Vikan - 28.05.1964, Síða 17

Framhaldssagan
ERKIHERTOGINN OG HR.PIMM
EfftBr
Lindsay
Hardy
l&m hluti
Þau horfðust í augu þegjandi.
SíSan heyrðu þau rödd Mr.
Pimms, þegar Eddie hjálpaði
honum um borð. Stuttu síðar kom
hann þjótandi niður í káetuna.
— Annabelle, sagði hann,
elsku hjartans stúlkan mín. Má
ég sjá þig. Þetta hlýtur að hafa
verið hræðilegt fyrir þig. Við
ætlum að fara með þig heim til
Matildu frænku eins fljótt og
flugvélin kemst. Eddie og Julian
koma niður rétt bráðum. Þeir
þurftu að veiða upp einn þorpar-
ann úr höfninni — hann leit
hvasst á Henri og síðan aftur á
Annabelle; hér var greinilega
eitthvað einkennilegt á seyði.
— Alveg rétt, sagði Henri.
Hún veit alla söguna. Hún er
eiginlega að sjá okkur í fyrsta
skipti núna.
Mr. Pimm hugsaði ekki um
annað en Annabelle. — Al-
máttugur minn, veslings stúlkan,
sagði hann vingjarnlega. — Eins
og það væri ekki nóg að láta ræna
sér. Hann settist upp í kojuna
og faðmaði hana að sér. — Svona,
svona, sagði hann, ■— nú er þetta
búið, við skulum sjá um þig.
Við skulum sjá um, að ekkert
komi fyrir þig. Hún grúfði höfuð-
ið þakklát að öxl hans. — Svona,
svona, nú skulum við ekki hugsa
meira um þetta.
Innan stundar tók skipsskrokk-
urinn að titra, þegar Julian ræsti
dieselvélarnar. Eddie dró upp
akkerið, og áður en leið á löngu
höfðu þau tekið stefnuna á
enbarcadero.
13. KAFLI.
Einni og hálfri klukkustund
eftir að Peggy og Augustus Green
höfðu strokizt framhjá Julian á
veginum nálægt Antibez voru
þau komin aftur til Villa Florent-
ina. Þau fóru upp í morgunher-
bergið.
Matilda frænka sagði: — Ég
hélt að þið hefðuð ætlað að ná
18 holum.
— Átján holum, sagði Green.
— Við komumst ekki einu sinni
upp í þrjár. Peggy gat ekki einu
sinni haldið sér á grasinu, hvað
þá hitt kúluna. Matilda, þú verð-
ur að tala við hana, hún er að
gera mig vitlausan.
— Hvers vegna, hvað kom fyr-
ir?
— Nú, við vorum að keyra,
ósköp rólega, þar sem kröpp
beygja var á veginum — nú
sennilega allt mér að lcenna. Ég
var að horfa á snekkjuna úti á
flóanum í stað þess að fylgjast
með veginum. Og þá kemur þessi
bíll á ofsahraða, og það munaði
minnstu, að við skyllum saman.
En Peggy segir, að þetta hafi
ekki aðeins verið bíllinn hans
Griinewald. Henni finnst ein-
hvern veginn, að Soames hafi
keyrt hann.
— Endemis vitleysa.
— Jæja þá, segðu henni það.
Ég er búinn að vera að berja
höfðinu við steininn alla leiðina
frá Antibez.
Peggy sagði: —■ Mr. Green, ég
sá hann.
— Hana, sérðu? Nú er hún
byrjuð aftur.
— Ég segi ykkur það satt,
Soames keyrði bílinn. Ég sá hann
greinilega.
■—- Það getur ekki verið.
— Ég held nú það.
— Heyrðu mig nú, bíllinn kom
á svo miklum ofsahraða, að það
hefði verið ómögulegt að sjá
nokkurn mann við stýrið. Ég
gæti ekki einu sinni verið viss
um, að þetta væri bíllinn hans
Grunewalds.
— Þú varst að glápa út á haf-
ið. Hárið á honum flaksaðist fyr-
ir vindinum, og hann var bara
í skyrtu og búinn að bretta upp
ermarnar.
— I hvert sinn sem þú segir
þetta sérðu hann betur.
Peggy sagði hvasst: — Þetta
var Soames!
-— Jæja, jæja, sagði Green, —
þá var það Soames. Þetta var
Soames við stýrið, og Annabelle
var með honum, og Timothy
Pimm líka og með gervinef í
þokkabót. Jæja þá, ertu ánægð?
Pimm dulbúinn!
■ Augustus, sagði Matilda
frænka. — Þú þarft ekki að
hrópa svona.
— Nú, það er von, að maður
komizt úr jafnvægi. Annabelle
skrifar okkur bréf og segist vera
gift þessum náunga, og Peggy
er að segja okkur að hann sé
hérna í grennd. Ég veit ekki hvað
komið hefur fyrir stúlkuna.
Matilda frænka sagði:
Peggy mín, þetta hlýtur að vera
vitleysa hjá þér.
— Alls ekki. Mr. Green getur
rifist þangað til hann er orðinn
svartur í framan. Ég sá Julian
keyra bílinn hans Grúnewalds og
ég sný ekki aftur með það.
— En hvernig geturðu verið
svona viss?
-— Vegna þess að hann er eini
maðurinn í heiminum, sem ég
mundi kannast við á broti úr
sekúndu, hrópaði Peggy. Það var
eins og hún sæi þó eftir að hafa
sagt þetta.
Green sagði: — Næst segirðu
líklega, hvort hann var rakaður
eða ekki.
— Ef þú endilega vilt vita
það, þá held ég að hann hafi
verið órakaður.
— Hana nú, sagði Green og
gekk til dyra. — Nú er nóg kom-
ið. Charles, hrópaði hann, — inn
með þig og komdu með wiský-
flösku með þér.
Matilda frænka sagði:
Klukkan er ekki orðin nærri
nógu margt til þess að fá sér
wiský, Augustus.
— Þetta er undantekning.
Jæja þá, kannski ég hafi það
kaffi. Segðu honum það.
Síminn hringdi þegar Charles
kom inn með bakkann. Hann
svaraði og sagði: — Fyrir yður,
Monsieur Green.
■— Hver er það?
— Monsieur Grúnewald.
— Takk. Halló, Henri, Green
hér.
— Góðan dag, Mr. Green. Ég
hringdi til þess að biðjast afsök-
unar.
— Afsökunar? Á hverju?
— Þér hljótið að hafa kann-
ast við bílinn minn í morgun,
rétt eftir klukkan 9. Þegar við
— aaaa — ókum hvor framhjá
öðrum.
— Jæja þá. Svo að þér voruð
í bílnum, ha?
•— Ég vona að þér takið af-
sökun mína til greina.
— Það er allt í lagi, ég ætla
ekki að fara að ■ erfa þetta við
yður. En ég skal segja yður eitt,
ef þér farið ekki varlega, endar
það með því að þér drepið ein-
hvern.
—■ Þetta skal ekki koma fyrir
aftur. Skilið beztu kveðjum mín-
um til Miss Matildu og Peggy.
— Ég skal segja þeim það.
Verið þér sælir.
— Jæja, Peggy, sagði Green,
— heyrðirðu þetta? Það var
Grúnewald.
Peggy sagði ákveðin: — Ég
trúi því ekki enn.
Green fórnaði höndum til
himins. — Jæja, eigum við ekki
að gleyma þessu? Það endar með
því að þú kemur hlaupandi niður
stigann um miðja nótt og lýsir
því yfir að Soames liggi í rúm-
inu þínu.
Peggy dæsti, kreppti hnefana
og leit upp í loftið. Hún sneri
sér snöggt við og strunsaði burt.
Green sagði við Matildu
frænku: — Ég get ekki ímyndað
mér, hvað er að stúlkunni. Ég
þekki hana varla síðustu dagana.
Jæja, Grúnewald hlýtur að vera
að fara líka. Mér fannst hann
hringja frá flugvellinum. Ég
heyrði rödd í fjarska segja eitt-
hvað um farþega með einhverri
flugvél frá Madrid.
- En hann hlyti að hafa sagt
okkur frá því. Hann hlýtur að
vera að fylgja einhverjum.
— Getur verið.
Matilda frænka gekk að glugg-
anum og horfði í áttina að Villa
Marguerite. — Ó, ég vildi að Mr.
Pimm hefði ekki farið til Parísar,
sagði hún. —• Þetta er eitthvað
svo ömurlegt núna.
Annað bréfið frá Annabelle
kom síðar um daginn. f því stóð,
að hún og Julian hefðu farið frá
Ventimiglia og ekið yfir Alpana
til Zúrich. Það var ekki víst, að
þau yrðu þar lengi, svo að Mat-
ilda frænka átti ekki að skrifa
þangað til þau væru búin að
koma sér einhvers staðar fyrir,
ef til vill í næstu viku. Zúrich
væri dásamleg borg. Hún hefði
aldrei verið svona yndislega ham-
ingjusöm áður. Beztu kveðjur til
allra, Annabelle.
Þegar Green kom inn sagði
Framhald á bls. 55.
VIKAN 22. tbl. — Yl