Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 45

HVERNIG DÆMIR ÞU?
Afdrifarík
dúklagning
Jón Jónsson rak umfangsmikla vefnaðarvöruverzlun hér í
borg. Hinn 1. júní 1961 tók hann g leigu verzlunarhúsnæði að
Litlatorgi 3. Leigusalinn var Helgrímur Hafliðason. Um leigu-
mála þennan var gerður skriflegur samningur. Þar var m.a.
tekið fram, að leigutíminn skyldi vera til 1. júní 1966, en leigu-
gjaldið kr. 5.000,00 á mánuði, en það skyldi greiðast fyrir
fram, hinn 1. hvers mánaðar. Leigusali skuldbatt sig til að
annast allt viðhald hins leigða húsnæðis á sinn kostnað.
í viðskiptum þeirra Jóns Jónsson og Helgríms bar ekkert
til tíðinda, fyrr en í ársbyrjun 1963. Þá kvartaði Jón munn-
lega yfir því, að gólfdúkar verzlunarinnar væru slitnir og
öldungis óhafandi í opinberu verzlunarhúsnæði. Þessari kvört-
un sinnti Helgrímur ekki. Eigi heldur sinnti hann skriflegri
kröfu Jóns í þessum efnum, þar sem Jón skýrði jafnframt
frá því, að hann myndi sjálfur á kostnað leigusala sjá um
nýja dúklagningu, ef eigi yrði úr l)ætt innan tiltekins frests.
Nú sneri Jón sér til borgardómara og óskaði eftir dóm-
kvaðningu tveggja skoðunar- og matsmanna, hæfra og óvil-
hallra, en þeir skyldu meta, hvort nauðsyn bæri til endur-
nýjunar dúkanna og einnig, hve mikið kosta myndi ný dúk-
lagning.
Niðurstaða hinna dómkvöddu skoðunar- og matsmanna var
á þann veg, að nauðsyn bæri til, að nýir dúkar yrðu lagðir,
en kostnaður við slíka lagningu myndi nema kr. 8.800,00, ef
miðað væri við allgóða tegund dúks. Kostnaður við mats-
gerðina nam kr. 2.700,00. Jón lét framkvæma dúklagninguna.
Hann tilkynnti síðan Helgrími þessar ráðstafanir og enn-
fremur, að hann myndi draga kostnaðinn við dúklagninguna
og matskostnaðinn, alls að fjárhæð kr. 11.500,00 frá leigu-
gjaldinu að svo miklu leyti, sem til hrykki.
Samkvæmt framansögðu taldi Jón sig óskyldan til að greiða
húsaleiguna fyrir janúar, febrúar og hluta af marz 1963 í
peningum, heldur yrði þar um að ræða skuldajöfnuð við áður-
nefndan dúklagningarkostnað.
Þegar Jón ætlaði að greiða húsaleiguna fyrir þann hluta
marzmánaðar, sem eigi náði til skuldajafnaðarins, synjaði Hel-
grímur móttöku fjárins. Hið sama átti sér stað varðandi
apríl-, maí- og júnigreiðslurnar. Eftir synjun Helgríms á mót-
töku húsaleigunnar lagði Jón leigugjaldið hverju sinni inn
á póstafgreiðsluna og óskaði þess, að peningarnir yrðu sendir
leigusala í formi póstávísana. Helgrímur sinnti aldrei tilkynn-
ingum pósthússins um ávísanirnar, og lá því féð óhreyft á
pósthúsinu.
Hinn 15. júní 1963 sneri Helgrímur sér til borgarfógeta og
krafðist útburðar á Jóni úr hinu leigða húsnæði. Studdi hann
kröfu sína í fyrsta lagi þeim rökum, að skuldajöfnuðurinn
hafi verið algerlega óheimill. Hann sagði, að ef svo yrði litið
á, að Jóni hafi verið heimilt að endurnýja gólfdúkana í verzl-
uninni á kostnað leigusala, en á því taldi Helgrímur mikinn
vafa, þá hefði Jón átt að fara þá sjálfsögðu leið að stefna
fyrir þeim kostnaði til bæjarþings Reykjavíkur, en greiða
húsaleiguna eftir sem áður samkvæmt leigumálanum. Hel-
grímur staðhæfði, að hér hefði gersamlega skort heimild til
skuldajafnaðar.
f öðru lagi kvað Helgrímur Jón vera kominn í veruleg van-
skil með húsaleigugreiðslur, burt séð frá öllum umræðum um
skuldajöfnuð. Hann sagðist enga peninga hafa fengið frá Jóni
í nærfellt hálft ár. Að vísu hefði hann fengið tilkynningar
frá pósthúsinu um póstávísanir, en hann hefði ekki vitjað
þeirra, enda væri það persónulegt mál sitt, hvort hann sinnti
slíkum tilkynningum eða eigi.
Jón Jónsson mótmælti harðlega framgangi hinnar umbeðnu
útburðargerðar. Hann taldi skuldajöfnuðinn heimilan. Þá taldi
hann og, að með því að leggja húsaleiguna inn í póstafgreiðsl-
una í þeim tilgangi, að hún kæmist til leigusalans í formi
póstávísana, þá hefði hann á lögmætan hátt staðið í skilum
samkvæmt ákvæðum leigusamningsins.
Spurning VIKUNNAR: NÆR HIN UMBEÐNA ÚTBURÐAR-
GERÐ FRAM AÐ GANGA?
Svar er á bls. 49.
að lesa og skrifa. Það var dólítið
til af gömlum bókum eftir brun-
ann. Það var alfræðiorðabók. Eg
byrjaði ó a og var komin í i þegar
ég var um ótta ára gömul. Núna
er ég komin alla leið út í t. Hún
bætti við í varnartón: — Ég þori að
veðja, að ég veit miklu meira en
þú um ýmsa hluti.
— Það er ég viss um. Bond sá
fyrir sér litlu, Ijóshærðu, síðhærðu
stúlkuna, sem að hljóp og lék sér
f rústunum meðan stór og bosma-
mikil, svört kona leit eftir henni
og kallaði á hana inn við og við
til þess að lesa lexíurnar sínar, sem
negrakonunni hefur sjálfsagt verið
jafnmikil raun og þeirri litlu: —
Fóstra þín hlýfur að hafa verið dá-
samleg kona.
— Hún var indæl. Ég hélt að ég
mundi deyja um leið og hún. En
það var ekki gaman fyrst á eftir
Þangað til var ég aðeins barn og
lifði samkvæmt því, svo varð ég
skyndilega að verða fullorðin og
bjarga mér alveg sjálf. Og karl-
menn komu og reyndu að gera mér
miska. Þeir sögðu að þá langaði
til þess að elska mig. — Þá var
ég falleg.
Bond sagði alvarlega:: — Þú ert
ein fallegasta stúlka sem ég hefi
nokkurntíma séð.
— Með þetta nef? Láttu ekki
eins og fífl.
— Þú skilur mig ekki. Bond
reyndi að finna orð sem hún gæti
trúað. — Auðvitað geta allir séð
að nefið á þér er brotið. En síðan
í morgun hefi ég varla tekið eftir
því. Þegar maður horfir á einhvern,
þá horfir maður á augu hans og
munn. Þar eru svipbrigðin. Brotið
nef hefur ekki meira að segja held-
ur en lítillega gallað eyra. Nef og
eyru eru bara svona andlitshús-
gögn. Sum eru fallegri en önnur,
en þau eru ekki nærri eins mikil-
væg eins og hitt. Þau eru aðeins
bakgrunnur andlitsins. Ef þú hefðir
jafn fallegt nef eins og þú ert að
öðru leyti falleg, værir þú tvímæla-
laust langfallegasta stúlkan á
Jamaica.
— Meinarðu þetta? Og rödd
hennar var áköf. — Heldurðu að
ég gæti verið dásamleg? Ég veit
það að sumt af mér er í lagi, en
þegar ég lít í spegil, sé ég eigin-
lega ekkert annað en þetta brotna
nef. Ég býst við að það sé yfirleitt
svo með fólk sem er eitthvað —
eitthvað vanskapað.
— Þú ert ekki vansköpuð, sagði
Bond óþolinmóður. — Láttu ekki
svona vitleysu út úr þér. Og þessi
galli á nefinu á þér — þú getur
látið lagfæra hann með einfaldri
aðgejð. Þú þarft aðeins að fara
yfir til Ameríku og þá verður það
gert á einni viku.
Hún sagði reiðilega: — Hvernig
á ég að fara að því? Ég á um
fimmtán pund undir steini í kjall-
aranum heima. Ég á þrjár blússur
og þrjú pils, hníf og pott. Ég veit
allt um þessar aðgerðir. Það var
læknir í Port Maria sem að sagði
mér um þær. Hann er góður mað-
ur. Hann skrifaði til Ameríku. Veizt
þú að það mundi kosta um fimm
hundruð pund að láta gera það.
Ferðirnar til New York, sjúkrahús-
vistin og allt? Það var vonleysi í
rödd hennar. Hvernig á ég að fara
að því að komast yfir svo mikla
peninga?
Bond hafði þegar ákveðið með
sjálfum sér hvernig ætti að fara
að því. Nú sagði hann aðeins hlý-
lega: — Nú, ég býst við að það
gæti gengið. En allt um það, haltu
áfram með söguna þína. Hún er
mjög spennandi — miklu meira
spennandi en mín. Þú varst komin
þangað sem fóstra þín dó. Hvað
gerðist þá.
Stúlkan byrjaði aftur hikandi:
— Nú, það varst þú sem truflað-
ir mig. Og þú átt ekki að tala um
hluti, sem þú hefur ekki vit á. Ég
býst við að fólk segi þér að þú
sért fallegur. Ég býst við að þú
getir haft allar þær stúlkur sem
þú vilt. En það gætirðu ekki ef þú
værir rangeygður eða holgóma eða
eitthvað svoleiðis. Og hvað sem
því líður — og hann heyrði brosið
í rödd hennar — ég ætla að fara
til töfralæknisins þegar ég kem
aftur og láta hann galdra á þig
eitthvað svoleiðis. Svo bætti hún
við eins og hún hálf sæi eftir því
sem hún hefði sagt: — Þá verðum
við líkari.
Bond rétti út höndina og strauk
hönd hennar. — Ég hefi nú aðrar
hugmyndir, sagði hann. — En haltu
áfram, mig langar að heyra meira
VIKAN 24. tbl. —