Vikan - 18.06.1964, Síða 44

þvi sfccjSjííT Ljöcxv-
e'icjTá” fcrcjcgigir-iqacfé-la.C} oq
ujðcxir efcjin hoq I
abyrgð;
TRYGGINGAFÉIAG BINDINDISMANNA
laugavegi 133 . Sími 17455 og 17947
IARK-UNIQUE IN
CIGARETTE FILTRATION
DÍ8Cover the good things
that happen to smoke
filtered through charcoal
granules. Try new IARK-
Richly Rewarding yet
uncommonly smooth
Framhald af bls. 19.
gat haft út úr þorpskennaranum og sóknarprestinum. Hann hélt sig
mest í þakherberginu sínu, þar sem hann dundaði við að hnoða litaðan
leir í undarleg form, sem hann kallaði „myndir" eða „uppstillingar".
Angelique var mjög handgengin föður sinum. Til þess að geta alið
önn fyrir börnum sínum, var þessi aðalsmannssonur neyddur til að
afsala sér flestum þeim réttindum, sem staða hans veitti honum. Hann
fór sjaldan í langferðir og var steinhættur að fara í veiðiferðir, og var
að því leyti frábrugðinn herragarðseigendum nágrennisins, sem þrátt
fyrir fjárhagsörðugleika dunduðu við að eltá héra og villisvín.
Armand de Sancé fórnaði jarðyrkjunni öllum sínum stundum. Hann
var varla betur klæddur en leiguliðarnir og bar ævinlega ilm af hes-t-
um og húsdýraáburði. Hann elskaði börnin sín. Hjá honum voru börn-
in í efsta sæti, næst á eftir þeim komu múldýrin. Hann hafði um skeið
dreymt um að koma upp kynbótabúi með Þessum burðardýrum, sem
eru þolnari en hestar og sterkari en asnar.
Skattheimtumaðurinn varð sifellt ágengari. Daginn eftir eina heim-
sókn hans, sem gamli Guillaume hafði tekið á móti að venju, skar
baróninn sér gæsapenna og settist við skrifborðið til þess að skrifa
bænarbréf til kóngsins og biðja um niðurfellingu skattanna.
Hann byrjaði með að biðja afsökunar á því, að hann ætti ekki nema
níu lifandi börn, en það stæði áreiðanlega til bóta, því bæði hann og
kona hans væru enn á bezta aldri og hefðu ánægju af litlum börnum.
Hann vakti athygli á því, að hann hefði á framfæri sínu tvær gamlar
systur, sem hvorki eiginmenn eða klaustur hefðu viljað taka við, einn-
ig væri hjá honum faðir hans, sem hefði verið liðþjálfi í her Lúðvíks
XIII., en hefði ekki fengið nein eftirlaun, sömuleiðis fjórir gamlir
þjónar, meðal þeirra fyrrverandi hermaður. Tveir eldri sona hans voru
í skóla og það kostaði hann næstum 500 livres á ári. Elzta dóttir hans
þyrfti að fara í klausturskóla, en til þess þyrfti að minnsta kosti 300
livres. Hann endaði með því að skýra frá því, að hann hefði um ára-
raðir borgað skattana fyrir leiguliða sína, svo þeir þyrftu ekki að fara
á vergang, en þrátt fyrir þetta væri hann nú í skuld við skattayfirvöld-
in, að upphæð 875 livres 19 sols og 11 deniers. Árlegar tekjur hans
næmu hins vegar varla 4000 livres, og af því yrði hann að sjá fyrir
nítján manns og gæta stöðu sinnar, sem herragarðseigandi. Að lokum
skírskotaði hann til góðvildar konungs, og leyfði sér að biðja um und-
anþágu frá sköttum og fjárhagsaðstoð eða að minnsta kosti lán að upp-
hæð 1000 livres.
Þegar hann hafði skrifað bréfið og stráð á Það sandi, skrifaði hann
nokkrar linur til frænda síns, de Plessis markgreifa, og bað hann að af-
henda annaðhvort konunginum sjálfum eða ekkjudrottningunni þetta
bænarbréf og leggja honum jafnframt liðsyrði. Hann endaði bréfið á
þennan hátt:
Ég vonast til aö hitta yöur bráölega og fá tœkifœri til aö
veita yöur þjónustu mína, annaðhvort meö múldýrum, en
af þeim á ég mörg úrvalsdýr, eöa meö ávöxtum, kastaníum,
valhnetum eöa nokkrum krukkum af osti á borö yöar.
Nokkrum vikum síðar hefði Armand de Sancé barón getað bætt einu
hrakfallinu enn í bréf sitt til kóngsins.
Fyrsta frostkvöldið um haustið, glumdi við hófatak á gömlu vindu-
brúnni. Angelique flýtti sér út að glugganum. Hún kom mátulega til
að sjá tvo hávaxna og granna, svartklædda riddara stökkva af baki,
en lengra niðri á veginum teymdi unglingsdrengur múldýr með far-
angri.
Litlu stúlkurnar og gömlu föðursysturnar, flýttu sér niður. Þjónustu-
fólkið kom þjótandi úr öllum áttum. Einhverjir voru Þegar farnir til
þess að ná í baróninn, sem var úti á akri, og barónsfrúna, sem var i
matjurtagarðinum.
Unglingarnir tveir létu sem þeir yrðu ekki varir við uppistandið,
sem heimkoma þeirra vakti. Þeir voru fimmtán og sextán ára, en ið-
lega álitnir tvíburar. Þeir voru báðir dökkir yfirlitum, gráeygir
með svart hár, sem hékk niður yfir hvíta kragana á skólabúningnum,
sem voru óhreinir og of litlir. Aðeins persónuleikinn var ólikur. Josselin
var harðlyndari og fljótfærnari, Raymondl rólegri og íhugulli.
Þeir svöruðu aðeins einsatkvæðisorðum, meðan lagt var á borð fyrir
þá. Eftir því, sem meira kom á borðið, birti yfir drengjunum, og áð-
ur en þeir voru beðnir að gera svo vel, höfðu þeir tekið til snæðings.
Angelique sá, að þeir voru magrir og fölir, og fötin þeirra orðin þunn
á hnjám og olnbogum.
Þegar foreldrar þeirra komu, var baróninn áhyggjufullur á svipinn,
þó hann væri glaður yfir að sjá syni sína.
— Hvernig stendur á ykkur hér, strákar? Er ekki dálítið óvenjulegt,
að munkarnir gefi frí, svona fyrstu vetrardagana?
— Þeir ráku okkur, svaraði Raymond.
Það varð stutt þögn. Svo sagði baróninn:
— Hjálpi mér heilagur Denis! Hvaða prakkarastrik hafið þið framið,
til að hljóta svo skammarlega meðferð?
— Alls ekkert, en það eru næstum tvö ár síðan munkarnir fengu
skólagjaldið fyrir okkur. Þeir gáfu í skyn, að aðrir nemendur, sem
ættu örlátari foreldra, þyrftu að fá okkar sæti....
Armand barón tók að skeiða fram og aftur um gólfið, en það gerði
hann ekki, nema hugur hans væri í miklu uppnámi.