Vikan - 28.05.1964, Side 47

„Til þess að dekkja tyggigúmmíið,
svo að ljósið kæmist ekki inn um gatið.
Svo hélt hann áfram að klifra upp eftir
skriðjöklinum . .
—• Eftir að hann náði þér upp?
„Já. Hann skildi mig eftir hjá félög-
um okkar þarna á fjallsegginni, og
hélt svo áfram að klifra. Til þess höfð-
um við upphaflega lagt svona mikið
á okkur, að ná í myndir þar uppi“.
— Var þar eitthvað sérstakt að sjá?
„Við ætluðum að taka myndir af
stað þar uppi, þar sem tveir menn
höfðu hrapað nokkrum dögum áður.
Við mættum þeim leiðangri á leiðinni.
Við vorum þá að leggja af stað upp
fjallið, en þeir að koma niður, með
tvo félaga sína látna. Það voru Frakk-
ar. Frægir fjallagarpar. Fjallið heitir
DEMAVEND og er 5760 metra hátt, og
geysilega erfitt að klifra þar upp“.
— í Persíu . . . ?
Já. Nú jæja, hann fór þarna upp
og tók myndirnar, en síðan var
lagt af stað aftur niður með mig,
og sú ferð tók marga daga.
Þegar við komum svo aftur nið-
ur í byggð, fréttum við að mynd hefði
birzt af okkur á forsíðum flestra dag-
blaðanna þar, og auðvitað þekktist ég
á myndinni, og nú átti að sitja um mig
og drepa mig . . .“
— Vegna hvers?
„Síðan það komst upp að ég hafði
smyglað mér í trúarathöfnina forðum.
Þar hafði einhver séð mig, og þekkti
mig aftur á myndinni í blaðinu . .
Ég bið lesendur annars afsökunar,
því ég hefi aldeilis gleymt mér við að
segja frá þessu spennandi viðtali, sem
ég átti við hr. Folkersen vestur á Hótel
Sögu núna um daginn. Ég hefi sýnilega
byrjað í miðri sögu, og nú vantar
alveg upphafið. En ég lofa því að hafa
það stutt, svo við getum haldið áfram
með söguna.
Upphafið — hvað mér viðvíkur —
er þannig, að ég frétti að mikill ævin-
týramaður væri kominn til landsins,
í þeim erindagjörðum að taka kvik-
mynd af þrem finnskum flugfreyjum,
sem vinna hjá Loftleiðum. Þessi mað-
ur, var mér sagt, hafði ratað í ótrú-
legustu ævintýri, farið ýmsar ferðir
með Jörgen Bitsch hinum danska, um
allan heim og gæti vafalaust sagt mér
eitthvað birtingarhæft.
Og svo fór ég til fundar við herra
Folkersen.
Hann er grannur maður, vel á sig
kominn, svarthærður, með snyrtilegt
alskegg, eins og margir ævintýramenn
skreyta sig með. Ég komst að því að
hann er 29 ára gamall, en í fyrstu
ævintýraferð sína fór hann 17 ára, og
18 ára var hann, þegar sagan gerðist,
sem hann sagði mér sérstaklega frá,
og sem ég byrjaði á áðan.
Þeir voru tveir bræður saman í
þessari ferð — og raunar ávallt
þar' til bróðir hans dó í bílslysi
fyrir tveim árum síðan. Sá var
tveim árum eldri.
Þeir skiptu þannig með sér verkum,
að yngri bróðirinn tók myndir, en sá
eldri skrifaði ferðasöguna, og svo seldu
þeir allt saman hæstbjóðanda. Nú verð-
ur hann að gera hvorutveggja að taka
myndir og skrifa.
Foreldrar þeirra eru bæði lifandi,
en faðirinn er með sama marki brennd-
ur, — að vera á sífelldum ferðalögum
og í ævintýraleit, og m.a. fór hann
nokkrar ferðir með Peter Freuchen um
Grænland.
Drengirnir óíust því upp við þetta
ævintýralíf, og þarf því engan að undra
þótt þeir hafi fetað í fótspor föður síns.
Þeir lögðu af stað frá Finnlandi, þar
sem þeir bjuggu, og voru þrír saman.
Sá þriðji var vélvirki, og þótti nauð-
synlegur til þess að reyna að halda
farartækjunum gangandi, en það voru
tveir bílar af VARTBURG gerð frá
Austur-Þýzkalandi og eitt mótorhjól.
Síðan óku þeir á bílunum tveim suð-
ur alla Evrópu, og höfðu mótorhjólið
bundið ofan á öðrum bílnum, en þegar
þeir komu suður fyrir Tyrkland, urðu
þeir að taka hjólið í notkun, og þá ók
vélvirkinn því á undan og vísaði bíl-
unum leiðina. Þeir voru einhversstað-
ar í Teheran, háttuppi í fjöllum, þegar
mótorhjólið fór algerlega úr umferð.
Það vildi þannig til, að vélvirkinn
ók á undan eins og venjulega, og fór
greitt eftir mjóum og holóttum vegin-
um, sem lá í eintómum beygjum með-
fram fjallinu.
Eitt sinn sem oftar hvarf hann þeim
alveg sjónum fyrir hæð, og þegar þeir
komu fyrir hæðina, sáu þeir vélvirkj-
ann hangandi í tré, sem slútti framyfir
veginn, en hjólið var hvergi að sjá.
Þeir stönzuðu auðvitað umsvifalaust
og fóru að bjarga vélvirkjanum úr
trénu, enda var það ekki seinna vænna,
því að þarna — tveim metrum framar
— endaði vegurinn með öllu, því að
þar hafði hann klofnað í sundur og
hyldýpisgjá var framundan. Vélvirk-
inn hafði tekið eftir þessu á síðustu
stundu og hent sér af hjólinu upp í
tréð, en hjólið hélt áfram og steyptist
ofan í gjána, og sást aldrei síðan.
Nú voru góð ráð dýr, því ekki
komust þeir neinstaðar framhjá
gjánni, og áfram urðu þeir að
komast. Þeir gerðu sér þess
vegna lítið fyrir, tjölduðu þarna
á staðnum, og fóru að byggja brú yfir
gjána.
Þegar þarna var komið sögu, var ég
orðinn örlítið . . . eins og . . . aggalítið
• . . svona eiginlega . . . vantrúaður. Þess
vegna spurði ég Folkersen dálítið nán-
ar út í þessa brúarbyggingu.
„Jú, það var ekki sem verst, að
byggja brúna, því gjáin var mjó, líklega
svona þriggja metra breið, svo við
felldum bara tvö sæmilega stór tré,
hjuggum af þeim allar greinarnar, og
lögðum stofnana svo yfir gjána, og
höfðum millibilið milli þeirra nákvæm-
lega það mikið, að hjólin á bílunum
gátu runnið-eftir þeim“.
— Og var ekkert á milli stofnana á
þessari brú ykkar, eða hvað?
„Jú, við festum þá auðvitað sam-
an með greinum og slíku, til að halda
þeim í skorðum, en það var svo veik-
byggt að þar var ekki hægt að ganga.
Við treystum trjástofnunum heldur
ekki til að halda bíiunum uppi, svo
við rifum þá alla í sundur þarna á gjár-
barminum, — tókum vélarnar úr þeim,
gírkassana og auðvitað allan farangur,
og héldum á því yfir. Svo ýttum við
bílunum yfir gjána, og létum þá rúlla
á trjánum. Það gekk allt saman ágæt-
lega, og við settum þá svo saman hinum
megin“.
— Þetta hefur tekið töluverðan tíma,
er það ekki?
„Það tók okkur vikutíma að komast
af stað aftur“.
— Ekki þó nema viku . . . ?
„Nei. Það er ekki svo ýkja mikið
verk að taka vélina úr Vartburg. Það
er svona tveggja klukkutíma verk, þeg-
ar maður kann það.
Nú-jæja, þegar við komum svo nið-
ur úr fjöllunum, tóku við ferlegar eyði-
merkur og óskaplegur hiti. Flestir gera
sér í hugarlund að eyðimerkur séu bara
endalausar sandsléttur, svo langt sem
augað eygir. En það er nú aldeilis
meira en sléttur sandur. Það eru björg
og grjót, holt og hæðir, næstum heil
sand- og grjótfjöll inn á milli, svo mað-
ur veit aldrei hvað næst tekur við.
Þarna bilaði annar bíllinn, svo við
urðum að skilja hann eftir. Hann þoldi
ekki hitann, og bræddi úr sér. Vélamað-
urinn var samt ekki af baki dottinn,
og áður en hann skildi við bílinn, not-
aði hann tækifærið og fékk sér fyrir-
taks gufubað á finnska vísu.
Hann reisti tjald á sandinum og stakk
framendanum á bílnum inn í tjaldið
og lét hann ganga þannig. Eftir stutta
stund fór að bullsjóða á vatnskassan-
um, og tjaldið fylltist af gufu . . .
Svo settum við allan nauðsynleg-
an farangur á hinn bílinn og héldum
áfram“.
— Var ekki erfitt að aka í sandin-
um, með svona hlaðinn bíl?
„Jú, það var aldeilis ægilegur akst-
ur. Eina ráðið til að komast áfram, var
að aka á um 80 km hraða, því ann-
ars sökk bíllinn niður í sandinn, og
við urðum fastir. Þú getur imyndað
þér hvernig það hefur verið að aka
með þessum hraða yfir stokka og steina,
og vita aldrei hvað framundan var.
Það kom auðvitað oft fyrir að við
urðum að hægja á okkur, og þá vor-
um við samstundis fastir. Eina ráðið
til að koma sér á strik aftur, var að
búa til nokkurskonar rennibraut fram-
undan, til að ná upp hraðanum.
Það gerðum við þannig, að við bund-
um saman tjaldstriga, svefnpoka, jafn-
vel fatnað og allt, sem okkur datt í hug,
og lögðum nokkurskonar veg með því
framundan. Þetta var allt bundið sam-
an, og úr því lá svo band í sjálfan bíl-
inn. Svo lögðum við af stað og reynd-
um að ná eins mikilli férð og hægt
var á rennibrautinni. Svo þutum við
áfram og drógum á eftir okkur allt
draslið, sem blaktaði og sentist til og
frá fyrir aftan bílinn. Þannig héldum
við svo áfram án þess að hægja á okk-
ur, þar. til við urðum fastir aftur, —
þá urðum við að endurtaka sama leik-
inn.
Stundum urðum við að gera margar
tilraunir til að ná nægum hraða á
rennibrautinni, en einhvernveginn
tókst þetta samt allt saman“.
— Var þetta stór eyðimörk?
„Já, hún er geysivíðlend. Þetta
hljómar kannske dálítið ótrúlega í eyr-
um þínum, en þessi saga, sem ég segi
þér núna á nokkrum mínútum, gerðist
raunverulega á nokkrum mánuðum, —
Framhald á bls. 49.
VIKAN 22. tbi. —