Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 33

hann lagði eins og íórn fyrir fæt-
ur Jack Davitt.
Faðir Monahan fór inn í kof-
ann. Þegar mennirnir komu aft-
ur, sögðu þeir að einn fugl hefði
verið skotinn í viðbót. Fanelli
hreinsaði þá báða, en það var
Davitt, sem eldaði kvöldmat í
þetta sinn, eftir að allir höfðu
sofið góðan dúr síðdegis.
Þegar þeir höfðu lokið máltíð-
inni, var orðið dimmt. Þeir höfðu
drukkið í klukkutíma fyrir mat-
inn og voru allir dálítið kennd-
ir. Það var varla búið að ganga
frá diskunum, þegar Frank Rear-
don kom með flösku af bour-
bon. Það leið ekki á löngu áður
en Coughlin var farinn að syngja
The Rose of Tralee.
„Syngið með, faðir. Þér þurfið
ekki að vera feiminn“.
Meira að segja Fanelli söng.
Presturinn kunni ekki textann,
en með því að taka eftir hinum,
gat hann fylgzt með.
„Þetta var stórkostlegt", sagði
Fallon. „Nú er röðin komin að
mér. The Wearing of the Green.
Verið með faðir“.
Það kunni hann -— það gerðu
allir. Fallon byrjaði, en Jim
Coughlin tók við, þegar hann var
hálfnaður. Faðir Monahan kann-
aðist við það — sumir létu aðra
hafa fyrir því að fara með text-
ann og tóku svo vel undir, þegar
kórinn tók við. Maðurinn hafði
ágæta rödd, en hann var leiðin-
legur. Þá tók við An Irish Lulla-
by og það var auðvelt, maður
komst af með að syngja bara
„Too-ra-loo-ra-loo-ra“ aftur og
aftur. Hálftíma síðar, þegar byrj-
að var aftur á The Rose of
Tralee, bað faðir Monahan þá að
hafa sig afsakaðan.
„Herrar mínir, ég ætla að fá
mér dálítið ferskt loft“, tilkynnti
hann. „Þið getið sjálfsagt verið
án mín“.
„Að heyra þetta!“ hrópaði
Barry Smith. Hann var orðinn
fullur. „Faðir, þér hafið beztu
röddina hér inni. Þér getið ekki
yfirgefið okkur“.
En hann gerði það nú samt
og lokaði kofadyrunum á
skvaldrið. Hann gekk niður að
ströndinni. Tunglið var lágt á
himni, hálft eins og söngmenn-
irnir, og myndaði ljósrák eftir
sjónum, sem endaði við fætur
föður Monahans. Þar sem hann
sat á steini, fannst honum hann
vera eini maðurinn á leiksviði
í auðu leikhúsi.
Hann tróð í pípuna sína og
fór að hugsa um hvort gömlu
mennirnir í St. Benedicts sökn-
uðu hans.
Skömmu síðar var þögnin rof-
in af fótataki. Hann leit við og
sá Fanelli koma.
„Sama þótt ég sitji hjá yður,
faðir?“
„Mér er ánægja að því“.
„Það er ekki fullt tungl í
kvöld“.
„Elcki eins fullt og sumir vinir
yðar þarna inni“.
Undrandi á hörku prestsins
fannst Fanelli hann verða að
verja vini sína. „Það er ekkert
ljótt í því, faðir. Þeir eru nú
líka í fríi“.
„Ó, ég er ekki að gagnrýna þá,
Lou“. Þetta var í fyrsta skipti,
sem hann ávarpaði hann með
skírnranafni og Fanelli virtist
falla það vel. „Það er söngurinn.
Það var komið nóg“.
„Of mikið“, viðurkenndi Fan-
elli. „Eg er enginn íri, faðir“.
„Kannski þér ættuð að vera
þakklátur fyrir það“. Presturinn
hló. „Við erum hávær hópur,
Lou — það er ekkert leynilegt
hjá okkur. Það verður að hafa
það í huga, að við írarnir vorum
kúgaðir í aldir, en nú er röðin
komin að þeim, að vera með yfir-
gangsemi. Þetta er auðvitað bara
vitleysa, og ég get ekki sagt að
mér falli það, en þannig er það.
Vitið þér það, að fyrsta sóknin
mín var ítalskur söfnuður í
Chicagó? Ég var þar í átta ár,
og mér er óhætt að segja það,
að þægilegra fólk en ítalir er
ekki til. Hvernig getur legið í
því?“
Fanelli varð bæði stoltur og
auðmjúkur. Hann stóð upp og
settist við vinstri hlið föður
Monahans á steininn. En það var
ekki ætlazt til svars við spurn-
ingunni. „Þér eruð mjög vin-
gjarnlegur, faðir“, sagði hann.
„Það er margt til“, hélt prest-
urinn áfram. „Margir mundu
halda, að ekki þyrfti að hafa
auga með okkur prestunum, en
þannig er það nú með suma okk-
ar. Ég hef verið á St. Benedicts
núna í þrjú ár. Mér virðist það
lengra“.
Faðir Monahan tottaði pípuna,
sem var dautt í. Að sumu leyti
minnti litli ítalinn hann á gömlu
mennina á heimilinu, á þá, sem
þurfti að hugga og lífga upp.
Hvers vegna þótti þeim vænt um
hann? Vegna þess að hann var
ekki sérlega prestlegur? Vegna
þess að hann var þægilegur, eins
og plástur á skorinn fingur?
Hann hélt áfram: „Það er eins
og að draga eitthvað upp á við.
Venjulegur borgari gefur óspart
til trúboðs í öðrum álfum, en
ekkert til þess, sem er nær, eins
og St. Benedicts".
„Það er svo sannarlega rétt,
faðir“.
Þegar þeir komu aftur heim
í kofann, var búið að slökkva
og mennirnir háttaðir.
Það var Jack Davitt, sem sá
prestinn standa á hæðunum
næsta morgun. Hann reyndi að
gefa honum í skyn með bendingu
að fara, en presturinn veifaði
bara á r.ióti, svo að Davitt gekk
í áttina til hans og varð sífellt
rauðari í framan.
„Drottinn minn!“ hrópaði hann,
meðan hann hljóp upp hæðina.
Engin önd kemur hingað með-
AGFA LITFILMAN,
er sérstaklega skörp,
með fullkomnum og
gallalausum litum
V
AGFA er merkið, sem þér
þekkið og getið treyst
AGFA CT 13
kvikmyndafilman
er fullkomnasta
litfilman sem
á markaðnum er.
Hún er plús/mínus
eitt Blend
og 10-16 din.
VIKAN 24. tt)l. —