Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 39

við hefðum gift okkur allt að einu.
Þau bjuggu í Kongó fyrsta kastið,
en það varð sífellt órólegra þar.
Þar við bættist, að hinir og þessir
aðilar, hér og þar í Afríku, vildu
fó Serge til þess að rannsaka nóm-
ur eða nómumöguleika. Og sam-
an leituðu.þau hjónin að úraníum
í Mayombé, gulli í Oubangui og
Tchad og loks að demöntum í
Guineu. Þau ferðuðust um Sudan,
Belgísku Kongó, Nigeríu og Sene-
gal. Og ó meðan þau voru ó þess-
um flækingi, var sementsverksmiðj-
an þeirra ( Kongó þjóðnýtt. Þau
seldu það litla, sem ekki hafði ver-
ið þjóðnýtt af eigum þeirra, og
fluttu heim til Frakklands með
Cyril litla, elzta soninn. Þeim heppn-
aðist að fá tvö lítil herbergi og
ennþá minna eldhús á verkstæðis-
lofti í Versölum, og Anne ætlaði að
taka upp blaðamennskuna á ný.
Serge tók að leita sér að vinnu, en
þrátt fyrir staðgóða þekkingu hans
og mikla reynslu vildi enginn hafa
hann. Hann var yfir 40 ára gamall,
og alls ekki sá eini, sem nú hafði
flúið heim til Frakklands frá nýlend-
unum. Til þess að hafa eitthvað
fyrir sig að leggja, skrifuðu þau
saman bókina ,,Le coeur des béstes
sauvages" (Hjörtu villidýranna), þar
sem Serge segir frá ævintýrum sín-
um í ýmsum löndum. Með þessa
sögu fóru þau til bókaforlagsins
Opera Mundi, og kynntust þar Gér-
ald nokkrum Gauthier. Tókst með
þeim góður kunningskapur, og það
var hann, sem stakk upp á því, að
þua skrifuðu saman „sögulega
skáldsögu", þ.e.a.s. skáldsögu
byggða á sögulegum staðreyndum
Þau sneru aftur heim til s(n og
tóku að velta þessu fyrir sér. Un
hvað áttu þau að skrifa? Napóleons-
tímann? Nei, hann var útjaskaður.
Richelieusartímann? Nei, Alexand-
er Dumas var búinn að þurrmjólka
hann. Nei, það varð að vera eitt-
hvað annað. Eitthvað í stíl við
amerísku borgarastyrjöldina. Eitt-
hvað svipað ,,Á hverfanda hveli".
Eitthvað, sem væri nógu ferskt til
þess, að allir Fransmenn þekktu til
þess, en þó nógu langt undan til
þess, að auðvelt væri að fella það
inn í skáldsögu með tilbúinni aðal-
hetju.
Það varð að ráði, að þau sneru
sér að hallárbókasafninu í Versöl-
um, og fengu að fara þar í gegn-
um bréf og skjöl frá fyrri tímum.
Þau lásu bréf, sem höfðu farið
milli Madame de la Montespan og
bróður hennar, hertogans af Viv-
onne, bréf Louise de la Valliéres,
dagbækur Loðvíks XIV, bréfin, sem
hin spánska drottning hans, Maria
Teresia, skrifaði foreldrum sínum
og bróður. Þau lásu stríðsdagbækur,
matseðla, annála, Ijóð hirðskáldsins
Lorets og dreifimiða með verkum
götuskáldanna um þekkta menn
samtímans, sem samsvöruðu
hneykslis og kjaftasögublöðum nú-
tímans. Þau unnu eins og þrælar,
lásu, skrifuðu hjá sér, grufluðu,
fengu hugmyndir. Þua rákust á
Philippe du Plessis-Belliére — hann
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
I
VIKAN 24. tbl. — 2Q