Vikan - 11.06.1964, Blaðsíða 15

ViS lauslega áætlun um
síðustu áramót var því
slegið föstu, að 40 millj-
ónir manna hefðu lesið
söguna af Angelique,
eftir hjónin Anne og
Serge Golon. Og við
sama tækifæri var þess
getið, að ef þau hjónin skrifuðu
sína eigin sögu, yrði hún ekki síð-
ur vinsæl: full af ævintýrum og
spennandi atburðum.
Serge Golan fæddist fyrir rúm-
um 60 árum í Bukhara í Turkestan.
Turkestan var þá undir rússnesk-
um yfirráðum, og faðir Serge var
generalkonsúll í Bukhara. Og Serge
litli byrjaði sinn ævintýraferil, þeg-
ar hann var fimm ára gamall. Þá
vaknaði hann eina nóttina og fannst
allt svo undarlega hljótt, en venju-
lega var mikið líf og fjör í kringum
konsúlsfjölskylduna. Serge kunni
þessu illa, svo hann fór á fætur,
laumaðist út og fór huldu höfði
undir akasíutrjánum, þangað til
hann komst niður í aðalborgina.
Hann kom þangað í morgunsárið
og var hreint dáleiddur af öllu
þessu iðandi lífi, mottuvefurum og
götusölum. Þegar hann var orðinn
þreyttur, sneri hann sér að mottu-
sala, sem gaf honum te. Serge litli
spurðist fyrir um heimilishagi hjá
mottusalanum, og þegar hann
komst að því, að hann átti engan
son, sagði hann:
— Ég á enga foreldra, svo þú
mátt eiga mig. Honum fannst, að
einn bróðir og ein systir hlyti að
vera nóg handa foreldrunum. Og
þar sem það var ekkert óvartalegt,
að fólk á þessum slóðim tæki sér
kjörbörn á þennan hátt, varð það
úr, að Serge litli settist upp hjá
mottusalanum. Heima hjá honum
fór allt á annan endann, þegar
hvarfið upplýstist, og heitið var fé
þeim, sem gæti gefið upplýsingar
um drenginn, ekki hvað sízt vegna
þess, að nóttina þegar hann stakk
af, var allur mannskapurinn að
leita að mannætu-tígrisdýri, og ctt-
aðist, að Serge hefði lent í kjaft-
inum á því.
En svo fannst hann og var flutt-
ur heim aftur, þrátt fyrir hávær
mótmæli og mörg tár.
Seinna var hann sendur til
mennta til St. Pétursborgar, en
dvaldi á sumrum í Finnlandi eða
hjá móðurforeldrum sínum í Pól-
landi. Svo skall heimstyrjöldin fyrri
yfir, og byltingin í Rússlandi. Serge
vildi ólmur komast í hamaganginn,
en var of ungur. Að lokum heppn-
aðist honum að komast til Krím.
En þar sem hann var af gamalli og
virðulegri ætt og stóð ekki réftu
megin í pólitíkinni, var Krím ekki
heilsusamlegur staður fyrir hann,
svo hann greip tækifærið, þegar
honum bauðst skipsfar til Marseille.
Leiðin lá yfir Svartahaf, gegnum
Bosporus og Eyjahaf og siðan venju-
lega leið. I þriðju bókinni um Ang-
elique er svipaðri ferð lýst, nema
hvað þá gengur hún hinum megin
frá.
Það var magur og tekinn ungl-
ignur, sem „fór á puttanum" frá
Marseille til Nancy, rétt norð-vestan
Vogesafjalla. Þegar hann komst
þangað, átti hann ekkert, nema
eina skammbyssu og 250 skot. Ein-
hvern veginn hafa þessar eigur þó
dugað honum vel, því nokkrum ár-
um seinna hafði hann orðið sér
úti um verkfræðimenntun og dokt-
orsbréf! En hann ætlaði ekki að
eyða ævinnni sem háskólahestur.
Hann gerðist námueftirlitsmaður, og
eftir það leitaði hann að tini, wol-
frami, gulli og demöntum í Suður-
-Kína, Indókína, Chochin-Kína, Síam,
Burma, Kanada, Guineu og Afríku.
Hann hefur misst allt mörgum sinn-
um, en unnið sig jafnoft upp aftur.
Hann hefur rætt lífs- og frúarvanda-
mál við Albert Schweitzer í Lambar-
ane og hann talar hvort heldur
vill á frönsku, rússnesku swahili og
lingala, en þetta síðastnefnda mál
er talað í vissum hluta Bandaríkj-
anna.
Hann var harðsvíraður pipar-
sveinn, og reyndi ekki að verða
sér úti um konu. Hann var viss um,
að sú kona væri ekki til, sem ent-
ist til þess að þvælast með honum
um frumskóga og fen, eyðifjöll og
ægisanda.
En svo kom Anne.
Faðir hennar var verkfræðingur
og vísindamaður, einn af upphafs-
mönnum franska flughersins og um
langt skeið skipstjóri í franska flot-
anum. Anne fæddist í flotahöfninni
í Toulon við Miðjarðarhafsströnd.
Hún átti mjög auðvelt með nám
og þótti bráðþroska um margt, en
hún hafði tilhneigingu til astma,
svo foreldrar hennar þóttust til-
neyddir að senda hana í alþjóðleg-
an heimavistarskóla í Ölpunum, þar
sem loftið var létt og tært, í stað-
inn fyrir þungt og salfmettað loft-
ið í Toulon.
Anne leiddist í skólanum. í heim-
inum var svo mikið að gerast. Það
var stríð, Frakkland hernumið.
Kennslukonurnar voru húmorslaus-
ar og leiðinlegar. Það eina sem
gerðist var það, að Anne tókst að
handleggsbrotna. Og um sama
leyti komst hún að því, að hún hafði
gaman af að teikna. Og loks stóðst
hún þetta ekki lengur. Hún tók
gamla reiðhjólið sift, og strauk frá
skólanum. Hún hafði enga pen-
inga, en vann fyrir sér frá degi
til dags með því að teikna það sem
fyrir augum bar og selja teikning-
arnar. Eftir nokkra mánuði komsf
hún heim til Toulon, þar sem
áhyggjufullir foreldrarnir tóku á
móti henni, og sagði þeim, að nú
væri búið með skólagöngu. Nú ætl-
aði hún að lifa á teikningum sín-
um og málverkum. Hún byrjaði með
því að teikna í barnabækur, en
varð smám saman blaðamaður.
Þegar hún var 18 ára, gaf hún
út sína fyrstu bók. Hún hlaut mjög
góðar viðtökur og seldist upp á
skömmum tíma. Hún hélt áfram að
skrifa, og 1946 fékk hún ein
fremstu barnabókaverðlaun Frakka,
PRIX LA RIGAUDIE. Fyrir verðlauna-
féð hélt hún til mið- og vestur-
Afríku til þess að afla sér efnis í
blaðagreinar. Ferðin gekk vel, rit-
stjórn blaðsins, sem hún vann fyrir,
var ánægð með greinarnar, eftir að
heima fyrir hafði verið bætt í þær
smávægilegum innskotum um ugg-
vænlegar mannætur, öskrandi tígris-
dýr og trampandi fíla. Þegar Anne
frétti um þessi innskot, ætlaði hún
af göflunum að ganga, en fékk
ekki rönd við reist.
Loks lá leið hennar til Brazza-
ville. Þar frétti hún um verkfræð-
inginn Serge Golon, manninn, sem
grundvallaði fyrstu sementsverk-
smiðjuna í Kongó. Þar að auki hafði
hann meðal annars unnið bók-
menntaverðlaun fyrir ævintýrabók
fyrir drengi, PRIX DU CORSAIRE.
Hún gekk á fund hans, en það varð
heldur kuldalegt samkvæmi. Hann
sagðist ekki hafa neinn tíma til þess
að skemmta æsifréttablaðamönn-
um norðan frá Frakklandi. Samt gaf
hann leyfi til þess, að hún heim-
sækti verksmiðju hans og skrifaði
þaðan einhverjar greinar. Svo skild-
ust leiðir.
Það var dálítið erfitt með sam-
göngur til verksmiðjunnar. Það var
ein lest á 7—10 daga fresti, og
brautarstöðin var nákvæmlega eng-
in. Lestin var bara stöðvuð í
ákveðnu rjóðri, þar sem einu
mannamerkin voru teinarnir, sem
járnbrautin kom eftir. Þarna klifr-
aði Anne niður, með töskurnar sin-
ar, og svo fór lestin. Meðan hún
stóð þarna í runnunum og hugsaði
sitt mál, varð hún vör við hreyf-
ingu skammt frá. Það var maður.
Hafði þá þessi dreissugi Golon verið
svo almennilegur að senda mann
til að taka á móti henni? Nei, ekki
aldeilis. Þetta var dýralæknir, sem
af tilviljun átti leið þarna hjá, til
þess að líta á veika kú í þorpinu
þar sem verksmiðjan var. Hann
bauð henni að vera samferða.
Golon tók heldur betur á móti
löndu sinni að þessu sinni. Það
kom í Ijós, að vildi hann það við
hafa, var hann fróður og skemmti-
legur veitandi. Hann var víðförull
og bar mikla virðingu fyrir frelsis-
baráttu Afríkana. Aðrir ráðamenn
í nýlendunni sögðu að Golon væri
með lausa skrúfu. Hann leyfði und-
irmönnum sínum alltof mikið frjáls-
ræði.
Lestin kom og fór, en Anne var
kyrr hjá Golon. Þau höfðu svo margt
um að tala. En hjónaband var aldrei
á dagskrá. Hvort um sig hafði ótrú
á þess konar hafti. Og sá eini, sem
ekki var ánægður með veru Anne
á staðnum, var einkaþjónn Serges.
Hann fjasaði um það á hverjum
degi, hvort Anne færi nú ekki að
fara. Þegar Serge spurði hann, af
hverju honum væri svona áfram um
það, því drengurinn hafði aldrei
látið svona áður, þótt konur gistu
{ húsi Golons, svaraði sá stutti:
— Af þv( að hún verður konan
þín einn góðan veðurdag, og þá
missi ég vinnuna.
Þótt spá hans rættist ekki fyrr
en nokkrum mánuðum síðar, kom
Framhald á bls. 37.
Grein um hjónin
Serge ogAnne Colon,
sem voru hinar
rnestu ævintýra-
manneskjur, en hafa
á síðustu árum náS
allt að því dæma-
lausum vinsældum
vegna sögunnar af
ANGELIQUE, sem
kemur fyrir sjónir
íslenzkra lesenda í
næstu viku - í
Vikunni.
VIKAN 24. tbl. — Jg