Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 47

TRELLEBORG
ÞEGAR UM HJÚLBARÐA ER AÐ RÆÐA
TRELLEBORG
HJÚLBARÐAR
ÝMSAR STÆRÐIR
Söluumboð: HRAUNHOLT VIÐ MIKLATORG
GUNNAR ÁSGEIRSSON H.F.
sást ekki. Þá tók ég kassann með
kóngulónni og gekk og gekk þang-
að til ég kom að húsi hvíta manns-
ins. Það var mjög dimmt og ég
óttaðist að ég kynni að rekast á
einhvern á veginum, en ég sá eng-
an. Ég beið í garðinum hans inn
á milli runnanna og horfði á hann
fara í rúmið. Svo klifraði ég
upp í tré og komst upp á svalirn-
ar hans. Þar beið ég þangað til
ég heyrði að hann var farinn að
hrjóta, og þá skreið ég gegnum
gluggann. Hann lá allsber í rúm-
inu undir moskitónetinu. Ég lyfti
upp brúninni á netinu og opnaði
kassann og hristi kóngulóna ofan
á magann á honum. Svo fór ég út
og heim.
— Guð almáttugur! sagði Bond
skelfdur. — Hvað kom fyrir hann?
Hún sagði glaðlega: — Hann var
heila viku að sálast. Það hlýtur
að hafa verið hroðalega sárt. Mað-
ur deyr hægt ef svarta ekkjan bít-
ur mann. Galdramaðurinn segir, að
það sé engin dauðdagi vern. Hún
þagnaði. Þegar að Bond sagði ekk-
ert, sagði hún áköf: — Ég gerði
ekkert rangt, finnst þér það?
— Ég mundi nú ekki gera þetta
að vana mínum, sagði Bond rólega.
— En ég get ekki sagt að ég geti
áfellzt þig úr því sem komið var.
Og hvað gerðist svo?
— Nú, svo varð bara allt gott
aftur. Ég hafði nóg að gera að
afla mér matar og auðvitað lang-
aði mig allra mest til þess að safna
peningum svo ég gæti fengið nefið
á mér lagað aftur. Þetta var reglu-
lega fallegt nef áður en það var
brotið. Heldur þú að læknarnir geti
gert það eins gott og að það var?
— Þeir geta gert það alveg ná-
kvæmlega eins og þú segir þeim,
sagði Bond. — Hvernig fórstu að
þv( að afla þér fjár?
— Það var alfræðiorðabókin. [
henni stóð að fólk safnaði skeljum.
Að það væri hægt að selja sjald-
gæfar skeljar. Ég talaði við skóla-
stjórann, án þess að segja honum
leyndarmálið mitt auðvitað, og
hann komst að því, að það er til
amertskt tímarit, sem heitir Nautil-
ius og er fyrir skeljasafnara. Ég
hafði akkurat nógu mikla peninga
til þess að gerast áskrifandi að því
og fór að svipast um eftir skeljum
sem að stóð í blaðinu að fólk vildi
kaupa. Ég skrifaði kaupmanni (
Miami og hann byrjaði að kaupa
skeljar af mér. Það var spennandi.
Auðvitað gerði ég margar vitleysur
til að byrja með. Ég hélt að fólk
vildi kaupa fallegustu skeljarnar,
en það er ekki. Oftast nær vill það
helzt þær Ijótustu. Og þegar ég
fann þessar, sem voru nógu sjald-
gæfar, hreinsaði ég þær og bónaði
til þess að láta þær líta nógu vel
út. Það er líka vitlaust. Fólk vill fá
skeljarnar nákvæmlega eins og þær
koma úr sjónum með skepnunum I
og allt það. Svo að ég fékk formalín
hjá lækninum og setti það inn (
lifandi skeljar til þess að þær rotn-
uðu ekki og sendi þær svo til manns-
ins ( Miami. Það var ekki fyrr en
um það bil fyrir réttu ári sem ég
hafði lært að gera þetta rétt og
nú er ég búin að safna fimmtán
pundum. Ég hélt núna, þegar
ég vissi hvernig fólkið vildi fá
þær og ef ég væri heppin,
þá ætti ég að geta safnað
að mninsta kosti fimmtíu pundum
á ári. Og eftir ttu ár gæti ég þá
farið til Amerlku og látið gera þessa
aðgerð. Og svo, sagði hún og hló
glaðlega, barði hamingjan aldeilis
að dyrum. Ég fór hingað til Crab
Key. Ég hafði komið hingað áður,
en það var aðeins fyrir jólin og
þá fann ég þessar skeljar. Þær voru
ekkert athyglisverðar að sjá, en ég
sendi eina eða tvær til Miami og
maðurinn skrifaði aftur eins og skot
og sagði að hann skyldi kaupa eins
margar og ég gæti látið hann hafa
fyrir fimm dollara hverja ef þær
væru heilar. Hann sagði að ég
yrði að þegja eins og múmía um
það hvar ég fyndi þær, þv( að
annars mundi ég eyðileggja mark-
aðinn og verðið mundi verða minna.
Þetta er eins og að eiga einkagull-
námu. Nú getur vel verið að ég
geti safnað mér nógum peningum
á fimm árum. Þess vegna var ég
svona vör um mig þegar ég sá
þig á ströndinni minni. Ég hélt að
þú hefði komið til að stela skelj-
unum m(num.
Framhald ( næsta blaði.
ERKIHERTOGINN OG
HR. PIMM
Framhald á bls. 23.
ið að dyrum, beið hún um stund,
en fór síðan inn.
— Mr. Pimm, kallaði hún. —
Mr. Pimm, ertu þarna?
Ekki bólaði á neinum.
— Eddie Bell, Mr. Pimm, er
nokkur hér?
Hún hefði getað heyrt saumnál
detta.
— Mr. Pimm, kallaði hún upp
á loft. — Þú hlýtur að vera héma
einhvers staðar, hvar ertu?
Skyndilega skaut Mr. Pimm
upp kollinum. — Kæra Miss Mat-
ilda, hrópaði hann, — það gleður
mig innilega að sjá þig, alveg
innilega.
Matilda frænka hvessti á hann
augun. — Það er óþarfi að vera
með þessi látalæti, Mr. Pimm.
Ég læt ekki blekkjast enn einu
sinni.
Mr. Pimm hrökk við.
— Og mergurinn málsins er
sá, að þú hafðir hvorki hugrekki
né nægilega kurteisi til að bera
til þess að bíða eftir mér í dag.
Mr. Pimm tvísteig. — Þetta er
því miður alltof satt.
— Eftir allar þessar blekking-
ar, þá geri ég ráð fyrir að þú
hafir vonazt til að þurfa aldrei
að sjá mig aftur.
Mr. Pimm vissi ekki hvað hann
átti að segja. Hann reyndi að
tauta einhverjar afsakanir, en
VIKAN 24. tbl. —