Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 22

Framhalds
sagan
16. hlutl
efftir
Lindsay
Hardy
ERKIHERTOGINN OG HR.PIMM
—- Aulabárðar, báðir tveir,
sagði Mr. Pimm, — það er alveg
eins gott að tala við vegginn og
ykkur. Ég þoli þetta ekki, þetta
er svívirðing. Eddie burt með
þig, hvar er síminn?
Julian sagði: ■— Nú er aftur
komið að okkur. Pimm, þú seg-
ir ekki orð við Matildu frænku.
— Til fjandans með þig, þrjót-
urinn þinn. Jæja þá, hvað á ég
að gera.
— Þú átt að setjast niður og
skrifa blítt og kurteist bréf, þar
sem þú neitar að taka við þess-
um 50 þúsund dollurum.
-— Það skal aldrei verða.
— Svona nú, að skrifborðinu
með þig. Gerðu nú einu sinni
eins og þér er sagt.
Þeir s<?ttu hann beinlínis við
skrifborðið, tóku hettuna af
pennanum hans og réttu honum
pappírsörk.
— En hvernig á ég að orða
það? sagði Mr. Pimm. — Hvað
í ósköpunum get ég sagt?
Julian sagði: — Þér hlýtur að
detta eitthvað í hug: Segjum: —
Aaaa — Kæra Miss Matilda. Ég
met mjög þetta örlæti Annabelle.
En þar sem búið er að fletta ofan
af okkur, þá . . .
— Vitleysa, sagði Mr. Pimm,
— svona á alls ekki að segja það.
Hann vöðlaði saman pappírsörk-
inni, sem þeir höfðu gefið hon-
um og tók fram aðra, til þess
að sýna þeim, að hann skyldi
sjálfur semja bréfið. Hann sat
hugsi stundarkorn, síðan tók
hann að skrifa.
Bréfið var borið út næsta
morgun, en það hljóðaði þannig:
Kæra Miss Matilda!
Þótt ég sé mjög hrærður og
þakklátur fyrir þennan vin-
semdarvott Annabelle, þá
veiztu nú, að við erum alls
ekki verðugir þess að þiggja
þetta. Og jafnvel þótt við vær-
um það, þá álít ég — og ég
veit að Henri og Julian þykir
jafn vænt um Annabelle og
mér — að við gætum á engan
hátt þegið umbun fyrir að
bjarga Annabelle í Tangier,
því að björgunin er minnst
okkur að þakka. Með beztu
kveðjum.
Þinn iðrandi aðdáandi,
Timothy Pimm.
Matilda las bréfið aftur og aft-
ur, þar til hún kunni það utan að.
Hún lagði það frá sér og stóð
hugsi með veikt bros á vör og
leit í áttina til Villa Marguerite.
Næstu dagana tók Annabelle
upp á því að koma og fara hve-
nær sólarhringsins sem henni
sýndist, án þess að segja nokkr-
um, hvað hún væri að gera eða
með hverjum hún væri, og hún
forðaðist að svara nokkrum
spumingum varðandi fjarveru
sína. Peggy var loks komin á þá
skoðun, að hún væri búin að fá
nóg af Suður-Frakklandi. Hún
varð að komast í burtu áður en
það varð um seinan, á meðan
hún var enn nægilega sterk til
þess að taka ákvörðunina. Hún
varð strax að flýta sér heim til
Pasadena, ef ekki átti að fara
illa. Augustus Green vissi ekki
hvað hann átti að hugsa, hann
var alveg orðinn ringlaður. Hvers
vegna þurfti þessi bannsettur Mr.
Pimm að hafna þessum 50 þús-
und dollurum? Hvers vegna gat
hann ekki verið heiðarlegur og
ósvikinn þorpari, svo að maður
vissi, hvar maður hefði hann?
Hvers konar menn voru þetta
eiginlega? Þeir komu manni gjör-
samlega úr jafnvægi. Og Matilda
frænka tók ailaf öðm hverju
fram bréfið frá Mr. Pimm. Og
hún komst að því gegnum króka-
leiðir, að Annabelle var nú í
mjög vafasömum félagsskap, og
hún var jafnvel farin að óska,
að aldrei hefði verið flett ofan
af Julian. Henri og Mr. Pimm.
Einkum þó Mr. Pimm. Og þegar
komið var að yfirheyrslunum i
Nice, ákvað hún að láta til skar-
ar skríða.
16. KAFLI.
Það var heldur hvasst þennan
dag. Mr. Pimm gekk fram og
aftur um ganginn heima hjá sér
klæddur í slopp, barði á hurð-
irnar og hrópaði að tími væri til
þess kominn að Henri og Julian
færu á fætur, eða ætluðu þeir
að liggja í rúminu allan liðlang-
an daginn? Þá heyrðist rödd Juli-
ans neðan úr stofu, hvað var
eiginlega að honum? Þeir höfðu
verið á fótum í marga klukku-
tíma. . Mr. Pimm varð bálvond-
ur.
Þegar þeir voru Joks ferðbúnir,
sagði Henri: — Það er eitt sem
við höfum ekki hugsað út í, og
það er tími til þess kominn að
við gerum það.
— Hvað er það? sagði Mr.
Pimm.
— Hún hlýtur að verða þarna,
og hvernig eigum við að horfast
í augu við hana? Hvað eigum
við að segja við Matildu frænku?
— Aulabárðurinn þinn, sagði
Mr. Pimm. — Ég hefi ekki hugs-
að um annað í marga daga.
Heima í Villa Florentina sagði
Matilda frænka Peggy og Anna-
belle að flýta sér, síðan gekk
hún upp á loft. Hún kallaði nið-
ur: — Augustus, þú ert tilbúinn,
er það ekki?
Green sagði: — Matilda, ég er
búinn að standa hérna í 12 mínút-
ur og 35 sekúndur .
— Jæja þá, á meðan Anna-
belle er að laga á sér hattinn,
viltu þá ekki láta Louis koma
með bílinn?
— Matilda, Louis er búinn að
bíða fyrir utan svo lengi, að mót-
orinn er sennilega orðinn kaldur
aftur.
— Nújá, ég vildi bara ekki
þurfa að bíða.
Annabelle og Peggy komu nú
niður stigann. Peggy sagði: —
Það vill víst enginn minnast á
það, en það er eitt, sem við þurf-
um að hugsa um.
Matilda frænka sagði: — Hvað
er það?
— Auðvitað vitum við, að þeir
verða þarna. Og hvað eigum við
svo að segja, þegar við stöndum
auglitis til auglitis við Julian,
Henri og Mr. Pimm?
Matilda frænka sagði: — Þú
þurftir svo sem ekki að minna
mig á það, stúlka mín. Ég hefi
ekki hugsað um annað í marga
daga.
Þegar Mr. Pimm gekk upp
tröppurnar á Palais de Justice í
Nice, þyrptust að honum ljós-
myndarar.
— Aha, sagði hann. — Þarna
er þessi Malraux.
Malraux stóð ásamt fleiri
mönnum þarna skammt frá.
Hann kom til þeirra og bauð
þeim góðan dag. Hann sagði, að
ef allt gengi vel, þá þyrfti yfir-
heyrslan ekki að taka nema einn
dag. Auðvitað yrði þeim ekki
leyft að fara inn í réttarsalinn
22 — VIKAN 24. tbl.