Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 24

ÞaS sem óður er komið:
Bond er sendur til Jamaica til
þess að grennslast fyrir um hvarf
tveggja starfsmanna brezku leyni-
þjónustunnar, og kemst brótt á spor,
sem leiðir hann til Krab Cey, eyjar
í einkaeign dr. No. Só leyfir eng-
ar heimsóknir til eyjarinnar og þyk-
ir mjög dularfullur. Ásamt aðstoð-
armanni sínum, Quarrel, laumast
Bond fil eyjarinnar um nótt. í dög-
un hitta þeir Honey ó sfröndinni,
en hún er komin til að safna skelj-
um. Varðbótur frá dr. No finnur,
hvar þau hafa gengið á land og
heldur uppi skothríð á ströndina,
en þau sleppa ómeidd. Síðan fikra
þau sig upp á eyna og tekst að
villa um fyrir leitarmönnum á landi,
og komast loks að vatninu, þar
sem rústir af búðum fuglavina
standa. Quarrel og Honey er ekki
rótf, sögusagnir um eldspúandi
dreka, sem öllu eyðir, fylla hugi
þeirra, og loks finna þau för eftir
eitthvað, sem Bond ekki skilur, hvað
getur verið. Þau fylgja förunum.
Förin beygðu í áttina að vatn-
inu og hurfu út í það. Bond langaði
til þess að fylgja þeim út í vatnið,
en þau þorðu ekki að fara út á
bersvæði. Þau héldu áfram niður-
sokkin hvert í sínar eigin hugsan-
ir.
Smám saman dó dagurinn út
bak við sykurreyrinn og að lokum
benti stúlkan gegnum runnana og
Bond sá sandrif, sem lá út í vatn-
ið. A miðju rifinu voru þykkir runn-
ar af fenjagróðri og um miðja leið-
ina upp að þeim, ef til vill um
hundrað metra frá ströndinni, leif-
arnar af brenndum kofa. Þetta virt-
ist sæmilega öruggur staður til að
gista á eina nótt og vel varinn af
vatninu á báðar hliðar. Það var
komið logn og vatnsyfirborðið var
kyrrt og girnilegt. Það yrði dásam-
legt að fara úr þessum skítugu
skyrtum og þvo sér í vatninu og
leggjast svo niður til svefns á harð-
an og þurran sandinn.
Sólin hvarf bak við fjallið. Það
var ennþá dagur á austurhluta
eyjarinnar, en svartir skuggarnir
voru á leið yfir vatnið og mundu
brátt leggjast yfir austurhlutann
líka. Froskarnir vöknuðu og höfðu
hærra en á Jamaica. Þeir espuðu
sig meir og meir þangað til tístið
í þeim fyllti loftið.
Fólkið var nú komið að sandeyr-
inni og lagði af stað út á hana f
einfaldrl röð. Þau komu að rjóðr-
inu með lelfunum af kofum varð-
anna. Þessl dularfullu spor voru
þvert yfir skagann, gegnum rjóðrið
og yfir runnana í kring, þvers og
24 — VIKAN 24. tbl.
krus út í vatnið beggja megin eins
og, hvað sem þetta var, hefði troð-
ið staðinn gjörsamlega niður. Marg-
ir runnarnir voru brunnir eða sviðn-
ir. I miðju rjóðrinu voru leifar af
eldstæði sem var gert úr kóralhell-
um og í kringum það lágu mis-
munandi illa farnir pottar og dósir.
Þau leituðu í nágrenninu og Qu-
arrel fann slatta af óopnuðum
dósum með svínakjöti og baunum.
Stúlkan fann krumpinn og óhrein-
an svefnpoka. Bond fann litla leð-
urpyngju með fimm eins dollara-
seðlum, þremur Jamaicapundum og
nokkrum silfurpeningum. Fyrrver-
andi íbúar þessa staðar höfðu sann-
arlega yfirgefið hann mjög skyndi-
lega. Þau héldu áfram lengra út á
sandeyrina. Gegnum runnana sáu
þau Ijósin glitra frá fjallinu hinum
megin við vatnið, ef til vill í um
tveggja mílna fjarlægð. Að austan-
verðu var ekkert að sjá nema blá-
svart glit vatnsins undir dökknandi
himni.
Bond sagði: — Það ætti að fara
vel um okkur hérna ef við höfum
vit á því að kveikja ekki eld..í fyrsta
lagi ættum við að þvo okkur vel.
Honey, þú mátt hafa fremri end-
ann af sandeyrinni, en við verðum
að innanverðu. Komdu svo í mat
eftir um það bil hálftíma.
Stúlkan hló: — Eigum við að
vera í fötum?
— Auðvitað, svaraði Bond. —
Buxum.
Quarrel sagði: — Kapteinn, ég
ætla að opna þessar dósir og ganga
frá öllu fyrir nóttina á meðan það
er einhver skíma. Hann rótaði í
bakpokanum. — Hér eru buxurnar
þínar og byssan þín. Brauðið er nú
ekki neitt glæsilegt lengur, en það
er bara blautt. Það er svo sem allt
í lagi með það, en ætli það sé ekki
betra að vita hvort það þornar
ekki með morgninum. Ég held að
við ættum frekar að éta upp úr
niðursuðudósunum núna og geyma
það sem við erum með. Niðursuðu-
dósir eru þungar og við eigum þá
nóg að éta á morgun.
— Allt í lagi Quarrel, sagði Bond.
— Ég treysti þér til að sjá um mat-
seðilinn. Hann tók byssuna og blaut-
ar buxurnar og gekk niður að vatn-
inu sömu leið og þau höfðu kom-
ið. Hann fór úr skyrtunni, fór út
í vatnið og lagðist niður. Vatnið
var mjúkt, en óþægilega heitt. Hann
tók upp hnefafylli af sandi og not-
aði hann fyrir sápu. Svo lá hann
kyrr og naut þagnarinnar og vatns-
ins.
Stjörnurnar virtust fölar á nætur-
himninum, sömu stjörnurnar, sem
STOLKAN HLÓ: - EIGUM VIÐ AÐ VERA f FÖT-
UM?
sagan
sem verið hefur metsölubók um allan
heim.
9. hluti
Sagan hefur verið kvikmynduð og kvik-
myndin verður sýnd í Tónabíói að lok-
inni birtingu.