir kvenna-
bósar eiga sameiginlegt, en það er ómót-
stæSileg þrá eftir að gera ungar stúlkur ást-
fangnar af sér, og svo óstjórnleg hégóma-
girni, sem gerir þá aS þrælum klæðsker-
ans síns.
Það versta viS ástarævintýri með kvenna-
bósa, er hve það fer illa meS sjálfsvirðingu
stúlkunnar. ÞaS er ekki aSeins það, aS hann
vill undir engum kringumstæðum kvænast,
heldur fremur hitt, aS stúlkan er gerir sér
fullkomnlega Ijóst, aS hann er henni engan
veginn samboðinn. Hann er grimmur og hefur
yndi af að kvelja á drengjalegan hátt, en
samt getur hún ekki yfirgefiS hann. Hann
kallar á lægstu kvatirnar í eðli hennar. Hún
leggur sig niður við að gera ýmislegt, sem
annars væri henni fjarlægt, eins og aS leita
að varalit á glösum í íbúSinni hans og stel-
ast til að lesa bréf, sem hann hefur fengiS
frá öðrum stúlkum — reyndar hefur hann
venjulega lagt þau á þá staSi, sem hún
kemst ekki hjá því að rekast á þau. Kvenna-
bósinn er líka eini karlmaðurinn, sem ekki
fyllist skelfingu við að stúlkan fái móður-
sýkiskast. Hann tekur þaS sem gullhamra
og viðurkenningu á sjálfum sér.
Uppeldislegt gildi ástarævintýris meS
kvennabósa er aðallega fólgiS í því, aS þaS
sópar burtu í eitt skipti fyrir öll draumnum
um „prinsinn".
Slíkt ástarævintýri hefur óneitanlega líka
sínar björtu hliSar. Hann er ókvæntur og
freistandi eiginmannsefni í byrjun. Hann
er þolinmóSur og tillitsamur. Hann sendir
blóm og gjafir. Hann er lika sú mannteg-
und, sem getur fengið stúlku til að trúa því
um stund, að hún sé Audrey Hepburn, sem
sé aS læSast fram hjá hallarverðinum á
stefnumót meS Gregory Peck.
En þaS er sama hve margar aðvaranir
eru gefnar móti kvennabósum — allar stúlk-
ur ganga beint í gildruna, og má þar eflaust
telja aðalástæSuna þá, aS hann fær þær
til að trúa, að þær séu frábrugSnar öllum
öðrum konum. Ævintýrið endar aSeins á tvo
vegu: Hann verSur þreyttur á fórnarlambinu
og snýr sér að því næsta, eða stúlkan verS-
ur leiS á grimmd hans og flýr.
KVÆNTI MAÐURINN.
Kvænti maðurinn, sem er á hnotskóg eftir
ævintýrum utan hjónabandsins vekur venju-
lega hneykslun. Oft á hann hana skiliS.
Venjulega er það ekki konan hans, sem
ekki skilur hann. Hún þekkir hann út og inn.
Það er vinkonan, sem er skilningssljó! Hún
getur ekki skilið, hvers vegna hann skilur
ekki viS konuna sína.
Svarið liggur í augum uppi. Hann vill
ekki skilja. Vegna barnanna, vegna kunn-
ingjanna, og í flestum tilfellum vegna þess
að hann hatar alls ekki konuna sína. ÞaS
getur veriS aS hann sé dálfitS þreyttur á
henni, en í rauninni eru þau enn beztu vin-
ir. Og því aðgangsmeiri sem vinkonan verð-
ur, þess betur kann hann að meta konuna
sína. ÞaS er því aSeins ein ráSlegging, sem
á erindi til þeirra stúlkna, sem eru meS
Framhald á bls. 41.
Skynsöm og ástúðleg eiginkona
getur hvenær sem er fengið
manninn sinn aftur.
VIKAN 24. tbl. —